Als er een defect onderdeel binnen het schip zit, blijf ik onrustig tot het gerepareerd is. Zo ook deze keer. Een kabel van de stuurinrichting had het begeven. Ik had het gerepareerd , maar niet, vervangen. Daar wordt ik dan gewoon vroeg wakker van. En zo was om half negen de stuurinrichting voorzien van een nieuwe kabel.
De beheerster van Dodo-Robo, het eethuis/ jachthaven waar we lagen, zat om 7 uur tv te kijken in haar eetboot met een bord ochtendvoer op haar schoot. Daar ik door haar onderkomen heen moest,om onze Djipsy uit te laten, hadden we gelijk een praatje.
Toen ik even later aan het sleutelen was, zag ik haar steeds met een fototoestel lopen. Zo werd ons schip wel 20 keer van alle kanten digitaal vastgelegd.
Onze landgenoten uit Hoorn en Gorinchem ,met hun miljoenen jachten, die naast ons lagen, kregen zero aandacht van deze , toch wel bijzondere vrouw.
Om 9 uur hadden we de rit weer te pakken, en dreven we met wat motor ondersteuning verder de Donau af.
Bij Hamuliakovo is er een splitsing van de Donau. Hier gaat de Donau van Slowakije naar Hongarijen. Slowakije gaat verder in het ‘Gabcikovo-kanaal’ over een lengte van 37 km met bij kmpaal 8 een sluis met een verval van 20 meter.
Hier hadden we een wachttijd van een uur. Bijgestaan door een vrachtschip en een drijvend woonhuis van 13 meter ,kwamen we uiteindelijk ,toch op het diepste punt van de sluis uit.
Na gewuif van een groep kijkers op de sluisbrug, gingen we verder.
Eerst een tijdje, opgevaren met het woonhuis Freeda.
Christoph Giesen was met zijn 2 dochters op doortocht naar de Zwarte Zee, waar hij in etappes dacht aan te komen. Zijn dochters lagen te zonnen op het dakterras, en hij voer zijn toch wel zeer vreemde vaartuig ,met scooter en fietsen op het dak naar de volgende bestemming. Hij had meer vermogen in zijn voertuig, en wilde eerder op bestemming zijn, dan wij. Zodoende lag hij een half uurtje eerder in de haven van Komarno. Er was een plek naast hen vrij, en zo waren we weer buren. Christoph heeft met zijn zelf gemaakte boot,geen vaste thuishaven.
Vorig jaar is hij Nederland , België en Frankrijk door gevaren, en nu bevind hij zich op de Donau .
Na het ‘Gabcikovo-kanaal’, werd de Donau een stuk vriendelijker. Breder, meer bebossing en meer strandjes, maar wel een grensrivier. Daar het weer nogal wisselvallig was, hebben we op een moment nog regen jassen aan moeten doen, om het buiswater te trotseren. Gelukkig hebben we het zonnetje deze dag nog tot laat in de avond gehad. De ongekende rust met scheepvaart, werd tot 2 keer toe verstoord door een cruisschip ,wat met veel geweld ons inhaalde. Op het dek trimmende bejaarden, die alle aandacht aan het ‘voordoe model ‘besteedde, en geen tijd hadden om naar ons te zwaaien.
Gelukkig ,dat de kapitein ,en die man in zijn onderbroek ons wel zagen. De kapitein trok aan de toeter, en de man, ja ,die stak zijn hand op.
Die avond zouden we naar een buurtsuper gaan voor suikerklontjes en boter. Het was om de hoek!
Na een kilometer lopen ,zagen we supermarkt “kaufland”, voor ons. Wel, we hebben gekaufd. Drie tassen vol, met wat we ‘dachten’ nodig te hebben voor de komende dagen.