Een cruisschip passeerde ons. We werden alle kanten opgegooid, althans de gene in de lengterichting van het schip sliepen. Dan maar opstaan op de vroege zondagmorgen, waarbij de standaard mens zich nog eens omdraaid. Vissers waren al vanaf 6 uur aan het vertrekken.
Wij, zouden tussen 8 en 9 uur vertrekken. Voor mij reden alle voorbereidingen in gang te zetten. Ik ging naar het restaurant, waar ik met Mika afgesproken had, af te rekenen. De schoonmaakster belde hem op. Hij lag nog op bed, maar zou zo komen. Dan maar eerst ontbijten . Op een gegeven moment zag ik zijn Duits sprekende vrouw lopen. Aan haar mocht ik de 2 tienen betalen voor 2 overnachtingen .
Ik nam afscheid van Christof en Steffi , en kreeg nog even mee, dat het in Duitsland zo hard geregend had, dat ze in Regensburg met zandzakken in de weer waren. Al dat water kwam dus onze kant op. De vraag was, wanneer , en of wij hier last van zouden hebben.
Op een heerlijk rustig gangetje gleden we de rivier af. Het was heerlijk weer, en we genoten van de omgeving, die een lange steile helling langs de waterkant liet zien. Prachtig om dit te aanschouwen.
Huisjes en villa’s boven aan helling die ruim zicht boden over de enorme Donau.
Een koeien hoeder, die zijn beesten voorrang gaf op de hoogmis.
Versteld staan we steeds weer over de hoeveelheid kerken die overal staan. Neem nou zo een gat als Slankamen , dat al twee kerken heeft. In Zenum zagen we er 4 op rij. We hebben er 3 bezocht. Ook hier dienen niet alle kerken meer om te bidden.
Onderweg werden we geïrriteerd ,over de manier waarop Serviërs met hun vuil om gaan. Hoe dichter bij de stad, hoe meer vuilnisbelten langs de oever lagen, waarbij het vuil door het water de rivier ingesleept wordt, en uiteindelijk in de Zwarte Zee terecht komt. Dit is het begin ,van het volgende plastic eiland, maar nu in de Zwarte Zee. Er drijft er al een in de stille oceaan ter grote van half Europa .
De eerste haven ,die we bij Belgrado zagen,gaf een goede indruk. We werden gewenkt, zoals zovaak, om aan te meren. Eerst even verder kijken. We hadden al gauw door, dat alles wat verder kwam, minder was. Wij terug naar die lege steigerplek.
Een vriendelijke man hielp ons, en zei, dat er in het centrum van Belgrado geen aanlegsteigers waren. Deze haven lag wel 5 km van het centrum, maar er reden iedere 8 minuten ,bussen.
De kroeg naast de haven blij, de hulpsame man blij, en wij blij.
We gingen op stadsverkenning. Het bleek een duidelijke voorstad te zijn, waar de markt volop draaide, eet en drink tentjes teveel waren, banken in overvloed, maar niet om op te zitten.
Een terasje gepikt, die ons een heerlijke chocomouse voorschotelde, met een stevig bak koffie, waar hier altijd een glaswater bij geleverd wordt.
Uiteraard bezochten we weer diverse monumenten. En alweer een kerkhof. Het is zo bijzonder te zien, hoe de mensen hier hun medegenoten nalaten. Graven zijn soms hele kunstwerken, en vooral blijvend. Als skelet kom je hier nooit meer weg.
We bezochten een omgebouwde kerk, die nu dienst deed als expositie ruimte en als uitkijktoren. Geliefd bij toeristen , en bij bruidsparen . In het half uur dat we er waren,kwamen er wel twee stellen voor hun foto reportage . Wij voor het vergezicht over de stad en de Donau.
Terug bij de haven, namen we op een drijvende kroeg, naast onze aanlegsteiger, plaats voor een biertje. Andre ging gebruik maken van het toilet, en maakte zoveel indruk, dat er promp nogmaals 4 biertjes langs kwamen. Dat was dus een liter pp.
Op de kant zat onze Duitse vriend Christof , die met Steffi op de scooter van Slankamen naar Belgrado gereden was. Hij liet zijn boot voor de komende twee maanden bij Mika liggen, om daarna weer verder te gaan.
Zij schoven bij onze biervoorraad aan. Zo ging het wegwerken een stuk makkelijker.
Uiteindelijk werd er nu bij afscheid definitief ,gezoend. We gingen terug aan boord, zij weer terug naar hun woonboot. De nog steeds frisse avonden, dwong ons opnieuw ,de avond binnen door te brengen. Gelukkig stijgt de barometer enorm.