Om kwart voor zes roeide in naar de kant. De zon was al ruim een uur op. Gelukkig was het zicht perfect, wat we zeker vandaag hard nodig hadden. Vannacht was er nog een bootje bij komen liggen in deze zijarm. Volgende keer toch maar een ankerlicht zetten. Je weet maar nooit ,wat er nog binnen loopt.
Op een rustig tempo zetten we koers naar de 4de versmalling in de ‘ijzeren poort’. In dit stuk zitten ook nog een paar bochten, dat alles er niet makkelijker op maakt.
Er zit een stuk eenrichtingsverkeer in. Ik zou niet weten hoe. Ik weet wel, wanneer je met 3 bakken naast elkaar vaar in een duwstel ,ben je wel 33 meter breed. De doorgang daar is 100 meter, met een versnelling van 1-2 knopen.
Op de ais zag ik dat er geen ander schip in de buurt was. We genoten met volle teugen van dit enorme natuur schouwspel . De steile bergen die boven op het water staan, zodat je gewoon tussen twee muren in vaart is enorm indrukwekkend. Even later kom je in een kom, waar een heel dorp omheen ligt, voor je de volgende doorgang hebt.
Nu begrijp ik waarom zoveel mensen een Donau reisje willen maken.
Even later werden we ingelopen door zo een passagiers vervoerder, die net zo makkelijk 2 keer zo snel ging, dan wij.
Bij de sluis lag hij te wachten. Ik had contact gehad met de sluis. In keurig Engels werd ik te woord gestaan. Of ik aan de Roemeense kant wilde schutten. Dit wisselt namelijk per week.
Deze dam heeft twee elektriciteits centrales, en twee sluizen. Voor Servië en voor Roemenië een.
Daar tussen liggen 14 schuiven die het overtollige water reguleren. Ondanks de regenval in Duitsland waren alle schuiven dicht.
Er kwam iemand mijn passagierslijst ophalen, die ik voor de security , maar ingevuld had.
Toen de sluis na een uur open ging ,om in te varen,was er reeds een tweede cruisschip bij gekomen. De sluismeester vroeg of de Nettie voor wilde gaan.
Dat kom ik maar weinig tegen, dat een jacht gelijk gesteld wordt aan beroeps vaart.
In de sluis lagen we naast het cruisschip, en zo ontstond er een leuk gesprek. Het was een Duits schip met 144 Duitse passagiers die naar het begin punt van de Zwarte Zee gingen, en dan weer terug. Een ober bood zijn lieftallige collega aan,,om verder met ons mee te varen. Ik gaf gelijk akkoord, maar toen wilde ze ineens niet meer.
Na sluis 1,ging het gelijk naar sluis 2, dus een dubbele sluis, om de 32 meter te overbruggen.
Zo gek is het niet, dat het schutten hier zolang duurt.
Bij het verlaten van de sluis kwamen we in enorme draaikolken terecht. Iets waar je soms niets van snapt, waarom dit gebeurt. Gelukkig is de ‘wet van Archimedes ‘ van toepassing op ons schip.
Net buiten de sluis lag aan de Servische kant ‘de Onderneming 4 ‘ uit Tholen. Het vrachtschip lag leeg aan de kant. Even later kom ik aan de Roemeense kant de’Kilstroom’ uit s’Gravendeel tegen. Ook leeg aan de kant. Slecht teken , die schepen zo diep in de Donau, wachtend op terugvracht.
Ik heb er gisteren een berekening op los gelaten, en kom tot de conclusie dat zo een varend schip met 2000 ton, dagelijks 3000 euro kost. Als die stil ligt ,kost het de helft.
We zijn in het plaatsje Brza-Palanka aangekomen , en plaats genomen aan een oude overslag wal.
Een degelijke plek, hang plek en visplek, maar ruim zicht over de Donau. Morgen verlaten we Servië ,en gaan via de Bulgaarse kant verder, met aan de overkant Roemenië. We gaan het beleven.