Bij het ontwaken, hing de lucht van geroosterd muggen reusel nog in de kajuit. De avond ervoor heeft er een slagveld plaats gevonden, waarbij de elektronische vliegen mepper over uren draaide.
Ik wil geen ander levend vlees in mijn bed, wanneer dat niet gewenst is.
De regen van de nacht bracht afkoeling. Dit in combinatie met de rustige aanlegplaats, bezorgde ons een welverdiende ,goede nachtrust.
Ik had rustig de tijd, de dag weer voor te bereiden.Vier tankjes diesel aangevuld, filter gereinigd, etc. Zo konden we om 7 uur onze reis voortzetten.
Tot de brug bij Ruse, kwam ik gelijk al 3 varende opduwers tegen. De volgende 100 km , niet een.
De route was een stuk beter betond dan gisteren, en met digitale ondersteuning, hebben we helemaal geen tonnen meer nodig.
Ik weet niet of een vis ook met de stroom mee de Donau af gaat. Opvallend was wel, dat er onder aan de loop van deze rivier, ontzettend veel vissers zijn.
Met twee man in een bootje van 4 meter, zetten zij vanuit de midden een hangend net uit. Herkenbaar aan een drijvende jerrycan. Ze gebruiken grof mazige netten, waardoor kleine vis een nieuwe kans krijgt.
Zo zag ik vanmiddag een visser zijn net binnen halen , waar zo een joekel met zijn kieuwen in het net vast was blijven hangen.
We meerden aan , bij een ponton van Hotel Drustar. Een vriendelijke man zat al op ons te wachten.
Hij bracht me naar de receptie, waar een vriendelijke dame achter de toonbank alles voor mij wilde doen voor 15 euro.
Ik liet de watertank vollopen, kon gebruik maken van internet, en ze belde de grenspolitie dat ik uit wilde klaren.
De heren aldaar hadden andere gedachten.
Of ik de volgende ochtend mijn schip en de bemanning wilde laten zien.
Dus morgenochtend nog maar weer een pontonnetje aan doen.
We bezochten het centrum van Silistra. Al wandelend door het park, viel direct op, dat de gemeente hier aan container inkoop gedaan had.
Op een laantje van pakweg 50 meter, stonden 36 bankjes. Grappig om te zien, dat op de helft hiervan maar 1 persoon zat. Ik ken het spelletje niet, maar bij de terugweg zaten op de meeste bankjes 2 personen.
Wat ons zowel in Servië, als ook hier weer opvalt, zijn de aanplakbiljetten van mensen die overleden zijn. Een foto van de persoon, met wat omschrijving. Dat met meer dan 20 personen op een bord, of gewoon aan een boom gespijkerd. De post is zeker wat te traag.
Om ons goede gezicht te tonen, eten we vanavond bij de steiger, in plaats van aan de steiger.