Het wachten was , op het berichtje van de sluisbediende. Om 5 uur nam ik zelf maar het lulijzer ter hand, en kreeg te horen dat ik over een uur bij de sluis moest zijn. Waarom al die nerveusiteit, om om 5 uur al klaar te zitten ,om een convooi te vormen.
We namen afscheid van de Donau.
De wateroverlast vanuit Duitsland ,was nog niet doorgedrongen tot in Cernadova
We sluiten een mooi stuk van onze reis af.
Ook een belangrijk stuk, met gelukkig weinig problemen.
Het contact met de sluis verliep verder prima, en nadat een koppelverband de sluis verlaten had, mochten wij erin.
Niets geen convooi varen, gewoon alleen geschut worden , en met niemand om ons heen, de 64,4km doden kanaal bevaren.
Het kanaal kreeg die naam, omdat er zoveel mensen tijdens de werkzaamheden zijn overleden.
Vooral gevangenen moesten eraan werken.
Het schip Jan uit Dordrecht, kwamen we nog tegen. Een tweedehandse, met een Roemeense vlag.
De reacties van de mensen op de borden ‘Amsterdam-Istanbul’ blijven leuk. Mensen zwaaien met hun pet of hoed, en de treinmachinist liet tot 2 keer toe, zijn luchthoorn gaan.
Onderweg nam de wind al behoorlijk toe, en een plan van aanpak werd gemaakt.
Alles vast sjorren, en wegzetten, zodat het niet door de hele kajuit slingert, of overboord gaat.
Eten voor de sluis, en de route nogmaals goed doornemen.
Een kilometer voor de sluis stond ‘Steven , van het kanaalgeld’ ,op de kant op ons te wachten. Toen ik voorbij voer, werd hij bijna pis-off. Sorry, ik had hem niet gezien.
Er werd flink afgerekend(614 lei) , en als we hem nodig hadden, voor diesel, of voor een rondtoer met zijn auto, konden we hem bellen.
De communicatie met het sluishoofd verliep voorspoedig, en terwijl we naar de sluis voeren, lag daar opnieuw ‘Amice’ uit Rotterdam met zijn 2 grote koepels.
We zwaaiden, en daarmee was het afgelopen.
In de grote zeehaven viel de wind niet tegen. De route naar Constanta Tomis Marine ,was maar 8 km. Naarmate we meer naar het havenhoofd voeren, werden de golven al maar hoger.
Het was geen pretje, en al onze voorzorgsmaatregelen waren niet voor niets.
Een 7 op het IJsselmeer , is toch wat anders dan een 5,op zee.
De 6 dolfijnen, die even naast ons schip zwommen, kregen niet de aandacht, die we wilden.
Alles was gevestigd op ,’ hoe vang ik de volgende golf op’.
Het schip werd alle kanten opgegooid, en de zorg lag nu bij de koeling van de motor. Als die maar niet boven water komt.
Na een uur gingen we veilig de haven in. Het werd hoog tijd, want de wind nam nog meer toe.
Het klinkt misschien gek. Ook aan zwaar weer ,wen je .
Het is een ruime haven, met een wandel promenade. Ik kon de hele middag wel uitleg blijven geven. Hebben we niet gedaan.
Ingeschreven , boel verkent, en een lekker biertje gedronken .
Dat hadden we wel verdient.
Nu even 3 dagen , om de mast overeind te zetten. Krijgen we vast en zeker ,nog meer bekijks, en vragen.