De stortbui van de dag ervoor was alweer vergeten.De zon stond vroeg ,aan een heldere hemel.
De fok werd nog vast gemaakt aan de de voorstag, en zo waren we zeilklaar. De kluiverboom zat er nog niet op. We gingen voor een veilige afvaart, en hadden een reef in het grootzeil gezet.
Vlak voor we weg wilde gaan , melde Andreea Mihaescu zich aan. Ze was journalist van het blad Nautical magazine, en kwam voor een interview. De Nettie was haar opgevallen, en wilde de story achter deze dame weten. Zo gingen we een half uur later weg dan gepland.
De borderpolitie werd geïnformeerd dat we gingen vertrekken. Lieke werd ingeschreven, en we konden weg. We hadden vandaag 42 Miles te gaan naar de laatste havenplaats van Roemenië ,Mangalia.
Met een voor de windse koers, en de motor bij, liepen we tussen de 6 en 7 knopen. Ik wilde door varen, omdat het weer iedere dag zo wisselvallig was. Voor de commerciële haven van Constanta zagen we de eerste dolfijn. Helaas van korte duur.
Na 6 en half uur varen liepen we de haven van Mangalia aan. We waren de monding nog niet binnen, of het begon enorm te regenen. Regenjassen gingen aan, die moeite hadden de grote regendruppels te trotseren. We namen de eerste box van de yachthaven die we tegen kwamen , en maakte vast.
Iedereen gauw naar binnen, en alle patrijspoorten werden afgegrendeld.
Dit was pas een voorbuitje.
Het begon te waaien , en de regen kwam nogmaals ,dubbel zo hard naar beneden.
Het waaien werd een storm, van ongekende orde.
We waren zelfs bang dat de vlaggenmast zou breken.
Dit feest duurde ruim een uur.
Toen er aan ons dek geklopt werd, wisten we dat het over was.
De border politie. De man in functie had 2 minuten nodig voor zijn papiertje, en een half uur voor zijn hobbies, modelbootjes maken, en buitenlandse munten sparen. We hebben ons muntenpotje omgedraaid, en de man ging goed verzilverd naar huis.
Daar we nog wat Roemeense valuta,s hadden, was een etentje bijna een verplichting.
We liepen een stuk de stad in. Complete straten stonden blank. Takken waren van de bomen gerukt, met dweil en trekker werden de eettentjes van het regenwater ontdaan.
Voor de rest viel het wel mee met de overlast, uitgezonderd de straathonden.
Straathonden zijn een ware overlast in Roemenië . Op iedere hoek van de straat kom je er meerdere tegen. Het viel niet altijd mee Djipsy te beschermen. Op een gegeven moment wisten we hoe we de tegenpartij weg konden krijgen. Met zijn drieën tegelijk draaide we ons om, gromden naar de straathond, en wezen naar hem. Al het geblaf was dan gelijk over.
Het diner was geen uitschieter. De bediening kreeg een vijf, en we zijn zonder toetje opgestapt.
Onderweg scoorde we nog een Turkse vlag, van een Engels stel dat naar het noorden ging, en niet meer naar Turkije . Zo wordt er onderling nog wel eens wat uitgewisseld.