Eerst naar de zee, en met eigen ogen aanschouwen, in wat voor staat de golven zijn.
De zee was duidelijk rustiger dan gisteren. We wisten dat het ruw zou zijn, en hadden daarom het een en ander al vastgesjord. Bij het uitvaren bleek dit zeker niet overbodig geweest.
De wind was rustig.
De golven waren hoger dan verwacht.
Golven van meer dan 2 meter hoog moesten we trotseren.
De boot dook in de golven, en kwam weer meters omhoog terug. Waar waren we aan begonnen!
Na een poosje begint het te wennen, en de spanning in de mens werd minder.
Ondanks dit, vergaten we weleens te genieten van de schitterende strandkust, de hel blauwe hemel, en de azuur blauwe zee.
We hadden vandaag ruim 32 mile af te leggen , of 57 mile wanneer we door wilde tot Istanbul .
We zouden om 12.00 beslissen wat we gingen doen.
De beslissing viel al om 11.00 uur.
Zo snel naar de haven als kan.
De wind nam weer toe, en de golven werden hoger.We liepen een knoop langzamer , dan in het begin, door de sterke tegen wind.
We deden de vissershaven van Karaburan aan. Opnieuw waren we het enige jacht van de haven. Vissers aan de kant wezen ons een plekje, en 3 man sterk hielp met aanmeren. Binnen 10 minuten stond er een hele delegatie ons schip te bewonderen.
De leeftijd van de ‘Nettie’ in combinatie met zijn uitstraling bracht veel discussie teweeg.
Dit proces herhaalde zich meerdere keren deze dag.
Doordat we vroeg vertrokken waren, was er een siësta ingelast. Lieke hield de wacht, want die had de halve reis al liggen slapen. Zij aanschouwden de drie bruidsparen , die foto’s kwamen maken.
In de loop van de middag deden we een rondje wandelen, langs de vissersboten.
Ondanks de zaterdagmiddag, was het druk met reparatie en onderhoud.
Bij de terug weg deden we het haven restaurant aan. De eigenaar was al twee keer komen kijken, en vroeg steeds of ze iets voor ons konden doen.
We konden er niet onderuit ,een visje te nuttigen bij deze man .
Voor 125 dinar hadden we weer gegeten en gedronken.(1€=2,8dinar)
We waren nog maar net aan boord, toen opnieuw een delegatie heren langs kwam. Blijkbaar was er een wat belangrijke man bij, want het enthousiasme groeide bij de groep, en steeds meer mensen sloten zich bij de groep aan.
Een van hen bleek Engels te preken, zodoende konden we antwoord geven op de vragen.
De Engels sprekende jongen kwam later terug. Hij wilde een Turks gebaar naar ons doen, en bood ons een ijsje aan uit een gekoelde doos.
Hij was ijsverkoper.
Een eximmigrant van Duitsland , wilde graag een boompje Duits met me spreken.
En zo werd het een gezellige avond.
Nu maar hopen dat het morgenochtend ook nog gezellig is, als we weer op zee zijn.