Om half vijf, werden we met grof geweld uit ons bed gelicht. Een schip verliet met grote snelheid de haven, en wist daarmee alle slapende passanten boven dek te krijgen.
Nadien werden we nogmaals een paar keer gelicht, maar met minder geweld.
Dan is het om half zes wel weer mooi geweest. De hond ging met de baas op stap. De elektriteitskabel werd binnen gehaald, en zo voeren we om 6 uur weg.
Het plan was gemaakt om in ene ,direct naar het eiland Aigina te gaan. 37 mijl voor de boeg. Het begon bij windstilte, maar ging algauw naar een 4,5 tot 5 Bf .We hadden de wind pal tegen , en de golven beukten over de ronde kop van de Nettie alle kanten op.
Het gaf wat vertraging, en het is wat vervelend, maar we waren minder gewend.
De avond ervoor hadden we weer flink af kunnen tanken met diesel. Een lokale tankauto met diesel, brengt het gewoon tot aan je schip. Je betaald altijd iets meer dan langs de weg, maar ik had erger mee gemaakt.
We volgden eerst een tijd het vaste land. Voeren langs Souniou, en kregen de beroemde ’tempel’, te zien. Een ruïne dat boven op een berg op het uiteinde van het land, aan de rand van de zee uitsteekt. Zware pilaren zeggen iets uit het rijke Griekse-Romeinse tijdperk.
Verder weet ik er niets meer over te vertellen, alleen dat een Griek mij vertelde dat ik dit wel gezien moest hebben.
Net over twaalven ,liepen we de haven van Aigina aan. De andere 2 schepen, waar we in gezamelijkheid mee varen ,hadden al een plekje aan de kant. En toen was het vol.
De haven staat erom bekent, dat het in het weekend erg druk kan zijn. Via de marifoon, kreeg ik van Robert de tip, dat zijn buurman zo weg zou gaan. Wij gingen alvast voor het schip liggen, want 2 andere schepen waren ook opzoek naar vertrekkers. Met wat hulp en tips, van de collega’s werd het anker keurig op tijd gezakt, en voeren we achteruit de smalle aanleg plek in . Stefan liet het anker steeds een beetje vieren, terwijl de rest gefocust op de kont , in de gaten hield dat we voldoende afstand van de kant zouden houden. Alle schepen hebben hier hun roer onder het schip weggewerkt. Bij een lemsteraak is dat niet het geval.
Ik zette een extra springetje naar de boot van Robert, en zo lagen we verzegeld op zijn plek.
Wanneer de snel ferrie de haven binnen komt lopen ,gebeurt dit met nogal wat golfslag. Later is mijn lijn daarop ook gebroken. Een teken dat ook landvasten hun tijd hebben.
De stad Aigina is een drukke gezellige plaats. We lagen vlak langs de boulevard, en de vele toeristen die het eiland bezoeken, komen voor een groot gedeelte over deze boulevard.
De foto’s werden weer volop gemaakt. Niet van dat nieuwe strijkijzer , maar van de oude dame.
Mensen stoppen met hun scooter om een praatje te maken. Zelfs Hollanders willen een foto maken. Alsof er in Nederland geen aken te zien zijn. (Uiteraard niet zulke mooie)
Om 22.00 uur wordt de autoweg langs de boulevard afgesloten, en is de weg openbaar toegankelijk terrein.
De restaurants, de cafe’s , ijstenten en disco ’s draaien volle bak. Wandelende bandjes proberen aandacht te krijgen.
Helaas weet Annemieke de ‘open knop ‘ van haar accordeonkist , nog niet te vinden. Ze heeft last van het ‘misschien maak ik een fout ‘ syndrome.
Wat is er nou leuker dan ‘de grachten van Amsterdam’ ,op een terras in Griekenland te spelen.
Heel Europa kent dit deuntje, alleen de Grieken niet. In een haven hoort een het geluid van een accordeon, wanneer de sfeer er naar is.
Met alle luiken open , hebben we verder best geslapen.