We hadden heerlijk geslapen, en voor je het weet is het alweer later dan je denkt. Een bezoek aan de bakker, ging vooraf aan het ontbijt. Tegelijk werden nog een stuk of 10 strijkijzers (megajachten) bewonderd. Een duiker was met een handborstje een onderwaterschip aan het oppoetsen, en een ander had een tankwagen naast hem staan, voor die weer uit kon varen. Zo gaat het er aan toe , in het leven van de jetset.
We vertrokken zonder anker problemen, maar kwamen buiten gaats weer de nodige golven tegen, zodat we niet helemaal droog zaten. De bestemming was Koilas. In de baai ervoor, zou onze koning vorig jaar een villa gekocht hebben.We waren nog maar net buiten op zee,of we werden al verrast door het ene landhuis , na het andere. We volgden de kustlijn, die ruig en bebost was. Viskwekerijen hadden hier hun bestaansrecht.
Eenmaal in de laatste baai richting Koilas, stond er een mega villa, met heel mooi strand. Toen we dicht langs voeren, reed er direct een zwarte pickup richting een uitkijk plek, om ons beter te kunnen zien. Een keurige jachthaven met een stuk of 4 boten lag om de hoek. Alles was met camera’s beveiligd. Dit moest het zijn.
We gingen verder, langs de baai, waar nog meer villa’s met privé strandjes en haventjes lagen.
Via de marifoon werd nog een Hollands sprekend gesprek gevolgd.
Vlak bij ons eindpunt, lag een eiland. Alles keurig bijgehouden. Aan de achterkant, bleek een soort kasteeltje te staan, voor boten, met een geweldige aanlegsteiger en haven. Wat er op het eiland was, was niet te zien.
Toen we de haven binnen voeren, bleek ook dit weer een haven te zijn met weinig aanleg mogelijkheden, en veel anker plaatsen. Er was nog een stuk steiger leeg, en we probeerden , ondanks de harde wind, toch op anker aan de kant te komen. De wind was te sterk, en de anker ondergrond te zwak. We haalden het niet , en haalden ons anker weer op. Toen het boven kwam, hing er een elektriciteitskabel aan , en een autoband. Met wat geworstel wisten we ons hiervan te bevrijden. We gingen verder kijken, en werden verrast door een schildpad van ongeveer een meter, die boven kwam zwemmen. Dat is net als met een dolfijn, iedereen focust zich op dit beest, die adem komt halen en weer weg duikt. Robert had een plek langs de ‘evangelist ‘ gevonden. Een vissersboot, die bleek later, al een poosje stil lag. Voor ons mooi een kans bij hem langszij te gaan.
Zo lagen we keurig met de kop in de wind, zonder risico’s van een krabbend anker.
De schildpad liet zich opnieuw zien. Geweldig, om dit mee te maken.
Een Belgisch stel had ons binnen zien varen, en wilde ons schip wel even bewonderen. Zij voeren al 15 jaar in dit gebied, en konden het gebied van ‘haven tot gort’.
Het huis wat we gezien hadden, was helemaal niet van Willem. Dat was van Poetin. Het huis van Willem lag halverwege de baai met een slingerende trap en wit geverfd. Morgen gaan we nogmaals kijken, en zeilen dan wel langs zijn huis.
Hij is er nu, en een bezoekje aan de de Nettie zou op zijn plaats zijn, hij als vaarliefhebber, en met wat liefde voor zijn landgenoten. Albert en ik hebben niet voor niets het dek geborsteld.
Daar wij morgen aan de terug weg beginnen, en Rits met Marian en Robert verder gaan, was deze middag een mooi moment om de laatste zaken in de motorkamer af te ronden. Met Robert als monteur toekijkend, werd de olie gewisseld, het oliefilter, en het fijnbrandstof filter. Tevens werden alle onderdelen nogmaals gecheckt op losse moertjes of schroeven.
Het geheel kreeg de goedkeuring van de meester, zodat ik weer verder durft te gaan, in de hoop geen technische problemen te krijgen.
Vanavond hadden we het afscheidsdiner, met speech en een herinnering ,van ons bezoek aan de beiden schepen. We hebben een leuke, gezellige en leerzame tijd gehad, en zullen het drietal zeker nog wel eens missen.