Voor vandaag hadden we een makkie. Plan 1 was ruim 20 km varen, en het noodplan 70 km.
Soms denk je dat er een mooie aanlegplaats is, maar valt dit tegen, en soms denk je , dat wordt niets, dan valt het mee.
We hadden onze zinnen gezet op Tournon-sur-Rhône . Hier was een kasteel, en later bleek , ook diverse wijnkelders.
Bij aankomst lag er nog een groot passagiersschip uit Arnhem.
Bij het haventje aangekomen, bleek aan het eind , maar 1 meter water te staan, alhoewel de haven zelf diep genoeg was. We legden aan, en voelde al , dat we aan de kant minder water hadden, maar alles ging goed.
Daar we een lange dag hier door zouden brengen, werd actie ondernomen voor een programma.
Het kantoor voor toerisme , was net 5 minuten ervoor gesloten voor een middagpauze. Dan maar eerst wat rondlopen.
De winkelstraat bood wat vertier, met zijn vele kleding winkeltjes. Uiteraard moest er gepast worden, en werd er niets gekocht. Terug naar de boot voor ‘le petit dejeuner’.
Op het plein voor ons waren diverse groepjes mensen aan het ‘jeu de boules ‘spelen. De pauze tussen 12 en 14.00 uur gaf deze mogelijkheid blijkbaar.
Om kwart voor twee zaten we te wachten op de binnenplaats van ‘chateau de Tournon’, voor een bezoek aan dit middeleeuwse kasteel, wat in die tijd van groot belang was voor de Provence.
Er was een museum in gehuisvest, over het gebied, de Rhône ,en het kasteel zelf.
Een keurig kasteel, voor zijn leeftijd, wat je in een uur kan bezoeken.
Terug naar het toeristen buro. De dame daar gaf de mogelijkheden van de omgeving aan, en prees de chocolade fabriek aan.
Wij vonden de wijnkelder toch leuker. We hadden keus zat , er waren wel 5 wijnkelders in de omgeving.
We zochten een leuke uit. Gingen naar binnen, en volgden een groep die net ergens heen ging.
Toen zij uiteindelijk gezamenlijk een kamer in gingen, wisten we dat we niet goed zaten.
Terug naar de balie.
Hier sprak ik een heer aan, om te vragen om te wijnkelder te mogen bezoeken.
Dat kon alleen per email, en dan een week van te voren aanvragen. We konden wel wijn proeven.
Zo stonden we dus aan de wijnproeverij.
Eerst drie witte wijnen.
De spuugbakken achter ons ,waren aan ons niet besteed. De wijn was al op ,voor we ons om konden draaien, als je, al nippend de druivensap naar binnen werkte.
Na de witte, kwamen de rode wijnen.
Lieke hield , met een overzicht, de stand bij, en vertelde de bijzonderheden, zoals bouwjaar en prijs.
Hoe duurder de wijn, hoe lekkerder.
Zo vertrokken we, een uur later, met twee flessen wijn, voor een speciale gebeurtenis, terug naar de boot.
Daar aangekomen leek de boot wel scheef te liggen.
Zou het door de wijn komen, was de eerste vraag!
Helaas, we moesten constateren , dat we langs de kant vast lagen.
Muurvast.
Wat we ook deden, duwden of met de motor bij, het schip gaf geen kik.
We zagen dat het water zeker 30 cm gezakt was in die paar uur.
De buurman, een Engelsman ,kwam vertellen dat dit vaker voor kwam. Een Fransman sloot zich bij het probleem aan, en nu weten we hoe het zit.
De rivier wordt gebruikt als waterbuffer. In de avond begint het elektriciteitsverbruik te stijgen, en gaat de beheerder van de waterkracht, extra waterturbines aan zetten om meer stroom te maken, waardoor het waterpeil in de rivier snel zakt.In de nacht, is het stroom verbruik minder, en wordt de buffer weer aangevuld, zodat wij de volgende ochtend weer genoeg water onder ons zouden hebben om weg te varen.
Dat was ook de reden, dat het Duitse stel in Viviers vast zat met een diepgang van 170 cm.
In een klein restaurantje op het plein hebben we gegeten, en opnieuw wijn geproefd. We konden direct door naar bed, na zoveel wijn in ons lijf.