Om 4 uur begon het onder het vlak te borrelen. Het methaangas uit de bagger, dat opgesloten zat, omdat wij op de bodem lagen , kwam vrij ,bij het stijgen van het water van de rivier. Binnen een paar uur lagen we weer in horizontale positie, en was de waterstand gelijk met toen wij gisteren kwamen.
We hadden van het toeristen buro nog een wandeltocht gehad,langs twee torens in de bergen.
Daar we voor vandaag maar 50 km en 2 sluizen op het programma hadden, kon ik mooi de tocht nog even wandelen.
Met de hond aan de lijn, gingen we de klimpartij aan. Brede treden vanuit een historisch tijdperk, lieten ons in een snel tempo, ver boven de stad uit stijgen.
Een schitterend vergezicht over de Rhône en haar valleien, die wijds uitzicht bood aan de vele druivenvelden op de hellingen.
Op mijn tocht kwam ik dan ook de nodige wijnvelden tegen, waar aan iedere struik 5-6 trossen blauwe druiven hingen.
De oogst kon beginnen, alhoewel ik niemand aan het werk gezien heb. Het Blix gehalte was nog niet gehaald voor de optimale smaak voor 2013.
Terug aan boord, was er geen reden meer , om hier nog langer te blijven. Ik startte de motor, wat het zelfde effect geeft als een wekker.
Zo was ik nog maar net los van de wal, of mijn ega meldde zich aan ,met ‘goede morgen’.
Samen deden we de eerste sluis, wat net als de andere sluizen zeer voorspoedig verliep.
Toch blij, dat ik 3 jaar Frans gedaan heb op de mavo.
Toen deed ik dat, omdat we dan maar met 2 jongens en 19 meisjes in de klas zaten. Nu ben ik blij ,dat ik toen goed mijn best gedaan had.
Als ik mij aanmeld bij de sluis, gaat dat in het frans, maar als de sluiswachter dan wat terug zegt, snap ik er meest geen biet van. Komt vast door het dialect.
Gelukkig komt het meest neer op ,even wachten, of opschieten, of voorzichtig zijn.
In St.-Clair du Rhône , gingen we de haven aan. Eerst even diesel tanken, waarna we een plek kregen aan een lange steiger. Met water, stroom, douche en wifi, waren we weer helemaal gelukkig.
In het centrum van dit dorpje was een bakker en een kleine supermarkt. Voor het avond eten was nog niet alles in huis, dus wij op pad. De straat naar het centrum, gaf een troosteloze aanblik . Van de 5 winkels waren er 4 definitief gesloten.
Geen bakker, geen kapper, geen slager, geen apotheek .alleen de makelaar had zijn pand vol hangen met huizen in de aanbieding.
We liepen de oude grijze wijk door, en kwamen bij een buitenweg aan. Hier was het supertje, en aan de overkant de bakker.
Toen we de super binnen kwamen, hoorde je de man achter de kassa bijna zeggen.
Gelukkig, daar is een klant. Hij bleef zijn stripboekje lezen, terwijl zijn hulpje bij de afdeling literatuur, op een krukje de wekelijkse roddelblaadjes zat door te nemen.
We gingen met het karretje de winkel door, en kochten wat we nodig hadden. De drang om als enige klant hier langer te blijven ,dan strikt noodzakelijk, was er niet.
De bakkerin was een stuk gezelliger, en dan kom je ook met meer uit de winkel, dan je planning was.
Terug aan boord was het biertijd met een nootje.
Het avondeten werd binnen genoten, en daarna zijn we niet meer naar buiten gegaan.
De herfst had zijn intrede gedaan, wat betekent dat de winter in aantocht is.
