Een bezoek aan de Lidl bracht ons bij aardappelen, fris en wijn. De schappen zijn beperkt, maar zien er netjes uit. Veel tomaten uit Spanje en Marokko , van niet al te beste kwaliteit.
Winkelen in een supermarkt geeft altijd wel weer info, voor een tuinder/ handelaar als ik.
Om klokslag negen uur vertrokken we. Een spits was net gepasseerd , en je ziet gewoon, dat ze maar tot 180 cm geladen zijn, terwijl het 250 cm kan zijn.
De beperking van de diepte kost deze sector geld. Deze dag kwamen we nog een tweede spits tegen .Ook maar half geladen.
We hadden 34 kilometer op het programma staan en 14 sluizen. Helaas stonden vele sluizen verkeerd, wat betekent, dat ze eerst gevuld moeten worden, voor de deuren aan onze zijde open gaan. Per sluis scheelt het gauw 7-10 minuten extra tijd. Zo kwamen we pas om half 5 aan , terwijl we 15.00 uur gepland hadden.
De uitgezochte haven, La port de Saint -Dizier, was niet meer dan een braak liggend terrein, met een paar bolders. De stad zelf gaf een zelfde beeld . Grauw en grijs, arm en lastig.
Achteraf begrijpen we , dat deze haven, geen goede keus was.
Een vliegveld met stijgende en dalende mirage straaljagers , lag pal naast ons. Het kabaal kon zo hevig zijn, dat je het glas in je handen voelde trillen.
Rien nam direct zijn fiets, en ging terug om zijn auto te halen.
7,5 uur varen met de boot, is gelijk aan 1uur en 25 minuten met de fiets, is gelijk aan 45 minuten met de auto.
Ook nu stond het eten al klaar, toen Rien op het terrein aan kwam.
Voor de avond hadden we de Franse Nederlanders uitgenodigd, van de Westerwind, die intussen tegenover ons waren gaan liggen.
Een reuze gezellige avond, waarbij interessante onderwerpen aan de orde kwamen, over het Franse plattelandsleven , door Nederlanders ervaren.
En gezelligheid kent geen grenzen, zodat we om 1 uur, 4 lege flessen voor de container hadden staan.