Die nacht had het mega hard geregend. De bladeren van de bomen waren massaal op het dek beland. Met de waterslang, een borstel en een doekje eerst maar aan het poetsen gegaan. Daar ik de Nettie nu toch wel een goeie beurt wilde geven, kostte me dit ook duidelijk meer tijd. Zo zag ik op de schepen rondom mij de kopjes boven de luiken uitsteken. Die hadden duidelijk het krieken van de morgen niet meegemaakt. De vroege zon , had na 1,5 uur alweer plaatst gemaakt voor de volgende regenbui, met veel wind vooraf. Het dek lag weer bezaaid met bladeren, heb ik daarvoor zo mijn best gedaan. Na de bui, vertrokken we uit ons hoekje, waar we met de boegspriet vast zaten in de bomen. Door eerst recht achteruit te gaan bleef de boom op de kant staan, en alle takken heel. Onderweg naar de eerste brug , hadden we al 4 schepen achter ons. Bij de volgende brug lagen nog 4 schepen te wachten en werden de stoet al 8. Eer we bij de volgende grug waren ,was de stoet wel 12 schepen, en toen kwam de wibbertjes brug. Boot 1, een duitser, was strikt. Hij wachtte tot het licht op groen stond. Toen de brug 2 seconden begon te lichten kon hij er al onder door, deze mega brug, heeft ook mega veel tijd nodig,  voordag dit colossale wibbertje recht overeind staat. Alle boten hadden er al onderdoor geweest,voor dat het wibbertje gelicht was, als die eerste schipper niet zo strikt was in zijn opvattingenn over volledig groen is pas groen genoeg. De komende bruggen waren vooral voor schepen met een mast. Alle kleinere jachtjes, konden het convooi verlaten, en zo gingen we met mast schepen verder. Na de laatste brug ging de fok in de mast, en met wat ondersteuning van de wind, kon de motor op standby toeren meedraaien. Op het Sneekermeer aangekomen, waren er volop zeilwedstrijden gaande van kleine zeilboten. We zochten een plek in een luwe hoek, lieten het anker zakken, en genoten nog heel even van het zonnetje, wat zogauw dat weg was, wij de weg naar binnen snel gevonden hadden. Die avond hadden we maar een paar dvd s gekeken, en wie kwam daar in voor, ja hoor, Joop Braakhekke, die we deze vakantie al twee keer ontmoet hadden in zijn Stoute Louise.  Natuurlijk was er ankerwacht, maar er werd gelukkig ook nog geslapen.