Villeneuveles-Beziers-Poilhes
11 juni ’ 21 km en 5 sluizen.
Mijn pleegdochter uit Kenia hing al om 7 uur aan de lijn. Een tijdverschil van een uur maakt dit mogelijk. Eens per week praten we via beeldoverleg even bij. Zij studeert in Thika aan de universiteit, agriculture. Soms heeft ze vragen hoe wij Europeanen over bepaalde vraagstukken denken en doen.
Onze eerste sluis zou om 9 starten met draaien. Toen wij aankwamen stond het licht al op groen, dus konden we rustig een plek in nemen in de ronde sluis. Echter, we moesten wachten tot een tweede schip zich aanbood, om geschut te worden.
Canal Du Midi is in 14 jaar gebouwd van Toulouse naar Sete aan de Middellandse Zee. Ze begonnen in 1667 en in 1681 was het kanaal operationeel. In 1856 is het kanaal doorgetrokken van Toulouse naar Bordeaux , zodat er een verbinding was van de Middellandse Zee naar de Atlantische oceaan . Sinds 1970 is hier geen vrachtverkeer meer, wel veel passagiers vervoer.
De sluizen die wij dus gebruiken zijn bijna 350 jaar oud. Het is echt een standje hoogstaande techniek, die toen al aanwezig was.
De eerste sluis verliep perfect , een paar passerende fietsers kwamen kijken hoe wij dat deden in de sluis. We hadden kennis gemaakt met onze collega waar we de rest van de dag mee op zouden trekken. Een frans stel, en ze begrepen dat we dit samen zouden doen. Geen huurbak.
In de volgende sluis moesten we eerst aan de kant om dat van de andere kant eerst nog 3 boten terug gesluisd moesten worden. Wat een hilariteit. Een Belgisch stel kwam de sluis in. Ze hadden net de boot gehuurd, waren vertrokken en dit was hun eerste obstakel. Geen ervaring en dan een sluis van 6 meter naar beneden is toch even in het diepe gegooid worden. Ik hielp de mensen . We spraken dezelfde taal. De man kwam de sluis binnen varen, door constant met de kop tegen de kant aan te sturen. De vrouw gaf me de hele bos lijn in mijn handen en liep weg. Ik maakte hun huurbootje vast een glijpaal, die je landvast mee naar beneden neemt . Ik begeleiden hen tot ze al zo diep waren dat ik weinig meer voor ze kon betekenen. Wij moesten nu terug schutten.
We voeren de sluis in en deden wat we normaal ook doen. Maar ho, wat een volk boven aan de sluis. Een groep van een pakweg 20 mannen en vrouwen hadden zich verzameld bij dit spektakel en keken hoe wij de 6 meter naar boven overleefden. Annemieke had een praatje met wat dames die een woordje buiten de Franse taal grens spraken.
De volgende sluis, werd helemaal een spektakel. De 7 ecluses de Foncerannes. Dit is een trap van 7 sluizen die steeds in elkaar overlopen.Na die 7 stappen ben 24 meter gestegen. Er naast is een wandelpromenade voor alle toeristen die dit komen aanschouwen. Wij , samen met die Franse collega, waren nu de show. Annemieke liep over de kant met een lijn, en ik bracht de boot van sluis naar sluis. Onderweg werden we volop gefotografeerd, en een Nederlandse vrouw, kwam van achter het hek een praatje maken.
Zelfs een locomotief voor toeristen kwam naar ons kijken. Wel vreemd als je ineens voor zoveel mensen de show moet maken. Een Duitser kwam naar me toe, en zei dat we het goed gedaan hadden. Een trap als deze was voor mij ook nieuw. De komende week krijgen we er hier nog een aantal van, alleen niet zo groot.
In Poilhes vonden we een hele vrije kant . Zo lagen we alleen afgemeerd , waar volgende maand wel tientallen huurschepen een plekje zullen nemen. Het is hier echt de stilte voor de storm. Met hulp van een Frans sprekende Nederlandse , heb ik nu contact gelegd met de haven in Toulouse. Ik hoop morgen een antwoord te krijgen. Een uitnodigend restaurant met tapas op het menu, deed ons besluiten om uit te gaan eten. Ondanks het woord ‘Ouvert, ‘bij de deur , was hij echt gesloten. Gelukkig was er nog een restaurant, nou restaurant, eten bij de buren. Moeder kookte en pa bracht het eten rond. Voor max 12 gasten. Helaas waren er maar 6 volwassenen en twee kinderen. Maar het eten was lekker, en de bediening kwam uit een warm hart , en daar ging het om.