13 juni La redorte-Marseillette

13 km 5 sluizen(10 schuttingen)

We zouden van La redorta niet eerder vertrekken voor we drinkwater getankt zouden hebben. De boodschappen voorraad moest weer aangevuld worden, en we hadden een Chateau gezien op de kaart, die we wilden bezoeken. We (de hond en ik) begonnen de dag met een stevige ochtend wandeling . Ik wilde het riviertje nog een keer zien, waar we gisteren overheen gevaren hadden. Het was inderdaad een idyllische plek. Kraak helder water, stroomde over de stenen en plateau’s. Wat zou je hier geweldig in kunnen baden. Ik moest gelijk weer denken aan de film “Help de dokter verzuipt”, waar Willeke van Ammelrooy in een watertje ging baden. Kon hier net zo goed. De sfeer van de vogels en de kikkers  was er naar. Ik volgde het riviertje zover ik kon. Het watertje liep steeds verder weg van het dorpje en uiteindelijk nam ik maar weer de weg  terug.

Eerst de fietsen uit de voorraad ruimte gehaald. De Route was uitgestippeld naar het dorpje Castelnau-d’Aude . Hier zou een kasteel zijn. En dat was er ook. Zag er niet uit, was niets mee te beginnen, en de huizen eromheen stelden ook niet veel voor. Wij zouden zo een wijk allang met de grond gelijk gemaakt hebben, maar hier wonen nog hele gezinnen. De Fransen op het platteland hebben het niet breed.. We zijn de berg maar weer afgegaan en naar de boot terug gefietst. Nog even boodschappen gedaan, we waren nu toch met de fiets en toen water getankt. Je betaald per uur stroom en water. Dan maar een uur water. De tank werd gevuld, het dek geschobd en de hond kreeg even een goede wasbeurt, De stront waar hij die ochtend  in heeft liggen rollen moest er toch af. Als we dan iets vreemds ruiken, weten we dat het niet van de hond is.

Intussen was het alweer middag en begonnen we aan onze estafette van sluizen. We zouden er niet teveel doen. Maar ja, een dubbele sluis , kost meer tijd dan een enkele en een driestaps sluis helemaal.  Het is niet de tijd om het proces te doorstaan, maar de wachttijden bij de sluizen. Van de ruim 6 uur dat we gevaren hebben, hebben we nog geen 3 motoruren gemaakt. Allemaal wachttijden. We moeten iets verzinnen dat dit sneller kan. Want we deden 5 sluizen,maar 10 schuttingen.

Bij de laatste sluis kwam de sluiswachter vol enthousiaste vertellen dat ze nog een stootwil te koop had voor ons. Ze had gezien dat we kort ervoor onze tweede stootwil verspeelt hadden. De lieve, behulpzame dame , met een ijzeren ring door haar neus, deed het zo goed, ze was zo aardig, zo sociaal (ze liet ons halverwege weer zakken, omdat er ineens nog een boot aan kwam, die ook nog mee kon) zo mededeelzaam, toen het ging over de beste ligplekje in dit dorp. Zo eentje om bijna te willen knuffelen, alleen al dat ijzerwerk in haar gezicht,……zou bij het knuffelen schade toebrengen aan haar neusgaten.

Die avond barstte de onweer alweer los. Het noodweer bleef weg, maar grote regendruppels vulde opnieuw het kanaal, dat volgens de sluiswachter nog steeds last had van een tekort aan water.