14 juni Marseillette-Carcassonne

23 kilometer 6 sluizen(8)

We konden tot 9 uur nog 8 kilometer maken. Dan beginnen de sluizen pas te werken. Het had die avond veel geregend, terwijl Nederland bezwijkt onder een hitte golf, zoeken wij in Zuid Frankrijk de warmte, die er niet is. De droogte van vorig jaar zijn ze hier alweer vergeten . De rivier die parellel loopt met het kanaal, stroomt steeds harder, en het water is er een kolkende modder massa. Het water moet hier azuur blauw zijn is ons vertelt. Nou helemaal niet dus.

Ik had het dorp nog even rond gelopen. Een bezoek aan het kerkhof gebracht, wat zoveel vertelt over het verleden van de bewoners van dit dorp. Onderweg nog een glascontainer gevonden, waar al onze lege flesjes in konden, En zo vertrokken we weer lekker op tijd. In de ochtend gaat alles veel sneller. Vaak zijn we om half tien nog de eerste klant bij een sluis.

Het verliep allemaal voorspoedig . Na 2 keer alleen geschut hebben, kwamen we de Australische vaarders met de huurbak weer tegen. De vorige keer dat we ze zagen waren ze net begonnen. Nu hadden ze ervaring opgedaan en ging alles veel soepeler. Bij de dubbele sluizen liep Annemieke weer mee, op kant. Ook die heeft dit spelletje nu onder de knie.  

Voor Carcassonne stond ons opnieuw een verrassing . De brug voor de sluis was lager dan de andere bruggen. Ik redde het vlaggenmastje  met Nederlandse Vlag, door het op tijd te verwijderden. Op de sluis kade stond een jonge dame ons op te wachten voor een ligplaats, die we wel wilde hebben. Echter wilde wij niet wat zij wilde. Dat wij met de spiegel tegen de kant aan gingen liggen. Wij kennen dat in Nederland niet. Bij ons gaat iedereen langszij, en ook dat is aan regels gebonden, maar het werkt perfect. In Italie ga je aan een mooring en in Griekenland voor anker en dan met de spiegel naar de kant. Maar dit, nee. Ik kreeg uiteindelijk de minste plek, ook omdat ik geen water en stroom nodig had.

We waren lekker op tijd, dus een stevige wandeling naar de oude stad, 1,5 km van de haven, mocht geen probleem zijn. De oude stad ligt aan de andere kant van de rivier L’Aude. Boven op een berg. Deze klimpartij hadden we niet helemaal voorzien, en kon alleen gedaan worden met wat ondersteuning van elkaar. Eenmaal in de oude stad, bevind je je tussen de werkelijke stadsmuren, die  meters hoog zijn.

Een buiten muur van 1700 meter lang en een binnenmuur van 1300 meter lengte. Het kasteel, van waaruit alles geregeld werd voor de verdediging van de stad , was te bezoeken, samen met het grootste gedeelte van de 52 torens. Imponerend te zien, hoe deze stad in de 12-13de eeuw zich staande hield tegen aanvallende volkeren die vanuit de Pyreneeën deze stad wilde veroveren.

Zo gauw je de stadsbrug over komt , begeef je je al in een andere wereld. Een oude wereld vermengt met een toeristen wereld. Je kan er oude helmen en zwaarden kopen, maar ook veel ijs,

snoep en zelfs noga. Zo lieten wij ons stoppen om een stukje noga te proeven. Ik geef niet veel om noga. En zo stonden we binnen om het verhaal van noga aan te horen , en zo stonden we weer buiten met een tas vol noga.

Op de hoek lieten mensen zich verleiden om het spookhuis in te gaan. Wij konden dat vanaf ons tafeltje met een glaasje fris, geweldig zien, hoe iedere keer de klant via de achter deur met een knal en een gil, achterna gezeten door een monnik met zwaard , het spookhuis verliet. Blijkbaar was het erg leuk, want ze kwamen er allemaal lachend uit om daarna aan de voorkant de foto’s van de happening te kopen .  

Zonder dat we het in de gaten hadden, was het al over zessen, en op de terugweg dwars door de nieuwe stad nodigde dat pleintje toch uit, om hier maar eens te eten. Een keuze uit 5 schotels Paella bracht ons alvast een beetje in de Middellandse Zee sfeer, waar we over 4 -5 weken hopen te komen.