Villepinte- Castelnaudary
16 juni 9(15) sluizen en 11 kilometer.
De dag begon mooi, de zon scheen, en de temperatuur was zoals dat in Zuid Frankrijk hoort te zijn. Met de hond aan de lijn wandelden we naar het dorpje Villepinte, 1,5 km van de ligplaats.
Met een tas bij mij, die gevuld moest worden bij een bakker.
Onderweg kwamen we nog een peloton militairen tegen. De mannen waren bepakt en bezakt, en droegen een geweer bij zich. De officier liep voorop en bepaalde het tempo, maar droeg niets. Halverwege droeg een soldaat de hudo, voor de hoge nood momenten, en de laatste 3 hadden moeite het tempo bij te houden. Het valt ook niet mee, om je klaar te trainen voor de 4 daagse van Nijmegen.
We hadden voor vandaag nog een behoorlijk programma. Meerdere dubbele of drie staps sluizen. Om 5 voor openingstijd lagen we bij de eerste sluis. De dame had er echt zin, en trok de deuren open. De koekjes van gisteren hadden hun werk gedaan, want deze dame hadden we de dag ervoor verwend. Nu alleen in de sluis, betekent de rest van de morgen ook alleen. Alle sluizen liggen hier zo ongeveer binnen een kilometer. Bij de eerste 7 sluizen waren we steeds de eerste klant voor die ochtend. Om half twaalf bij de laatste sluis met 4 trappen. Op dat moment zakte een tegenligger net naar de onderste tree. Dat was te laat voor de sluiswachter om ons nog voor de pauze naar boven te krijgen. Dus begon de pauze 20 minuten eerder , maar de pauze ging wel tot 1 uur door. Daar heet het ook sluis wachter voor.
Ook dit stukje du Midi was opnieuw schitterend om te zien. Mooie bomen langs de waterkant. Tussen door en om en om kijk je in een vallei aan de ene kant en kijk je tegen een berghelling aan de andere kant. Het kanaal is eigenlijk steeds tegen een bergkant aan gegraven.
We zijn nu uit het wijngebied en bevinden ons nu tussen de zonnebloemen en veel graanvelden. Frankrijk boert gewoon door , stikstof of geen stikstof. Als het er niet voldoende is, gooien ze het er gewoon bij, net als die boer, die met een tractor vol kunstmest naar zijn land reed.
Door de lange pauze , had ik mooi de gelegenheid om alvast een mooi aanleg plekje op te zoeken. We moesten weer water tanken, dus ik stelde wel mijn eisen aan de ligplek. Na de sluis hadden we het stuk kanaal waar we zouden gaan liggen. Er waren plekjes zat, maar eigenlijk wil je niet langs de openbare weg , en graag aan een grasveldje. Nog 1 plek vrij, voor mij. En zo meerden we na de sluis met 4 trappen aan , aan ons grasveldje met waterkraan.
In een no time stond er een havendame bij de boot. Of we ons aan wilde melden bij de capitainerie. Een andere boot die aan kwam varen werd naar een plek verwezen waar ik niet graag zou willen liggen. Zelf kiezen is vaak beter.
We bezochten de stad, waar weinig te beleven viel. Wel was er een Spar voor de dagelijkse boodschappen. Hier kon een Duitser heel gewoon met 5 nieuwe briefjes van 100€ zijn scheepsvoorraad inkopen. Briefjes werden niet gecontroleerd en verdwenen zo in de kassa. Bij ons is dit onmogelijk.
Het biertje kon alleen contant afgerekend worden. Toen het tweede biertje er na een kwartier nog niet was , zijn we weg gegaan. Niet bij iedereen geldt, dat de klant koning is.
Daar we een plekje hadden tegenover de muziek school, konden we zien wat er gebeurde, maar vooral horen. Vanaf half acht zagen we steeds allemaal mensen met koffers het pand binnen gaan. Zo tegen half negen hoorde we wat geluid uit de school komen. Daar het nogal warm was, werden uiteindelijk de ramen van het gebouw geopend , en stonden we letterlijk versteld wat deze stad aan muziektalent voort brengt. Het klonk als een klok. Het ene muziekstuk na het ander. Van Pirates of the Cariben , tot de Hermes House band. Wij, als enige toehoorders , werden steeds enthousiaster en begonnen steeds harder te klappen, en zij, zij gaven nog een nummer, en nog nummer, tot 23.00 uur toe, alleen voor ons.