Toulouse Port Sud

21 juni

Om 4.30 liep de wekker af. Het was nog donker buiten . De avond ervoor hadden we de tassen al klaar gezet om op tijd naar de “Col du Toumalet” af te reizen. Vanaf hier 214 km. Het was vroeg, en er waren maar weinig mensen op pad . Eenmaal uit de stad en op de snelweg naar het zuiden gaat het snel. De tolwegen waren een eitje. Met een creditcard kom je overal. Nadat we van de hoofdweg richting het binnenland gingen, veranderde het landschap  en de temperatuur enorm. Hoe dieper we de Pyreneeën in gingen hoe groener en hoe bergachtiger het werd. Wat een schitterend gebied om hier te wandelen . Toerisme is hier een belangrijke reden van bestaan. Zomers voor de werkelijke natuur liefhebber en in de winter voor de ski liefhebber.

Wij reden door , hoger en hoger, en de omgeving werd steeds kaler. Grasland met koeien en schapen bevolkten het landschap. Anton uit Tirol zou hier zomaar rond kunnen lopen achter dit vrije vee, dat net zo makkelijke de weg verstoren als besmeuren met hun schijterij. En hier, op de hoogste berg ,strijden vandaag fietsers en wandelaars om de top dan de Col du Tourmalet te bereiken , uit eer voor de familieleden of vrienden, die overleden zijn aan kanker of die er nu aan lijden en die de strijd van overleven nog dagelijks voeren. De mannen en vrouwen hier, strijden voor het leven op hun manier.

Fietsers die uitgeput aankomen bij het gedenkteken aan alle overledenen, en daar hun steentje bijdragen aan het totale gedenkteken. Mensen uit het Westland met kreten van verdriet en wanhoop, met kreten van verlies en doorzetting. Het kan ons allemaal overkomen. Geteisterd worden door een kanker aandoening, en geen uitweg meer weten, omdat het einde in zicht is.

Na de mensen ondersteunt te hebben, aangemoedigd te hebben en een duwtje in de rug gegeven  te hebben, alleen al door onze aanwezigheid,  vertrokken we weer langzaam uit dit emotionele gebeuren. De sporters die het leven nog hebben , strijden voor hun kennissen en familie die strijden ,of gestreden hebben om te overleven.

Op de terugweg werden we verrast door een paar schitterende watervallen. Een waterval hier in de bergen blijft een teken van pure natuur, de bron van  het leven, de oorsprong van ons bestaan.

Zo puur , zo schoon, zo koel, zo eerlijk, zo helder, zo vol van kracht. Dat is wat wij allen willen in het leven, maar iedereen weet, dat ook deze stroom water door de droogte eens zal stoppen, zoals het leven van de mens ook eindigend is. We willen er niet aan toegeven, zeker als het leven nog veel te jong is.  

De terugweg verliep voorspoedig. We brachten samen de auto terug naar het bedrijf in de binnenstad en gingen met metro B en A terug naar de buslijn 82 , die ons keurig netjes voor de haven afzette.

Aan boord werd alles klaar gezet voor ons vertrek naar Nederland . Morgen vertrekken we met de trein , en hopen dat het voorspoedig verloopt.

Ons verhaal stopt nu even , maar over een maand zijn we weer terug. Dan gaan we richting Middellandse zee en Barcelona, mits het weer het toelaat.

Bedankt allemaal voor  lezen van onze reisverslag, want als het lezen net zo boeiend was als voor mij het schrijven , heeft het vast indruk gemaakt en hebben jullie ‘lezers’ er net zoveel plezier in beleefd in het lezen, als ik in het schrijven.

Ab en Annemieke van Marrewijk