Toulouse-Montech

Dinsdag 4 juli,  35 kilometer en 8 sluizen in 6 uur.

De plaats waren we lagen waren we al behoorlijk zat, nadat de snelheidstrein ons gesprek tijdens het ontbijt meerdere keren verstoord had. We waren nog maar net weg, toen er langs de kade hele drommen met kinderen en leerkrachten langs kwamen fietsen. Er werd volop gezwaaid. Het viel me mee dat de kinderen niet vielen met hun fiets, tijdens het zwaaien. Nu hadden al deze kinderen wel een helm op met fel gekleurde kleding, zodat ze veilig en goed zichtbaar waren.

Het ging allemaal zeer voort varend.  Wel hadden we nog een drinkwater probleem. We gebruiken best veel water met z’n vieren. Zo zag ik de meter wat zakken, maar ik kan erg moeilijk inschatten hoeveel drinkwater ik nog beschikbaar had. De kaart gaf aan dat er bij een brug een waterkraan was. En die was er , alleen niet geschikt om een slang op aan te sluiten. Dus zeker niet geschikt om een 400 liter aan ons te schenken. Maar we lieten ons niet kennen, en gingen met twee lengtes slang en alle koppelingen die maar passend waren, aan de slag. Na een half uur met het ene arm de slag aan de opening gedrukt, en met de andere hand de drukkraan ingedrukt gehouden , had ik het wel weer gehad . Er zat weer een zootje water in de tank.

Onder weg straalden de zonnebloemvelden ons tegemoet. Ook deze kant van Frankrijk staat bekent om zijn uitgebreide landerijen. De velden staan vol met fruitbomen, mais, graan en heel veel zonnebloemen. Sommige velden staan volop te pronken met hun gele kopjes. Andere velden zitten nog dik in de knop.

We hadden onze zinnen gezet op Montech. Hier was van alles te halen, volgens ons boekje, met een grote haven en bezienswaardigheden. Daar we aardig op tijd aanmeerden, hadden we toch ook nog keus. We wilden niet in het open veld in de haven gaan liggen, maar zochten een plek aan een perkje met bomen. De lidle bleek 500 meter lopen en zo werden we weer verder bevoorraad. De havenmeester was in geen velden en wegen te bekennen. Zou pas de volgende dag weer aanwezig zijn.

Hier in het dorp lag een stukje vergane glorie. Een machine die van 1974 tm 2009 schepen door een geul naar beneden trok of naar boven bracht. Het monsterlijke apparaat trok veel bekijks, zodat er zelfs iedere dag een voorstelling in een oude spits was .

Alles staat nog te pronken, maar de enorme motoren, die de schepen 13 meter omhoog moesten duwen, zullen nooit meer starten. Nu doen  we met 5 sluizen het zelfde spelletje. Er komt geen medewerker bij te pas. Is behoorlijk storings vrij. En vraagt erg weinig energie om het proces goed te laten verlopen. Niet gek dat dit machine niet meer van deze tijd is.

Na ons bezoek aan het machine, werd het tijd om te gaan eten. Na wat zoeken vonden we een plekje bij een pizza tent. De verwachting was niet hoog , maar het resultaat was er wel. We hebben heerlijk gegeten, en ieder kreeg, wat hij/zij wilde.