Montech-Castelsarrasin
Woensdag 5 juli, 8 sluizen, 14 kilometer
De dag begon helder en zonnig, maar al gauw kwamen wolken de scherpste zonnestralen afschermen. We hadden long-life brood in de kast, maar er gaat toch niets boven dagelijks vers en warm brood. Zo ging ik op pad naar” Bea van de bakker”. En ja , na een kwartiertje lopen kwam ik bij een schitterende winkel, waar Bea, mij snel en vriendelijk hielp.
Terug aan boord was iedereen al boven water, en konden we ontbijten. Het plan voor de dag werd besproken. Doel voor vandaag was Castelsarrasin of verder. Eerst naar de havenmeester om af te rekenen. We zouden betalen als we water getankt hadden .We kregen een plekje aangewezen in box 12, en vulde de tank. Tevens gelijk de gelegenheid om schoon schip te maken. De vogels boven de haven van ‘Port Sud’ hadden ons schip in de twee weken dat we daar lagen, niet ontzien. Met vereende krachten werd er geborsteld en gepoetst en tegelijker tijd werd de water voorraad aangevuld. Na een compliment van de buren dat we zo een mooi schip hadden, was het werk geklaard. Ondanks dat we de dag ervoor geprobeerd hadden om op een ‘houtje touwtje’ manier water in de tank te krijgen bleek toch dat hij voor meer dan de helft leeg waren.
Vol water en 10,90 € afgerekend bij de havenmeester voor overnachting, toeristenbelasting en het water, wilde we vertrekken. Een fransman die ook een beetje Nederlands sprak, wees ons erop, dat de doorvaart voorbij Castelsarrasin afgesloten was wegens omgewaaide bomen . Voorlopig gestremd tot het weekend .
We vertrokken toch naar Castelsarrasin, want ook hier was vast wel weer wat te beleven. Eerst hadden we de 5 sluizen in 2 km te doen, die in 2009 vervangen waren voor het machine bij de scheepshelling. We hadden weer bekijks van touristen die het machine kwamen bekijken.
Dit was ook wel weer een schitterend stukje Çanal de Garonne”. Halverwege werden we opgehouden door een dame van VNF , die ons vertelde dat de doorvaart gestremd was. Voor ons oude koek van een uur terug.
De tocht verliep voorspoedig. We wisten hoe de sluizen werkten, en dan ben je in 10 minuten aan de andere kant. Het team liep gesmeerd. Net voor de haven van Castelsarrasin zagen we onder een boom een mooi plekje. Er stond wel een vermelding bij dat deze plek ‘gereserveerd’ was voor een ander schip. Maar ja. Één vaarweg gestremd en van de andere vaarweg ook weinig tot geen scheepvaart, gaat deze plek vandaag alleen door ons bezet worden.
De haven meester zou om 5 uur aanwezig zijn, maar de dame van dienst, stond met nog 3 andere dames al om half vier, naast ons schip. Wat onze bedoeling was? Dat er geen doorvaart was! Of we water en stroom wilde! Waar er een bakker was! Waar het station was! Etc, etc,etc. De drie andere dames waren in opleiding. We konden ons om 16.30 inschrijven bij de Çapitainerie . Daar werd een soort gelijk riedeltje opnieuw opgedreund, zodat het bij de 3 andere dames in opleiding maar goed binnen kwam. De papieren werden ingevuld, en de gegevens van de meest uitgebreide informatie uitwisseling kwamen hier aan de orde. Misschien wat gedoe, maar ze was een hele lieve en aardige havenmeester.
Voor morgen hadden we een treinreis naar Bordeaux ingepland. De uitdaging nu, was om aan tickets te komen. Daar het treinstation 150 meter van de boot af was, was het een kleine moeite even langs te gaan. Bij de informatie balie was een dame van Noord Afrikaanse komaf , die haar tickets bestelde. Na een half uur zagen we de dame achter de balie nog steeds druk in de weer met deze dame , die steeds weer ging bellen, haar zoon een uitbrander gaf en weer antwoord gaf of in discussie ging met de bediende. Het hoofd van baliemeisje, werd roder en roder. Toen buiten, ons nog een groepje mensen aan kwam voor balie informatie, werd het haar te veel. Ze ging staan , en riep iets als ‘nu even niet’. En de groep vertrok weer. Wij verstonden het niet en bleven rustig staan. Na bijna een uur verder, vertrok de dame met haar tickets en kwam het rode hoofd van de ticket dame weer langzaam op een gezonde kleur. Zo aardig als wij zijn, vond deze dame het leuk om ons te helpen. De taal was frans en Engels door elkaar, en binnen tien minuten stonden wij weer buiten met 12 tickets voor ons treinreisje voor morgen. En de dame, die was nu even alleen en kwam tot rust. Ik weet niet of ze hier morgen weer zit.