Het plan lag klaar. Uitslapen, motor checken, water tanken, boodschappen doen, om uiteindelijk tussen half een en een uur te vertrekken naar Ameland.

We hadden keurig uitgerekend, dat we om kwart over twee via Doodemanshoek, de slenk met 90 cm boven reductievlak, konden hebben. Het weer bracht ons in twijfel. Het was rustig, 3 Bf en de wind ZW. We besloten via het Schuitengat niet de zuidelijke route, maar de Noordelijke route, over zee te nemen. De zee maakt het altijd spannend, vooral omdat het nog te onbekend is. Deze route was voor ons kompleet nieuw. De officiele kaart stopte halve wege het Boomkensdiep.De kaart op de laptop moest het nu blijven doen. Vorig jaar van Vlieland naar Terschelling waren we de weg kwijt omdat de laptop uit viel.

Zo voeren we via het beeldscherm tussen alle zandbanken door, en dan hooguit 150 meter uit de kust.

De stroom was tegen, maar de zeehonden waren rijk aanwezig. Onze zeehond Djipsy, begon steeds te janken als er voor de zoveelste keer een zwarte kop naast ons schip boven water kwam. Er waren er zelfs die ons een stukje volgden. Totaal in die paar km 31 zeehonden gezien.

Waar onze kaart stopte, bleek dat we echt niet zonder recente kaart konden. Door achter een vissersboot aan te varen, en de laptop te blijven bestuderen, voeren net voordat we vast zouden lopen tussen 2 zandbanken door naar open zee. Een halve km verder en alle leed was geleden.

De stroom op zee ging in ons voordeel spelen, en zo voeren we met 7.5-8 knopen richting ons einddoel “Nes”.

Doordat we voor vertrek ook de stroomatlas goed bestudeerd hadden , kwamen al onze voorspellingen uit en voeren we keurig tot de tijwisseling inging, de haven van Westerlijk Ameland in.

Het was zeer rustig. We kregen direkt een plaatsje aan de steiger. Normaal ligt je hier minimaal 2 tot 5 schepen langszij. Het havenkantoor was verbouwd, net als het sanitair gebouw. Bij het afrekenen begreep ik hoe ze dat konden betalen. We kregen nu wel Wifi en gratis water en stroom.

Onze hond , die het toch al zo moeilijk heeft, lieten we maar uit naar het pittoreske dorpje “Nes”.

Je vraag je vaak af, ‘wie laat wie nu uit’.

Het was zeer rustig. Het was windstil, in tegen stelling tot de haven. Een aantrekkelijk ogend terrasje nodigde ons uit voor een kop koffie. Hier bleef het niet bij. Bij een naburig tafeltje werd een coup boerenjongens geserveerd. Mijn drift, om een gelijk exemplaar te verorberen was enorm. De boodschap naar de ober was duidelijk. Hij deed extra zijn best, en kwam met een plate vol lekkernij en twee lepels. Ik zei nog; Is dit om onze liefde te versterken. Hij reageerde niet, zijn liefde was vast voor zijn mannelijke collega bestemd. We hebben nog een toast uitgebracht op Aad van Mil zijn 51ste verjaardag.

Vandaag op onze supersonische fietsen het eiland verkent voordat de groep morgen komt.

Nog even alles gecheckt. Fietsen geregeld.e.d.

Aan het eind van het eiland , bij het Oerd, waar de wadlopers morgen aankomen, is het toch wel heel bijzonder voor natuurgenieters.

Schitterend uitzicht over het eiland, en dan het strand. Johnnie en Rijk zongen ooit een lied over “het goudgele zand van Ameland”. Dat is er nog steeds.

Hier komt de mens weer terug tot de natuur. Dat zie je al zo gauw de temperatuur het maar een beetje toelaat. Alleen zonder vijge blaadje.

Terug in de haven , waren er schepen gegaan en schepen gekomen.

Voor ons was er een schip komen liggen met 6 mannen van rond de 50 jaar. Ze hadden een vriend aan boord, met een tumor in zijn hoofd. Hij liep met een stok ,ondersteunt door een van de mannen. Ingepakt alsof het midwinter was.

Iedereen zette zich in, om het hun vriend naar zijn zin te maken. Het zou zo maar zijn laatste reisje kunnen zijn.

Vrienden heb je om op te bouwen. Soms ook om het afscheids proces mee in te gaan.

Wat staan we toch te weinig stil bij de rijkdom van ‘gezondheid’.