Gesloopt waren ze, uitgeput, bek af, maar vol van voldoening. De 39 wadlopers van Greenco Honselersdijk. Het sliktrappen, het elkaar uit de bagger halen, en zeker voor de kleintjes onder de groep, die bijna koppie onder in de stromende zeewater van de slenk gingen, een waarlijk avontuur.
Dit zijn van die dingen in je leven, die gewoon een keer gedaan moet hebben. Net als de Kennedy Mars, de 4 daagse van Nijmegen, het beklimmen van de Alp d’Huez, een zwem vierdaagse, een duinenmars, een 24 uurs marathon, en voor de diehearts een beklimming van de Kilomanjaro.
De 22 fietsers hadden de afstand dubbel afgelegd, maar wel tegen wind, en dat allemaal om de baggeraars moed in te spreken voor de laatste kilometers naar de overkant van het eiland.
Daar,in het centrum van Nes waren de terrasjes dan ook bezaaid met greenco medewerkers die hun prestatie in sterke drank omzette.
Zo kwam aan deze dag een einde. De robbenboot bracht iedereen naar het vaste land van Holwerd, waar ieder, voldaan van de maaltijd, de bus in stapten naar huis.
Wij moesten nog een beslissing nemen wat we verder zouden gaan doen. De weersvoorspelling waren voor de zoveelste keer deze week veranderd. Piet P . kan beter een ander beroep gaan zoeken. Was plan 1 donderdag nog, buiten om over zee, met een zijwindje en stroom mee naar Vlieland. Dit sneuvelde zaterdag ochtend gelijk met plan 2 , onder Terschelling door naar Vlieland, en zonder ochtend om 6 uur sneuvelde ook plan 3, namelijk onder Terschelling door naar Terschelling.
De windkracht 6-7 dwong ons te kiezen voor plan 4. “We gaan daar heen waar de wind ons heen brengt”. Zo zeilden we onder Ameland en Schier door naar Lauwersoog.
Ouderwets alleen op een kaart, want we hadden de laptop voor dit gedeelte van het Wad vergeten te updaten, dus kaart weg.
Constant zoeken naar de volgende ton, en aan de goede kant varen, wat we even niet goed in de gaten hadden.
Het schip , het roer en de meters beginnen dan zo gek te doen, wanneer er praktisch geen water onder het schip door vloeit.
Met een wind van 7 BF en stroom mee, meldde we ons binnen 3 uur aan de sluis.
De sluiswachter was snel en behulpzaam, iets wat ik bijna vergeten was. Ik was op het voordek nog aan het helpen met vast leggen, toen ik in de gaten kreeg dat we al een halve meter gezakt waren, en mijn achterlijn toch wel erg strak stond. Met een ruk trok ik het los waarop het schip netjes weer naar niveau zakte. Dit is slecht voor je hart, en je krijg er van die natte oksels van.
De wind die we op het wad ruim hadden , hadden we op het Lauwersmeer tegen. Op de motor tuften we zo via Dokkum naar Leeuwarden. Onderweg een zwaaionderonsje gehad met een meisje dat bij haar moeder op de fiets zat. Tot 4 keer toe haalden zij ons in, en tot 4 keer toe liepen we toch weer voorbij.
Het valt ook niet mee, als “eenzamer fietser”tegen wind in te fietsen van het “fryslan fletske loand”.
S’avonds om 9uur, was alle rust weer gekeerd.
Het was blad stil in het centrum van Ljouwert, en wij bek af van 11 uur varen in harde wind.