Om half een ,was ik klaar wakker.
Ging naar buiten, en zag nog steeds de woningen om ons heen, en de kade waarachter we anker genomen hadden. Ik liep naar voren, en zag dat het anker onder het schip verdwenen was. Het roer stond vast in het zand, maar we bewogen. Ongerust , over hoe ik los kan komen, ging ik terug naar bed, maar zag in de verte nog een cruisschip aankomen. Na een minuut of 10 ,begonnen we hevig tekeer te gaan, door de golven die deze krachtpatser produceerde.
Ik dommelde weer in, maar om half 5 had ik het wel weer gehad.
Ik deed nog 10 minuten een poging om de slaap te hervatten. Daar dit niet lukte , kleedde ik me maar aan. Uiteindelijk zijn we gisteren de tijdzone gepasseerd , zodat het eigenlijk een uur later was.
Toen ik mijn hoofd boven het kajuitluik uitstak, zag ik alleen maar water en in de verte de kant.
Oeps.
Wat was er gebeurt!
Waarschijnlijk zijn we door de golven van het cruisschip , van het anker losgekomen . Het lag al niet geweldig, omdat we aan de grond lagen. De stroming had de rest gedaan. En zo dreven we 8 kilometer verder midden op de Donau, met aankomende schepen op de route.
De motor werd gestart.
Het anker ,wat los onder het schip bengelde, werd opgehaald, en om 10 voor 5 waren we onderweg naar Rousse. We hadden 130 km te gaan.
We waren gisteren al ,in een nieuw soort Donau terechtgekomen .Een enorm breed water, met overal eilandjes. Dit type zette voort, en is niet meer opgehouden. Erg moeilijk varen. Je gaat van links naar rechts om de eilandjes heen. Een vaargeul is er wel, maar zeer slecht betond. Drie van de vier tonnen die op de kaart stonden, lagen er niet.
Daar kwam bij ,dat in dit traject , in de kaart ook wat fouten zaten.
Wat was ik gelukkig met mijn ‘navigo ‘programma. Die gaf gelukkig exact de juiste vaarroute aan, en ook,waar wij ons bevonden.
Zo zat Annemieke binnen , en gaf de ordes aan mij door. En het werkte. Teamwork.
Om half twee deden we de kleine jachthaven van Rousse aan. Een man op een ponton stond ons op te wachten. Dat hij al veertien dagen, want zijn vorige gast was hier op 25 mei.
De man, Boyko Nikiforov, was manager van Yachthafen Club Ruse, waar nu inclusief wij 6 boten lagen.
De man was helemaal gelukkig dat wij zijn gast waren. Er was een douche, wc, stroom, en …..een wasmachine. Maandag wasdag.
Hij kwam met een plattegrond van Ruse . We kregen de sleutel van het hek en het washok, en hij gaf ons zijn gastenboek ,ter inzage vanaf 2004. Of wij er ook wat in willen schrijven. Daar kunnen we nog wel even voor gaan zitten.
Er was nog nooit een schip met zwaarden geweest, terwijl hij het ‘zwaard’ wel bij name noemde.
Het bleek dat hij een Russisch boek uit 1895 had over de scheepsbouw van toen. Dat mocht ik deze avond van hem lezen. ( plaatjes kijken)
Als we hem nodig hadden , was hij de hele avond bereikbaar .
Zo mocht eindelijk de hond van boord, die zijn uitlaat, heden ochtend gemist had.
De druk op de blaas werd blijkbaar zo hoog, dat ze haar graspolletje nu niet alleen nog maar gebruikt ,om op te liggen.
Ruse(Rousse) is een klein stadje, met opvallend veel parkjes, maar geen Mac Donalds . Kleine winkeltjes, en weer veel banken,kroegen en eettentjes.
We namen een tafeltje langs een doorgaande weg. Op deze hete dag, is het leuk, mensen kijken.
Voor 9€ , hadden we samen ,gegeten en gedronken.
Ook hier was een uitgebreide groenten markt, met veelal dezelfde producten.
Dan koop je maar daar , bij wie het liefste kijkt.
Zo hadden we weer voor een vermogen uitgegeven(6€) , en kwamen met een tas vol groenten en fruit aan boord.
De stilte van voor ons vertrek, werd nu verstoord door een groot baggermachine, wat de haven uitbaggert, en de bagger via pijpleidingen zo de Donau in spuit. De rivier is zo groot, dat die dat beetje bagger ook nog wel mee sleurt.