Om kwart voor zeven was het alweer tijd voor de hond .Samen liepen we het straatje in, wat we nu al diverse keren gelopen hadden. De perkjes waren verboden voor honden, maar dit veldje was een vergeten plek.
Om zeven uur startte ik de motor, en direct waren drie bemanningsleden wakker , voor de manoeuvre ‘alle hens aan dek’.
Zo vertrokken we richting ElBa . De wind was rustig, alhoewel er om ons heen behoorlijke wind depressies lagen. Opnieuw deden we dezelfde koers als de dag ervoor. Opnieuw bleken de golven te hoog voor ons schip, opnieuw wilde we onszelf niet in gevaar brengen en opnieuw besloten we terug te gaan. En zo lagen we om 8 uur weer aan de steiger.
Het werd nu een lange dag. Ik pakte de fiets , en ging een eind fietsen. Bergje op, bergje af.
In de verte zag ik nog een enkel schip vechten tegen de hoge golven, die zeker niet minder waren geworden. Goed dat we terug gegaan waren, want om 52 mijl te moeten vechten tegen de golven is erg vermoeiend.
Die middag was goed voor een stevige wandeling. Het leuke is altijd, om een onverhard pad op te gaan, en kijken waar je uitkomt.
Zo liep ik een keer vast bij een woning, maar ik vond zo ook mijn weg terug naar de haven via een grote omweg. Ik had mijn trimmen weer gehad voor de komende dagen.
De beheerder van de steiger, wist ook weer goed wat de prijs was. Een korting voor de tweede nacht zat er niet in.
Ik betaalde de havenmeester. Deze gaf het door aan de man naast hem. En de 100 € verdween zo in het binnenzakje van de man. Geen bonnetje of kwitantie , gewoon ‘black money’.
Hij was goedkoper dan de vorige , had gratis stroom, dus ik moest niet zeuren.
Miranda en Fred hadden inkopen gedaan op de markt voor het avond eten. Er werd weer gebruik gemaakt van Fred zijn kookkunst, en zo aten we die avond penne pasta met tonijn en kip.
Gezellig buiten , met een glas wijn , wat we in Bulgarije gekocht hadden.
Het leven is zo rot nog niet. Je moet er alleen iets van maken.