Het valt niet mee, om een heel gezin op gang te krijgen, als je gewend bent alles samen te doen.
Ik had de roeiploeg beloofd om foto’s te maken op de Seine.
Toen ik om half tien kwam, zag ik net de laatste , van de ruim 200 roeiboten het eiland Ile Saint Louis passeren . Ik had er dus om 7 uur moeten zijn. Gemiste kans.
Het gezin had mij op afstand gevolgd, en was, zonder dat ik het wist, doorgelopen naar de Notre Dame. Hier stonden de rijen mensen al te wachten , om de toren te mogen beklimmen.
Voor ons geen optie, maar wel een bezoek aan de kathedraal , waar zonet een viering begonnen was. In alle stilte deden we een rondje via het zijpad, waar de zijkapelletjes, en info over de Notre Dame ,voor het wandelend publiek geopend was.
Het volgende bezoek was aan de Eiffel toren. Via Parc du Champ de Mars, waar we even koffie pauze hielden, liepen we naar het ijzeren bouwwerk , wat gebouwd was ter gelegenheid van de wereld tentoonstelling van 1889 door Gustava Eiffel.
We kochten een kaartje ‘wandelen naar de tweede verdieping ‘, en na 670 treden, konden we zeggen, ja, dit hebben we gepresteerd. We hadden prachtig uitzicht over alle windrichtingen van Parijs. Eenmaal weer op de begane grond, bleek de rij mensen om naar boven te gaan , eens zo lang te zijn. Waren wij effe lekker op tijd.
Via metrostation ‘Bir-Hakeim’,namen we de kortste weg naar de Champs-Elysees .
Een bezoek aan de onbekende soldaat , en het kolossale gedenkteken van de eerste wereld oorlog, ‘Arc de Triumph’ met het eeuwige vuur, wat aan de kop van de Champs-Elysees staat.
Indrukwekkend , te zien hoeveel mensen hier rond lopen.
Mensen, die een bezoek brengen aan de winkels met hun wereld merken.
Alle grote merken zijn hier vertegenwoordigd. Of het nu auto’s zijn, deodorant, kleding, juwelen of schoenen.
Hier gebeurt het, hier is het, hier begint de bekendheid , hier moet je zijn.
Drommen mensen stonden voor restaurants te wachten , om naar binnen te mogen.
Alle winkels hadden aan aandacht geen gebrek.
Op dit stukje Frankrijk bestaat het woordje ‘Crisis’ niet. Het is niet te hopen , dat iedere wandelaar het zelfde doet als wij.Kijken, kijken, niet kopen.
Verzadigd van wat we allemaal gezien en meegemaakt hadden, bracht de metro ons weer bij de Bastille. Het was voor de zoveelste dag mooi weer, en dan kent de gezelligheid met een biertje en wat nootjes in kuip , geen grenzen. De zondag bracht extra mensen op de been, die een bezoek brachten aan het park, wat aan de haven grenst.
Onderweg naar de boot, kwam ik Lena weer tegen. Deze dame van 20 jaar , heb ik de laatste dagen al diverse keren ontmoet. Al drie keer in de huiskamer van de haven, waar gratis wifi is, en een paar keer op de steiger. Ze vroeg me bij haar aan boord te komen, en terwijl de anderen door liepen, ging ik met Lena haar boot bezoeken.
Lena komt uit Oostenrijk en studeert hier in Parijs, Frans , Engels en Russisch . Ze woont op een ‘super van Craft’ van een rijke familie.
Zij hadden al 3 jaar niet meer omgekeken naar dit vooraanstaande schip uit Nederland.
Lena mocht er nu gratis gebruik van maken, maar moest, als tegen prestatie, 3 avonden per week op hun kinderen passen, en moest de boot een beetje schoon houden. Voor haar een geweldige oplossing voor een student, die hier in Parijs, maar moeilijk aan een betaalbare kamer kan komen.
Hier in de haven, is ongeveer een derde van de schepen permanent bewoont. Buiten de zomer maanden, is deze haven goed betaalbaar voor een heel seizoen, incl. water en stroom.
We verlieten het haven terrein om een restaurant te bezoeken, dat naam had gemaakt met grootmoeders potje. Soms is het wel eens een gok wat je te eten krijgt. Co had dit keer de beste keus gemaakt. Hij kreeg een mooi stuk vlees, wat heel dun gesneden was. Terug in de haven, was het terrein weer schoon geveegd door de security met zijn hond. Om 22.00 uur moet eenieder het park verlaten hebben, en wordt het hek afgesloten. Zonder code 1310a kom je niet binnen.