De nacht was rumoerig geweest. De jeugd van Karaburan hadden hun zaterdagavond honk net naast ons schip. Er werd met auto’s gescheurd, visjes gebakken, gedronken, naar muziek geluisterd, maar vooral, veel gepraat.
Ze stelde geen interesse in ons, of ons schip, dus was het meer de herrie, die tot last was.
Om 6 uur stonden we alle drie weer paraat, om weer zo een zee, als gisteren te trotseren.
Gelukkig was er veel meer rust, maar nog steeds volop in beweging van het water.
We hadden tegen wind, dus zonder zeil gingen we richting de Bosporus .
Op een gegeven moment hoorde we een klap vanuit de machine kamer. Er was iets niet goed. De motor wilde niet meer op toeren komen. Ik keek in de schroef, en zag dat er wat in zit.
Ik kon mijn geduld niet bewaren, en ging met kleren en al te water ,om te zien wat het was.
Het leek wel een net. Uiteindelijk heb ik ,al zwemmend met een scherp mes de rommel eruit gesneden. Het bleek een nylon zak. Alles van de motor draaide nog, en we konden de tocht voortzetten.
Naarmate we dichter bij de ingang van de Bosporus kwamen, lagen er meer vrachtschepen voor anker. Op een gegeven moment kwamen we aan de 21 schepen, die wachten op een loods of lagen daar met een andere reden.
Net voor we de Bosporus opdraaiden, zwommen er nog wat dolfijnen. Dol fijn voor Lieke.
We sloten een traject af, wat niet altijd makkelijk was. Soms hadden we echt stalen zenuwen nodig, om de Zwarte Zee te trotseren. Het is een zee, zonder rust. Hij is altijd zwaar in beweging, ook als er geen wind is. We zijn op het hele traject 1 jacht tegen gekomen. Wel veel vissers.
Ook in de havens waren we meerdere keren als enig jacht.
De gastvrijheid , waarmee we ontvangen waren, was zeer bijzonder .Men stond overal op ons te wachten. In Varna zelfs met 5 man, politie. Geen punt. Als je maar aardig ben, zijn zij het ook.
Overal trok ons oude schip veel bekijks. Soms kwamen mensen ervoor terug.
De oude dame heeft zich ook keurig gedragen. Wanneer de zee wild was, was het geen pretje, voor de bemanning, maar er is nooit een golf naar binnen gerold. Ze is als een teiltje op het water, wat wel schommeld, maar weer terug komt in zijn rechte stand.
Zo voeren we al om 11 uur rond Istanbul. Wat een gekrioel van bootjes was dat. Opvallend was, dat alle schepen, groot en klein, uitgezonderd de zeevaart, richting de Zwarte zee gingen. En wij voeren daar precies tegen in. Van stuurboord wal houden, had nog niemand gehoord. Het leek wel Sail Amsterdam. Al die bootjes, vol vlaggen en spandoeken.
Later hoorden wij dat dit een demonstratie was. Ach, het kan maar gezellig zijn, op het water.
Het was zeer imponerend, om die enorme stad, vanaf het water , van twee kanten te zien.
De huizen, de stranden, de gebouwen, de eettentjes, noem maar op. Gewoon gezellig.
Toch zijn we doorgevaren. Door de Bosporus , naar de zee van Marmare.
Hier hadden we een haven gezien op papier. En ,het was een haven. 2 zelfs.Vol met strijkijzers, van het formaat groot en duur. De Amerikaan was hier duidelijk aanwezig. De service was geweldig. Als een schip binnen kwam, werd deze netjes begeleid ,door een rubber speedboot,tot hij vast lag.
Wij niet, wij moesten alles zelf doen, ondanks dat we vol in de wind, moesten aanmeren.
Ach zwaartje steken, en dan doen we dat gewoon weer.
Daar we nogal aan de ingang lagen, kwamen al die bobo’s ,langs ons museum stuk.
Ik weet zeker, dat er geen schip in de haven te vinden is, dat deze dag, zovaak digitaal is vastgelegd.
Ik ging betalen, en kreeg vrij gebruik van elektriciteit, water, en douchen .Dat moch ook wel voor dat geld. Daar kan ik zeker 80 kuub water voor innemen, plus 400 kw stroom.Dan houden ze nog genoeg over.
Ik heb er lekker mijn schip een grote afspoelbeurt van gegeven.
De 2 voorgaande havens lag ik voor niets, dus ik moet niet zeuren.