Nadat we al maanden ,alle nog niet ingevulde artikelen opgeschreven hadden, wat het de dinsdag om als shoppingdag, het anderhalf kantje wensen in te vullen. Van lijm tot statief, en van onderbroek tot fietsband. Zo een slenterdag had ik in geen jaren meegemaakt.De woensdag stond voor rustig aan naar Huy , maar eerst boodschappen doen. Een bezoek aan de Jumbo, leerde mij, dat ik beter alleen boodschappen kan gaan doen. Ik volg het boodschappenlijstje, Annemieke haar intuïties . Zo gingen we met 2 keer zoveel boodschappen schipwaards ,dan de bedoeling was.
Om kwart over elf vertrokken we. Direct om de hoek meerde we aan bij een bunkerschip, en lieten ons voltanken met diesel, water en een verse gasfles.
Algauw na ons vertrek kwam de sluis van Lanaye in beeld. Typisch grensgevalletje. Deze sluis ligt een paar honderd meter in België en dan moeten ze gelijk Frans spreken. Toen we eenmaal de 13,96 meter moesten stijgen, ging dat niet geheel vrij van klotsende oksels. Zo een klein schip tussen al die grote bakken. Deze verhouding vond later in andere sluizen ,nog een paar maal plaats.
Verbaasd waren we ,over de enorme hoeveelheid industrie langs de Maas . Vooral Luik liet duidelijk zien, dat het een enorme historie kende in het zwarte goud, “de steenkool”. Ik had het idee, dat er alleen maar gebouwd was, maar dat het woord ‘slopen’ niet in hun vocabulair voor kwam. Wat zou Wallonië er stukken beter uit zien , als ze al die oude troep eens opruimden. Fabrieken, kranen, schepen en huizen. Wat leven wij dan in een schoon land.
In Huy kwamen we om 19.15 aan in Port de Corphalie, en namen plaats op de enige vrije plek.
Voor 12 euro mochten we overnachten.
Vanuit Huy vertrokken we de volgende dag naar Dinant, alleen zijn we daar niet aangekomen. We bleven echter hangen ,aan de kade van Namur, om het vestingwerk ‘Citadelle ‘ te bezichtigen. Deze vesting ligt boven op een berg.
Daar Annemieke ondanks haar enorme inspanningen om boven te komen, geen genoegen nam met een leuk ‘panoramisch vergezicht ‘, werden de kuiten opnieuw aangespannen om een zicht over Namur te krijgen , maar nu vanaf het hoogste punt, waar de kronkeling van de Maas beter zichtbaar was. Het bankje was een welkome rustplek.
We hebben door verschillende delen van het vestingswerk gelopen, en ook dit ging weer over “verloren ” tijden. Gevechten die plaatsvonden, rond dit strategisch bolwerk op de hoek van de Sambre en de Maas.
De meeste tijd nam het testen van luchtjes in beslag bij een ‘parfumerie’. Op ieder plekje kreeg ik wel een spuitje ‘wellust’ , maar niets kon mij bekoren. Uiteindelijk gingen we schipwaards, met 40 luchtjes op onze kleren, en geen cent armer. Wel hing er een onbekende walm achter ons.