Jee, wat geweldig, om hier een lemsteraak te zien.
Dat waren de woorden van onze Willem Alexander bij het zien van de Nettie .
We waren deze morgen vertrokken uit Koilas, en hadden afscheid genomen van Robert, met zijn Dribbel, op de Saint James, en Rits en Marian met Cherrie op de White Whale. Zij gaan met hun reis verder richting de golf van Argolikos, en wij gaan terug naar Athene ,voor een wisseling van de bemanning, en daarna door de straat van Corinthe richting Ionische zee.
Voor Robert een moeilijk moment. Met ons mee terug naar Nederland, of de route terug nog een jaar uitstellen.
We voeren de haven uit, in de hoop nog een reuze schildpad te zien. Deze ochtend hadden we al een keer of 4 een schildpad boven zien komen.
We bleven de kustlijn volgen, en zouden zo langs het vakantieverblijf van het koninklijk gezin varen.
In de verte zagen we een kano varen, en een stuk erachter voer een rubberboot. Een kano op de Middellandse zee , is net zo gek als een lemsteraak in Griekenland. We voeren langzaam verder, en haalde de kanovaarder in. De roeier had een petje op en een zonnebril , voor ons onherkenbaar, tot hij zijn peddels neerlegde, zijn beiden armen omhoog stak, en sprak; jee, wat geweldig, om hier een lemsteraak te zien. Wij herkenden zijn stem , en beseften maar net , met koning Willem Alexander te maken te hebben. Dit was een geweldig moment. Daar doe je het voor, om nog even een paar dagen verder te varen. We hielden gas in, omdat we niet wisten, of hij ons wilde spreken.
We draaiden een rondje, en de security boot kwam ons tegemoet. Ik vertelde in het kort over onze toer door Europa, en dat we nu richting Italië gingen, en dan weer terug naar Holland.Ik gaf hun mijn kaartje, en we zouden even wachten, om te horen, of Willem nog aan boord wilde komen. De speedboot voer terug, en kwam even later met de mededeling , dat hij ons een goede reis toe wenste. De security nam nog een paar foto’s van ons, en wij zwaaide nog naar het gezin, die terug zwaaiden, en we vervolgden onze reis.
Aan het einde van de baai zetten we de zeilen op, en voeren om de punt , met een halve wind richting Ermioni. Bij de viskwekerij werden we verrast door een dolfijn, die op 5 meter van ons schip opdook.
Boven het eiland Spetsai , begon de wind ineens te draaien en moesten we overstag en een andere koers kiezen, om te kunnen blijven zeilen.
Toen we teveel uit onze richting gingen, kozen we ervoor om de zeilen te laten zakken, en voeren naar de haven van Ermioni . Een ruime kade was gereserveerd voor passanten . Gelukkig was er nog een vast plekje langs de kade. De grond hield hier slecht, gezien het geknoei met ankers door de schepen die na ons kwamen.
Om deze goede dag te vieren, zochten we een drink taverne met lounge stoelen, en kochten een groot glas bier , en een heerlijk ijsje.
We hadden nogal wat na te praten. Terug bij de boot aangekomen, deed ieder zijn ding. Van lezen tot slapen, en uiteraard, was de belangstelling voor de Nettie weer groot, en wilden , vooral Nederlanders het fijne weten, van dit schip in Griekse wateren.
We sloten de avond af met opnieuw diner aan de steiger. Alleen nu met zijn viertjes.
Uit respect voor het privéleven van het koninklijk gezin, plaatsen we dit keer geen foto’s.