Een grote luxe motor, ingericht voor fietsvakanties, haalde zijn streng los van de stroomvoorziening, en startte daarop direct zijn generator, die achterop het schip bevestigd was. Met zo een herrieschopper naast je kooi , is het wel gebeurt met de nachtrust.
Ik ging er maar uit, om voorbereidingen te treffen voor vertrek. Met de hond aan de lijn liep ik nog even bij de voorbuurman langs ,om te vragen wat zijn plannen waren.
Hij ging naar het noorden. Dat was ook onze richting, en gezamenlijk schutten gaat altijd sneller.
Ik liep door, en hij vertrok, met de stroom mee, want er moest eerst een paar kilometer terug gevaren worden.
Toen ik terug was bij de boot, was hij al niet meer te zien.
Motor starten en als een speer achter hem aan. Dat kon zo maar een uur in tijd schelen.
Toen we tegenstroom moesten had ik hem al gauw in het vizier. Ik lag 10 minuten achter hem.
De sluis kwam in zicht. Ik riep de sluiswachter op, en vroeg of ik met de voorganger mee mocht schutten.
Dat was goed, als ik maar opschoot. Ik beloofde te doen wat ik kon.
In de sluis aangekomen, was de kapitein zijn boot aan het poetsen .
Zo een haast had hij ook niet.
De sluis werd gelijk in werking gesteld , en zo ben je dan snel 10 meter omhoog gebracht. Gezamenlijk voeren we verder, tot de fietsboot plots aan een kade stopte, en al zijn passagiers in fiets tenue een fiets mee gaf, om verder te gaan fietsen.
Wij doken na 30 km een zijarm van de Rhône in, om de rest van de zondag in een jachthaven door te brengen. Het dorpje wat erbij was , stelde weinig voor. Het werd een letterlijke rustdag.
Marcel deed nog verwoede pogingen een vismaal uit het water te halen.
We aten die avond alweer worstjes van de slager.
Een flinke regenbui dwong ons , de avond binnen door te brengen.
Niemand vond het erg, want binnen kan het ook sfeervol zijn, met een ‘ Cotes du Rhône ‘ en wat pinda’ s en chippies.
Als het dan weer 10 uur geweest is, begint een ieder langzaam weg te zakken, na een hele dag in de buitenlucht, en het getik van de regen op het dek.