De ochtendzon, bracht me deze nacht, voor de derde keer naar buiten. Nu kon ik zien waar we werkelijk lagen. Onze positie bekijkend, waren we op exact de zelfde plek blijven liggen.
Het anker had zijn werk goed gedaan, ondanks dat ook Freeda aan ons vast lag. We lagen beschut achter het eiland, zodat golven van langs komende schepen ons geen hinder gaven.
We beseffen heel goed, dat Djipsy nu de bepalende factor is, voor wat gebeuren gaat. Het beestje had al sinds 7 uur de avond ervoor geen behoefte kunnen doen. We deden verwoede pogingen haar aan het plassen te krijgen, maar niets lukte. Dan maar versneld vertrekken.
Zo vertrokken we om 9 uur, terwijl de Freeda nog voor anker bleef. Weg varen op stroom, met ondieptes, en een schip naast je ,vraagt wat instructies. De bemanning heeft na een week gelukkig genoeg ervaring opgedaan, om goed weg te komen.
Zo vonden we tegen twaalf uur een aanleg steiger. We gingen buiten de betonning, en volgden een lokale visser, die ook op de haven af voer.Achteraf maar goed, want er lagen behoorlijke ondieptes. Bij de steiger aangekomen, stond Mika en zijn vrouw ons al op te wachten.
Djipsy kreeg voorrang, die alweer snel opgelucht terug kwam.
Het bleek een vissershaven, die aan het restaurant van Mika Alaz verbonden was. Zijn vrouw sprak Duits, en zo werd een ere plek ,aan ons toegewezen. Die avond zouden we bij hem gaan tafelen.
De middag werd gebruikt voor omgeving verkennen, inkopen doen, klein roestwerend onderhoud, en verder niets.
Ondertussen waren onze Duitse vrienden achter ons komen liggen. We hadden met hen afgesproken, in gezamenlijkheid het diner te nuttigen. Om 17.00 uur hoorden we wat instrumenten inspelen, waaruit om 18.00 uur een werkelijk muziekstuk tevoorschijn kwam.
Toen we aan tafel zaten ,werd al snel de tweede muziek serie ingezet, zodat we wat harder moesten praten om elkaar te kunnen verstaan.
Steffi, de vriendin van Christof, had nog geen uiteenzetting gedaan over haar verleden. Gelukkig weten we hebt nu alles.
Bladen met heerlijk eten kwamen op tafel.Het karaf met rode wijn, kreeg amper kans leeg te raken.
Zelfs een sorbet na, was mogelijk. Een Servisch gezin nam plaats naast ons. Het muzikaal quintet schoof door naar hun tafel. Deze familie was eigen met de muziek, en zongen uit volle borst mee. De vrouwen ook.
Nu weten we ook hoe de financiële afhandeling gaat van muziekanten . Er wordt geld in het muziekinstrument gegooid . Wij boden hen een drankje aan. Even later zaten ze aan de vissoep en sorbets.
Na afloop van de avond deden we even ruig, en gooiden flink geld als dank voor het genoten, noten gekraak. De volgende dag waren ze er weer.