Voor vandaag een iets kortere vaardag, om te eindigen in de haven van Vitry le -François , waar km 0 van het Canal entre champagne-Bourgogne ligt. De oorsprong is altijd een bijzonder punt.
Onze vaarkennissen Christoph en Steffi uit Duitsland gingen met hun boot naar het ‘0 punt ‘in de Donau delta aan de Zwarte Zee.
Ik liet samen met Rien de hond uit, en bezocht gelijk even een begraafplaats, wat altijd weer naar opmerkelijke gevallen leid.
Terug bij de boot , nam Rien de auto, om die bij het eindpunt van vandaag te zetten, en Annemieke en ik, gingen alvast sluisjes doorlopen.
Daar we paralel met het vliegveld voeren, zagen we dan ook bij regelmaat de mirages met veel kabaal de startbaan verlaten.
Helaas verhinderde een hoge dijk grond het zicht, hoe het daadwerkelijk erachter aan toe gaat.
Bij sluis 65 kwam een man van VNF ons vertellen dat er niet verder gevaren mocht worden ivm een stremming. Rien was al weer aan boord, en had al verteld dat er een stuk verder, een boot uitgebrand was.
We zochten een mooie aanleg plek met douche en toilet aan de kant, en namen de fiets, om twee sluizen verder naar het voorval te kijken. Ramptoeristen waren we!
Het bleek een huurboot, die de nacht ervoor door een gas explosie , kompleet uitgebrand was, en gezonken lag. De vrouw kwam er met brandwonden aan haar benen redelijk van af, maar haar man is in kritieke toestand door een trauma helikopter afgevoerd.
Van de boot was niets over. Het dak was door de luchtdruk, kompleet van het schip gerukt.
In een boot blijft gas een kritische substantie, waar je heel serieus mee om moet gaan, en zeker geen 5 gasflessen meenemen , als je er aan 1 genoeg heb.
De douche aan de kant, werd optimaal gebruikt, en zo gingen we gewassen en gekamd boodschappen doen met Rien zijn auto, die hij intussen gehaald had in Vitry le François .
7 tankjes diesel paste in mijn bulktank, zodat we ook gelijk onze diesel voorraad op pijl konden brengen. We reden terug naar St. Dizier , zodat we een diesel station’ en een supermarkt tegen kwamen. De voedsel en drankvoorraad werd weer aangevuld, en een afscheidsdiner bij de Marokkaan was speciaal voor Rien. Daar Annemieke de voorkeur geeft aan traditioneel eten, maar dit keer in de minderheid was, heeft ook zij Couscous leren eten.
Terug aan boord, werd het laatste afzakkertje genuttigd. Rien wilde niet te laat naar bed, want de volgende morgen wilde hij al weer om half zes terug rijden, om voor 12 uur thuis te zijn. Zijn wekelijkse hardloop verplichtingen moest hij na komen.