Na een paar maal ondergronds geweest te zijn, begint het gebruik van de metro steeds duidelijker te worden. Het leven onder de grond , is in een etage apart. Er is leven onder de grond. Complete pleinen, met winkels, maar wel met security. In Wenen werden we nooit gecontroleerd. Hier,in Boedapest ,bij in en uitgaande reizen.
We wilde vandaag ‘ the house of parlements ‘, beter bekijken. Een vriendelijke dame wees ons de weg. Omdat de verbouwing volop gaande was, werden we op afstand omgeleid. Zo liepen we langs de Donau, en konden het gebouw van afstand bewonderen.
Op zulke momenten kom je weer andere dingen tegen. Zoals een joods monument aan de rand van het water. Een Amerikaanse vrouw gaf uitleg. Tientallen schoenen in ijzer, groot en klein, herinnerden aan de joden, die tijdens de tweede wereld oorlog, met 4 tegelijk vastgebonden de rivier ingegooid werden, en dan werden afgeschoten. Ze moesten hun schoenen achter laten,want die waren te kostbaar. Honderden kaarsjes hielpen dit gebeuren te blijven herinneren.
Ons volgende doel ,was een bezoek aan een badhuis. Twee bruggen verder, bezochten we het ‘Gellert’ badhuis. Het water in dit bad had al 100 jaar een geneeskrachtige werking.
Ik weet alleen niet wat.
Het naburige ‘Rudas-bad’ had dit al 500 jaar.
We kozen voor gemengd badderen , met badmuts.
Ondanks het bagger luchtje aan het water, kwamen we hernieuwd weer buiten.
Een bezoek aan de ‘grote Markthallen’, maakten de dag af.
Een hal vol met verkoop standjes ,waar vers en snuisterijen te samen komen.
Het prijsniveau was ver van van wat we thuis gewend waren.
In mijn ogen had het Hongaarse varken , zijn huid te goedkoop verkocht. Een kilo varkenspoten voor een euro, en zijn kilo files voor 4 euro is niet vet betaald voor mager vlees.
Het aardbeien seizoen is in volle gang. Met een houten kolenschop werden kilo’s aardbeien afgewogen, en van eigenaar gewisseld.
We zijn weggegaan , omdat de winkels dicht gingen, niet omdat we het zat waren.
Later sprak ik de buurman. De schipper van de Freeda , de Duitser die met zijn bouwkeet , ook naar de Zwarte zee gaat, was met zijn dochters ,3 uur in de markhallen blijven hangen.
Zo sluiten we deze hoofdstad af. Een stad, die druk bezig is zijn stoffige verleden , een frisse blik te geven. Veel is al klaar, maar vele monumenten en oude gebouwen hebben nog even wat tijd nodig, om het aanzien terug te krijgen , wat ze van oudsher verdienden.