Mensen, mensen, wat een mensen, bij ons vertrek vanuit Leimuiden (1-4)
Een enorme belangstelling kwam aan boord om afscheid van ons te nemen. Niet iedereen was even blij met ons vertrek. Alhoewel de emotie in de lucht zat, heb ik gelukkig geen traantje gezien.
Waarom valt het weggaan ons vaak zo zwaar, het is op zich zo’n eenvoudige stap, t’is de prijs die een ander betalen moet, voor wat jij allang besloten had.
Met een stuk muzikale omlijsting van Petra, was ons afscheid compleet.
Alle belangstellenden, van harte bedankt voor het feit dat jullie de moeite genomen hebben, bij ons afscheid aanwezig te zijn om ons uit te zwaaien.
Het schip liep perfect. Ondanks de diepgang, die ons schip nu had, en straks ons leven gaat bepalen, zat de gang er flink in. De reparatie van de schroef was duidelijk merkbaar.
Binnen de kortste keren waren we Avifauna gepasseerd, en moesten onze volgers na 3 keer koffie met gebak, constateren dat we niet meer langs kwamen.
De bruggen gaven al groen licht, als wij nog maar net de kunstwerken zagen liggen. Later hoorden we, dat we bij sommigen pas het derde schip van die dag waren.
Bij de hefbrug van Waddinxveen, kwamen de herinneringen weer terug van het feit dat we 2 jaar terug, dankzij een engeltje op onze schouders, besloten hadden om even aan de kant te wachten, i.p.v. voor de brug te gaan liggen, om als een van de eerste er onder door te kunnen, waarna de brug naar beneden stortte, terwijl wij op dat moment er onderdoor zouden varen.
We hebben de engel voor deze reis maar uitgenodigd.
Door de Juliana sluis, was het de bocht om, de Hollandse IJssel in. Doordat deze rivier niet veel breder was dan de kromme Zwet, moest het gas behoorlijk terug. Met een snelheid van effe 4 knopen (8km), kropen we door dit schitterende (bij warm weer) landschap, waarbij we tot 3 maal toe een knots van een roofvogel gezien hebben.
Helaas is de natuur nog ver in de knop, de struiken en bomen hebben het voorspel al gehad, en wachten popelend op een eruptie . Het komt, het komt vast en zeker.
We liggen ziels alleen aan een enorme lange aanmeerkade in Montfoort, waar alleen maar mensen langs komen met een hond. Voor onze boot staat namelijk een vuilnisbak voor hondenpoep, waar heel honds Montfoort zijn behoefte komt brengen.
2 april onze dochter Lieke is jarig en het is een sleuteldag. Apparatuur fijn tunen,voor we het lange end in gaan, maar eerst “lang zal ze leven”, koffie met gebak.
