Om 8 uur was het even droog , zodat de hond en zijn baas zonder nat lijf ,een rondje door het aangrenzende park konden doen. In de verte liep een visser wat in het water te proberen. Verder was er niemand. Rust en stilte, en dan zo dicht bij een stad als Lille.
We vertrokken te laat. Bij de eerste sluis moesten we gelijk wachten tot een tegen schutting over kwam.
Voor de zoveelste keer ervaar ik , dat vroeg vertrekken snelheid geeft, en weinig oponthoud.
The early birds catch the worms. Beter vroeg vertrekken en vroeg stoppen.
Excuus is,dat de zon te laat op kwam, en we willen niet in het donker varen.
Na de eerste sluis, werden we onderweg dwarsgezeten door een containerschip wat vlak voor ons nog even moest keren. We hebben dit schip niet meer los gelaten. Bij iedere volgende sluis lagen we achter hem. De Matthiola. Een jong stel, waarbij hij het lijn werk deed, en zij het stuurwerk.
Alleen die naam. Matth= Matthijs , maar iola…, daar kan ik niets van maken!
We voeren door het industrie gebied van Lille. Aan beide kanten volop bedrijvigheid, met overslag van zand, containers, stront, stenen, ijzer, papier, olie, en noem maar op.
Na de Deule kwamen op de Leie. Op dat moment een grensrivier tussen Frankrijk aan stuurboord, en België aan bakboord.
Bij de eerste Belgische sluis, werd er weer Hollands gesproken na 6 maanden. We snappen nu weer volledig wat men bedoelt, ipv dat we weleens moesten gissen wat men bedoelde, omdat we het dialect niet konden verenigen met het vocabulair ,wat ik op school geleerd had.
Of was ik al wat woordjes vergeten!!
Aan de Belgische zijde werden we toegewuifd door een volledige klas kinderen.
Als je zelf maar genoeg terug wuift, gaat de andere kant vanzelf harder wuiven.
Sandra en Co waren na 36 uur ook eindelijk weer eens naar buiten gekomen.
Helaas begon het daarna alweer snel te regenen. Een paraplu van ‘van Oord ‘ bood uitkomst.
Ik had ook al een natte rug. Niet van het zweet , dus die tweede plu kwam mij toe.
De gang zat er lekker in, en om 4 uur kwamen we aan in Kortrijk.
De begeleiding door de stad via kanaal 20, hielp me gelijk aan een plek in een haven. Hij belde zelfs de havenmeester voor me op.
Nagenoeg midden in de stad hadden we een mooie plek, met hek.
Nadat de havenmeester een uur later het hek geopend had, konden we boodschappen doen.
Rond om een plein met restaurants waren wat winkels gevestigd.
Gezamelijk met de hond op stap, geeft wel eens problemen. Iemand moet bij een winkel,buiten op de hond passen. Ik dus. In de regen. Zonder plu.
Ik gaf Sandra een seintje, dat ik naar het pannenkoek restaurant ging, waar we net langs gelopen waren.
Ik bestelde een glaasje Belgisch bier, en kon na een half uur alleen maar constateren dat de communicatie fout gegaan was.
Uiteindelijk kwamen ze toch binnen, waarop de dame van het eet establishment ons kwam vertellen dat de zaak dicht ging.
Dus geen pannenkoeken vandaag.
We gingen terug naar het pleintje, en gingen aan, bij de eerste de beste eettent.
Het werd een dagmenu van het concept, ‘veel voor weinig’.
Met echte Belse frieten. Van die dikke , en lekker veel.
Zo had dit uitje voor de jeugd nog wat afwisseling , na bijna twee dagen binnen zitten.