Het moest er weer een keer van komen. De Nettie zou weer eens terugkeren in haar oude thuishaven ,van voor de tweede wereld oorlog, Den Brielle.
Nadat de mast in Delft weer teruggezet was, kon het schip weer compleet verder, alhoewel , met gestreken mast.
De doorgang door Schiedam bleek nog steeds gestremd. De lokale beambte bij de brug, was zo vriendelijk het ons te komen vertellen. Ik mocht zelfs zijn fiets lenen om brood te halen bij de Spar. Dat zouden ze in de tweede wereld oorlog niet gedaan hebben aan een vreemde.
Bij de Spar was alles goed, behalve de snoeptomaatjes. Kwam dan ook met veel meer thuis, als het halfje bruin waar ik voor weg ging.
Via de Parksluizen gingen we naar buiten. Ik had de sluiswachter al ruim van te voren opgeroepen. Bij aankomst stonden de deuren open, en de lichten op groen. Zelden zo een snelle schutting meegemaakt. De deuren gingen net niet gelijk open, terwijl de achterdeuren dicht gingen.
Op de Nieuwe Maas melden we ons bij de verkeerstoren op kanaal 64 , en een veilige afvaart was verzekerd. Nog steeds met gestreken mast voeren we richting de sluis bij Voorne Putten, waar we de Brielse Maas op gingen.
Een lang kanaal te gaan, voor het meer breed werd. Speedboten mochten hun spelletje doen, met een touwtje en mensen op ski’s of op een plankje.
Voorbij de laatste brug zochten we een steiger om de mast overeind te zetten. Zo een eerste keer is altijd weer een gedoe. Kabels zitten gedraaid en door elkaar. We moesten wel als een pronkstuk de haven van den Brielle binnen varen.
En zo kwamen we binnen , en kregen gelijk de beste plek van de haven.
Eer wie eer toe komt. Dit geld zeker voor deze oude dame.
Jammer dat de tijd , de herinnering aan dit schip vervaagd hebben.
Alleen hele oude mensen weten het nog.
Maar gelukkig is er in Den Brielle “een 1 april vereniging”.
Zij houden de nostalgie levend. Zij organiseren de feesten “rond het 1 april” verleden. De dag dat Alva de slag bij Den Brielle verloor tegen de geuzen.
Ook zorg deze groep dat wat in het verleden van waarde was voor de stad , weer terug komt, of in ieder geval de herinnering warm blijft.
Zo ook het feit dat “Nettie” met nog drie andere schepen vanuit Den Brielle opereerde op open zee, wat toen nog open zee was.
Het ziet er nu naar uit , dat alleen de Nettie behouden gebleven is.
Al gauw hadden we bezoekers, en kwamen we kennissen tegen.
Zo hadden we zondag bemanning om een stukje te gaan zeilen. Heerlijk om het zeil weer in de mast te zien. Helaas hadden we nog geen tijd gehad het grootzeil op te zetten.
Die avond was dat het eerste ,wat ging gebeuren.
Het nieuwe zeil van Simon den Boer ging voor het eerst de mast in. Het paste perfect. Wat kleine aanpassingen, maar dat hoort erbij.
We trokken wel heel veel aandacht door de hele avond , met zeil omhoog daar in de haven te liggen. We gaan zelfs de krant halen.
Die avond kwam nog een nichtje op de koffie , die vlakbij in de buurt woont.
Voor de maandag hadden we een groepje actieve vrijwilligers uitgenodigd om te gaan zeilen.
En zo gebeurde het, dat we met 5 heren de nieuwe zeilen uit gingen proberen.
Deze eerste test deed mij verwonderd staan. We konden veel scherper dan voorheen. Dit gaat nog leuk worden , wanneer we in strijd gaan met andere schepen.
Na 3 uur zeilen kwamen met een tevreden gevoel weer terug in de haven. Op uitnodiging van een aangetrouwde neef van mijn vader, Koos Steentjes, zaten we die avond aan tafel in een oude smederij, dat omgebouwd was tot woning van Anne en Koos.
Zo werd er nog eens uitgebreid doorgepraat over het werk van de “1 april club”, en wat zij zoal doen voor de lokale gemeenschap.
We kregen hun onderkomen te zien in een oude bunker in de stadswallen.
Geweldig voorbeeld, hoe een stad , dankzij oudere vrijwilligers de herinneringen aan het verleden , levend houden.
Die avond op de koffie geweest bij Peet en Toke Grootscholte. Deze oud Heulenaars wonen vlak bij de haven.
Dinsdagochtend wilde we ,voor de havenmeester wakker gebeld mocht worden ,de mast plat hebben. Zo lagen we om 5 voor negen klaar voor vertrek. Om 9 uur belde Annemieke hem uit bed, en zo konden we 9.15 uur vertrekken. We hadden haast, want het tij zou om 11 uur keren.
Uiteindelijk was het na 10.30 uur voordat we op de Oude Maas waren.
Binnen een half uur keerde inderdaad het tij, en voeren we tegen stroom naar Oud Beierland. Hier werd de mast overeind gezet. de kluiver en het net weer geplaatst, en dan is de dag alweer bijna om.