Leeuwarden 2-7-2012

Gesloopt waren ze, uitgeput, bek af, maar vol van voldoening. De 39 wadlopers van Greenco Honselersdijk. Het sliktrappen, het elkaar uit de bagger halen, en zeker voor de kleintjes onder de groep, die bijna koppie onder in de stromende zeewater van de slenk gingen, een waarlijk avontuur.

Dit zijn van die dingen in je leven, die gewoon een keer gedaan moet hebben. Net als de Kennedy Mars, de 4 daagse van Nijmegen, het beklimmen van de Alp d’Huez, een zwem vierdaagse, een duinenmars, een 24 uurs marathon, en voor de diehearts een beklimming van de Kilomanjaro.

De 22 fietsers hadden de afstand dubbel afgelegd, maar wel tegen wind, en dat allemaal om de baggeraars moed in te spreken voor de laatste kilometers naar de overkant van het eiland.

Daar,in het centrum van Nes waren de terrasjes dan ook bezaaid met greenco medewerkers die hun prestatie in sterke drank omzette.

Zo kwam aan deze dag een einde. De robbenboot bracht iedereen naar het vaste land van Holwerd, waar ieder, voldaan van de maaltijd, de bus in stapten naar huis.

Wij moesten nog een beslissing nemen wat we verder zouden gaan doen. De weersvoorspelling waren voor de zoveelste keer deze week veranderd. Piet P . kan beter een ander beroep gaan zoeken. Was plan 1 donderdag nog, buiten om over zee, met een zijwindje en stroom mee naar Vlieland. Dit sneuvelde zaterdag ochtend gelijk met plan 2 , onder Terschelling door naar Vlieland, en zonder ochtend om 6 uur sneuvelde ook plan 3, namelijk onder Terschelling door naar Terschelling.

De windkracht 6-7 dwong ons te kiezen voor plan 4. “We gaan daar heen waar de wind ons heen brengt”. Zo zeilden we onder Ameland en Schier door naar Lauwersoog.

Ouderwets alleen op een kaart, want we hadden de laptop voor dit gedeelte van het Wad vergeten te updaten, dus kaart weg.

Constant zoeken naar de volgende ton, en aan de goede kant varen, wat we even niet goed in de gaten hadden.

Het schip , het roer en de meters beginnen dan zo gek te doen, wanneer er praktisch geen water onder het schip door vloeit.

Met een wind van 7 BF en stroom mee, meldde we ons binnen 3 uur aan de sluis.

De sluiswachter was snel en behulpzaam, iets wat ik bijna vergeten was. Ik was op het voordek nog aan het helpen met vast leggen, toen ik in de gaten kreeg dat we al een halve meter gezakt waren, en mijn achterlijn toch wel erg strak stond. Met een ruk trok ik het los waarop het schip netjes weer naar niveau zakte. Dit is slecht voor je hart, en je krijg er van die natte oksels van.

De wind die we op het wad ruim hadden , hadden we op het Lauwersmeer tegen. Op de motor tuften we zo via Dokkum naar Leeuwarden. Onderweg een zwaaionderonsje gehad met een meisje dat bij haar moeder op de fiets zat. Tot 4 keer toe haalden zij ons in, en tot 4 keer toe liepen we toch weer voorbij.

Het valt ook niet mee, als “eenzamer fietser”tegen wind in te fietsen van het “fryslan fletske loand”.

S’avonds om 9uur, was alle rust weer gekeerd.

Het was blad stil in het centrum van Ljouwert, en wij bek af van 11 uur varen in harde wind.

Ameland

Het plan lag klaar. Uitslapen, motor checken, water tanken, boodschappen doen, om uiteindelijk tussen half een en een uur te vertrekken naar Ameland.

We hadden keurig uitgerekend, dat we om kwart over twee via Doodemanshoek, de slenk met 90 cm boven reductievlak, konden hebben. Het weer bracht ons in twijfel. Het was rustig, 3 Bf en de wind ZW. We besloten via het Schuitengat niet de zuidelijke route, maar de Noordelijke route, over zee te nemen. De zee maakt het altijd spannend, vooral omdat het nog te onbekend is. Deze route was voor ons kompleet nieuw. De officiele kaart stopte halve wege het Boomkensdiep.De kaart op de laptop moest het nu blijven doen. Vorig jaar van Vlieland naar Terschelling waren we de weg kwijt omdat de laptop uit viel.

Zo voeren we via het beeldscherm tussen alle zandbanken door, en dan hooguit 150 meter uit de kust.

De stroom was tegen, maar de zeehonden waren rijk aanwezig. Onze zeehond Djipsy, begon steeds te janken als er voor de zoveelste keer een zwarte kop naast ons schip boven water kwam. Er waren er zelfs die ons een stukje volgden. Totaal in die paar km 31 zeehonden gezien.

Waar onze kaart stopte, bleek dat we echt niet zonder recente kaart konden. Door achter een vissersboot aan te varen, en de laptop te blijven bestuderen, voeren net voordat we vast zouden lopen tussen 2 zandbanken door naar open zee. Een halve km verder en alle leed was geleden.

De stroom op zee ging in ons voordeel spelen, en zo voeren we met 7.5-8 knopen richting ons einddoel “Nes”.

Doordat we voor vertrek ook de stroomatlas goed bestudeerd hadden , kwamen al onze voorspellingen uit en voeren we keurig tot de tijwisseling inging, de haven van Westerlijk Ameland in.

Het was zeer rustig. We kregen direkt een plaatsje aan de steiger. Normaal ligt je hier minimaal 2 tot 5 schepen langszij. Het havenkantoor was verbouwd, net als het sanitair gebouw. Bij het afrekenen begreep ik hoe ze dat konden betalen. We kregen nu wel Wifi en gratis water en stroom.

Onze hond , die het toch al zo moeilijk heeft, lieten we maar uit naar het pittoreske dorpje “Nes”.

Je vraag je vaak af, ‘wie laat wie nu uit’.

Het was zeer rustig. Het was windstil, in tegen stelling tot de haven. Een aantrekkelijk ogend terrasje nodigde ons uit voor een kop koffie. Hier bleef het niet bij. Bij een naburig tafeltje werd een coup boerenjongens geserveerd. Mijn drift, om een gelijk exemplaar te verorberen was enorm. De boodschap naar de ober was duidelijk. Hij deed extra zijn best, en kwam met een plate vol lekkernij en twee lepels. Ik zei nog; Is dit om onze liefde te versterken. Hij reageerde niet, zijn liefde was vast voor zijn mannelijke collega bestemd. We hebben nog een toast uitgebracht op Aad van Mil zijn 51ste verjaardag.

Vandaag op onze supersonische fietsen het eiland verkent voordat de groep morgen komt.

Nog even alles gecheckt. Fietsen geregeld.e.d.

Aan het eind van het eiland , bij het Oerd, waar de wadlopers morgen aankomen, is het toch wel heel bijzonder voor natuurgenieters.

Schitterend uitzicht over het eiland, en dan het strand. Johnnie en Rijk zongen ooit een lied over “het goudgele zand van Ameland”. Dat is er nog steeds.

Hier komt de mens weer terug tot de natuur. Dat zie je al zo gauw de temperatuur het maar een beetje toelaat. Alleen zonder vijge blaadje.

Terug in de haven , waren er schepen gegaan en schepen gekomen.

Voor ons was er een schip komen liggen met 6 mannen van rond de 50 jaar. Ze hadden een vriend aan boord, met een tumor in zijn hoofd. Hij liep met een stok ,ondersteunt door een van de mannen. Ingepakt alsof het midwinter was.

Iedereen zette zich in, om het hun vriend naar zijn zin te maken. Het zou zo maar zijn laatste reisje kunnen zijn.

Vrienden heb je om op te bouwen. Soms ook om het afscheids proces mee in te gaan.

Wat staan we toch te weinig stil bij de rijkdom van ‘gezondheid’.

Terschelling

De hoorn van de veerboot van Doeksen schalt over het westerlijke helft van het eiland Terschelling wanneer hij voor de zoveelste keer vertrekt om mensen te brengen en te halen. Tegelijkertijd weet hij met zijn enorme motoren zoveel waterverplaatsing te veroorzaken, dat de schepen aan het eind van de haven zich in beweging voelen komen. Dit zijn de dagelijkse gebeurtenissen, waar je nog bij stil staat als het je overkomt, en het de eerste keer is.

Het eiland maakt zich op voor de stroom toeristen die volgende week losbarst als de eerste lagere scholen vakantie hebben. Het straatbeeld van het dorp West-Terschelling , bestaat nu voornamelijk uit grijze koppen en jonge stellen met nog niet schoolgaande kinderen. De terrassen zijn er niet minder gezellig om, zeker als de zon zich laat zien.

Gisteren zijn wij hier aangemeerd. sÓchtends om 9 uur vertrokken vanuit Medemblik. Daarvoor al de stap gemaakt vanuit de thuishaven Leimuiden via de staande mastroute vrijdag nacht door de grachten. Zaterdag met een wind in rug van 6-7 bf, een ruig tochtje naar Enkhuizen gemaakt. De zon maakte alles goed, alhoewel het altijd voorbij het “paard van Marken” weer een gevecht is met de meters hoge golven die we daar zovaak tegen komen. Zondag werden we door een plaatselijke schipper gesommeerd om toch maar in de haven van Enkhuizen te blijven. We hadden die intentie niet , alhoewel het stront van de kade woei. Zo zijn we dus toch in Medemblik aangekomen. Op een fokkie en zijknat. Ach, slecht weer bestaat niet, wel slechte regenpakken.

Het tochie gisteren was weer langer als gepland. Met een ruime koers vanuit Medemblik naar Cornwerderzand gezeild. Na een buitje was de wind gedraaid en afgezwakt. De koers werd ‘aan de wind’ en uiteindelijk hebben we de motor nog bij gezet om het tij naar Harlingen niet tegen te hebben. Bij de sluis grepen we tot twee maal toe mis om mee te kunnen schutten.Lagen we als laatste voor de deuren, ging het licht op rood en de andere sluis op groen. Iedereen draaide om , om om de aanlegsteiger heen naar de tweede sluis te varen. Dus kwamen we weer als laatste bij de sluis aan. Ging weer het licht op rood, dan maar weer terug naar de grote sluis, om uiteindelijk als nr drie toch wel vrij snel geschut te worden.

Met een fok op en stroom mee waren binnen een uur in Harlingen, om daarna het lange eind in te gaan naar Terschelling. Het nog een beetje stroom tegen, kenterde al gauw naar stroom mee. Naar gelang de tijd vertrekt, gaat ook het tij harder lopen, tot soms wel 4 knopen. Vervelend is dan alleen dat het laatste eind naar het eiland ,dan weer stroom tegen is, en val je net zo makkelijk van 8,6 knopen terug naar 3,2 knopen, terwijl je het gevoel heb dat je ontzettend hard gaat.

Om 19.00 uur konden we aanmeren. Er werd alweer voor een voorbijkomende zwerver gekookt die nooit komt opdagen.

Een boot met een binnenbrand zorgde voor veel commotie.Alhoewel de brand snel geblust was, stond de halve haven in de rook, en was ook de brandweer met 2 auto’s snel ter plekke. Net als de ambulance, de politie, rijks waterstaat, douane en fauna beheer. Praat ik niet over de vele sensatie kijkers, die letterlijk zeiden dat ze het jammer vonden dat het al afgelopen was. Het zal je boot maar zijn.

Die avond een bakkie gedaan in het dorp en hebben later heerlijk tot midden nacht buiten in de kuip gezeten.

Vanmorgen werden we gewekt door een storm die om zeven uur over het eiland ging , en samen met een behoorlijke bui, mij het bed uit kreeg om de boel vast te zetten, en de hond uit te laten.

Was het weer niet wat het voorspeld was, een stevige wandeling, van een paar uur door de bossen en de duinen deden ons op een gegeven moment het gevoel geven dat we verdwaald waren. Het koffie tentje kwamen we maar niet tegen. Uiteindelijk na 2 uur wandelen zaten weer op de zelfde stoel als de avond ervoor, alleen nu met een broodje erbij. De dag verloopt rustig en ook vanavond is weer genieten van het gekabbel van het water en het gekrijs van de meeuwen, en dat onder een kraakheldere hemel. Wat zal ons de dag van morgen brengen, want weer voorspellers bakken er de laatste dagen helemaal niets van.

Nettie in glas lood, met op de achtergrond Enkhuizen.

Donderdag 28 juli 2011

Om 6 uur start de werkdag voor de visser. Hij start zijn zware motor, en zoekt het ruime sop , om zijn vangst uit de netten te halen. Het weer is goed , en hij heeft een achterstand door het slechte weer van de laatste dagen. Daar komt bij dat veel netten door de wind verplaatst zijn. Ook de enorme planten groei belemmeren zijn werk. Er zit minder vis als jaren terug. Het is de natuur zegt de visser, de aalsgolvers en een matige groei van de snoeken.

Maar vanmorgen wist hij ons te wekken door zijn vertrek. De mooie ochtend nodigde uit voor een ochtend wandeling. Zo liepen Miranda en ik om kwart voor zeven over de Gependam, langs de charterschepen. Een enkeling was reeds wakker. We maakten een rondje door oud Enkhuizen,e n eindigden bij de bakker, die de nodige broodjes nog warm aan ons verkocht.

Bij aankomst aan boord was Annemieke net op, en konden we gaan ontbijten. Om 9.00 wilde het eerste schip vertrekken. De blauwe Ruis en wij moesten verhalen, om hem eruit te laten. 10 minuten later lagen we aan de kant. Half tien was Miranda een mooie tijd om naar de trein te gaan. Met gepaste emotie namen we afscheid van haar , en de gezellige dagen aan boord.

We stapten de Aldi in om te kijken hoe de snoeptomaatjes erbij stonden. Dat zag er goed uit. Even het schap gerangschikt voor een betere verkoop, en met een 10tje boodschappen sjouwdwn we ons een breuk naar de boot. Conclusie: Doe je een jaar lang je inkopen bij de Aldi, kan je gratis op vakantie van het gespaarde geld.

Om half elf gooiden we los van onze buurman, en tot september bij de baggerrace.

Het schutten verliep vlot, en door de sluis werd het roer overgedragen aan Sandra. Zij heeft altijd wat moeite met het vinden van de betonning, maar met wat aanwijzingen redt ze het wel.

Zo konden Annemieke en ik mooi schoon schip maken. Met een dun windje in de rug voeren we op de Gouwzee aan. Daar was het moment daar om een poosje voor anker te gaan. Genietend van de zon, de stilte en een boek, kwamen we de tijd wel door.

Tegen 6 uur zetten we koers naar de Marina Haven in Monnickendam. Daar werden we welkom geheten door een commissie van ontvangst. We kregen een plekje langszij een tjalk, maar lagen daardoor wel aan lagerwal. Dit brengt altijd extra geluiden mee.

Na het eten was het nog even een rondje over de steiger lopen om weer hernieuwden contacten te leggen, een borrel en naar bed.

Zondag 24 juli

De regen kletterde op het dek, en het leek of er geen eind aan kwam. Het bed was dan ook tot tegen de middag deelgenoot van ons leven. Onze ruggen begonnen al pijn te doen, toen we toch maar aanstalte maakte dit warme nestje in te ruilen voor vochtig aanvoelende kleren. Het contact met Miranda was die dag al geweest, daar zij aan het treinen was, met op diverse traject storingen richting Harlingen haven. Voor Annemieke een mooie dag,de naambordjes een bladgoud laagje te geven. Uiteindelijk weet Miranda 1 minuut voor vertrek de boot te halen, en komt in de stromende regen, ons gezelschap houden. Die avond eten we in het haven restaurant, met een gezellige bediening van de wal. (Franeker) De avond werd afgesloten met een strand wandeling met de hond bij uiteindelijk droog weer.

zaterdag 23 juli 2011

De voorspellingen voor deze dag waren zeer slecht. In de eerste instantie tot 45 knopen, (tegen windkracht 10BF aan). Daar de meeste ellende in de avond zou binnen waaien, wilde ik van de ochtend gebruik maken. Om 8 uur startte ik mijn wandeltocht van 2 uur heen door de duinen ,en 2 uur terug over het strand. Ik was nog geen 5 minuten onderweg of de eerste stortbui viel op mij neer. Dat was alvast een goed begin. Gelukkig liet het zonnetje zich ook nog zien, en samen met een stevige bries, was mijn broek weer snel droog. Toen ik de 2 uur vol gewandeld had, was er reden voor een pauze , en nuttigde het pakje drinken en wat sultana’s. Ik liep door het duin het strand op, en concludeerde dat ik op een stel met kind na, nagenoeg nog niemand gezien had. Met de wind in de rug, liep het stevig door. Om half twaalf meldde ik me weer aan boord. Een kwartiertje later begon het regenen, en het heeft die dag niet meer gestopt. Voor de haven een troosteloos aanbeeld. Voor het winkeltje wat Tommies verkocht een slechte dag. Geen nieuwe schepen kwamen binnen. Alle schepen lagen in Harlingen en Makkum te wachten om de oversteek te maken.

Wanneer de wind door de masten giert, en het regen op het dek klettert, is het zo een compleet andere vertoning als wanneer het zonnig en warm is.

Die middag zijn we in regenjas naar het dorp gegaan, om even een “Break”te hebben. Terug aan boord werden de natte kleren verruild door ,droge, lekkere warmen kleren. De wind was gedraaid , en toegenomen tot windkracht 8-9. Ondanks dat we in de haven lagen, lag de Nettie scheef van de zijdelangse druk op de mast.

Een slap dagje, wat we niet teveel moeten hebben.

Vrijdag 22 juli 2011

De windvoorspellingen voor de komende dagen waren toenemend in kracht. Voor ons een reden om dit eiland te verlaten om er later weer terug te keren. We zetten koers naar Terschelling. Buiten de haven werden we geïnstrueerd door een binnen komend schip ,over de hoge golven die ons te wachten zouden staan. Alle voorzorgsmaatregelen werden genomen tot zwemvestverplichting toe. Het begin ging goed, maar zogauw we voor open zee kwamen, bleken de golven toch wel groter als gepland. Ondanks dat alles vastgezet was, vlogen toch potjes en pannetjes door de kajuit. Op het moment dat de kop volledig in de golven verdween, was de omslag daar. We keerden terug naar de haven, en zochten een andere kopsteiger, want de onze was in beslag genomen.Volgens de metingen waren de golven 2,80 meter hoog. Die dag gingen er veel uit, maar kwamen er maar 3 binnen. Het slechte weer hield ons binnen in de kajuit, alhoewel, we in de haven van de wind en regen niet echt veel last hadden. Dit was dus onze eerste DVD middag/avond.

donderdag 21 juli 2011

De nacht was voorbij. Tot 3 uur hadden we wacht gelopen, omdat je nooit weet wat er komen gaat. Je schip draait rond, je anker komt onder het schip te leggen, je kan naar een te hoog gedeelte drijven, je kan van je anker losslaan etc. Maar om 3 uur lagen we weer vast, en kon de nachtrust beginnen. Om 7.45 uur was het laag water. De hond moest nog uit, en voor je weet staat er weer water. Na een wandeling, over het wad, lag alles nog droog. Ik pakte een stoel van dek, en zette die heerlijk in het zonnetje naast het schip. Het tij gaf aan te gaan stijgen en binnen 10 minuten was alles om me heen met water. Verassend om te zien hoeveel klein leven als visjes , krabbetjes, garnaaltjes en plantjes zo snel in dat water aanwezig zijn. Toen het water de onderkant van mijn zitting raakte, was het hoogtijd mijn boeltje bij elkaar te rapen en aan boord te gaan.

Door een achteranker te plaatsen, bleven we zogauw we los kwamen , op de plaats liggen. Zo gebeurde het ook. Met het achteranker lieten we ons langzaam in de geul glijden, en voeren zo zonder problemen het Franse Gaatje uit. We hadden behoorlijk stroom tegen langs de Richel, toen er ineens 2 koppies van zeehonden , vlak langs de boot, ons aan stonden te staren. Vooral San haar dag was nu helemaal goed. Het vleugde lekker naar Vlieland, en een aardige havenmeester wees ons een prachtig plekje aan een kopsteiger. De fietsen kwamen te voorschijn, en voor San werd er 1 gehuurd. Zo gingen we naar het dorp, waar het een gezellige drukte was. Vakantietijd, en iedereen is vriendelijk en vrolijk. Na wat tijdschriften ingekocht te hebben, zetten we door naar de duinen. Een verkeerd duinpad verplichtte ons een wandeltocht met fiets over een paar kilometer te maken. Ik had er kortgeleden 80 gelopen, dus voor mij een eitje. Toen we weer mochten fietsen, kwamen we al gauw bij een duinpannetje, met daarachter een schitterend strand. We zochten een luw plekje in de zon, en Adam en Eva hadden hun plekje op een strand voor hun alleen. Een klein buitje verstoorde de vreugde , en de reis ging verder per fiets over een schitteren eiland. Ik heb Vlieland nog nooit zo gewaardeerd als deze reis. Nu besefde ik pas hoe groen en mooi dit eiland was. We komen hier zeker nog eens terug, op dit autoloze eiland.

woensdag 20 juli 2011

Om 6 uur lag ik al te draaiien in mijn bed. Na een aantal langere nachten, begin ik blijkbaar mijn slaapurenachterstand in telopen. Rond 8 uur opgestaan, om vervolgens rustig aan de dag te beginnen. Om half negen de motor gestart, en richting Workum te varen. Daar zou Tineke Meinderts bij de sluis ons op wachten. De nodige zakjes tomaten werden bij iedere brug overgedragen aan de brugwachter tot San over de fokkeschoot struikelde en languit in de kuip belandde.

Bij de sluis aangekomen stond Tineke daar. Ze hielp ons met het landvastje , en wij overhandigde haar een Goodybag en een doos Tommies.

Het ging allemaal zeer vlot en al snel voeren we op het Ijsselmeer. Een zonnetje en een klein briesje gaf aan wie er voor de wind en wie tegen wind voer. Tegenwind met dikke truien, en voor de wind in bikini. Bij de sluis van Corwernerzand was het een drukte van jewelste. Bij de kopsteiger stond een dubbel wit licht, waarvan het aan bakboord zijde knipperde. Volgens mij moest je dan die ingang nemen.

Ik werd teruggeroepen door de sluis wachter, en bij terugkomst was het licht uit. Nu weet ik nog niet of ik gelijk had.

Na geschut te zijn, was het bakboord uit , en richting Vlieland. Doordat het hoogwater was, konden we hier en daar wat hoekjes afsnijden. Onze geupgraden kaart kwam goed van pas. Onderweg was het druk met charterschepen, vol met jeugd, wat ondanks dat het amper 19 graden was, volop hun truien omgewisseld hadden voor zwemkleding. Ik vroeg me af of dit voor de vitamine D was , of om indruk te maken op hun naasten.

Rond half vier kwamen aan in het Gaatje van Frans onder de Richel. Een bewaakt natuurgebied waar vogels, en zeehonden huizen. We lieten ons vastlopen, en 3 uur later lagen we helemaal droog. Een schitterende stek om te overnachten. 8 andere schepen dachten dit ook.

Na een wandeltocht gemaakt te hebben , kwamen we weer terug aan boord, want het tij was gekeerd, en spoedig zouden we weer drijven. Dit wordt een waakzame nacht, met dubbel anker uit.

dinsdag 19 juli 2011

Om 10.00 uur leek het net of Watersportend Nederland ontwaken was uit hun winterslaap.

Op alle schepen waren mensen in de weer, om het schip klaar te maken , om uiteindelijk het ruime sop te kiezen. Zo stil als de avond ervoor, zo bedrijvig was het nu.

Eerst voor verse broodjes naar bakker Rood, en voor de groenten en de rest naar Deen. Zij zijn onze klant, dus wij zijn hun klant.

Om kwart over elf gingen we de haven uit. Tegenwind optuigen in de kom , en met een ruime koers over 0 graden naar Stavoren. Halve wege de reis kon ik alleen maar concluderen dat ik samen met heel veel suffers deze overtocht op het zeil moest staken en over moest gaan op geforceerde mechanische vooruitgang. Ik had nog gezeild gisteren toen er wind stond. Al die stakkers om mij heen niet. Wat we gisteren teveel aan wind hadden , was er vandaag teweinig.

Door de sluis bij Stavoren, en rustig op de motor richting Heeg.

Daar vonden we door een smalle doorgang nog net een passend stukje kade voor ons schip. Ik wilde de kaarten op de laptop up daten.

We waren er gisteren achter gekomen, dat er betonning niet op stond, en dat kunnen we morgen op de Waddenzee niet hebben. Ook de zeekaarten zijn weer aangepast.

Ik kocht samen met Sandra nog een ijsje, en hebben die heerlijk op een bankje op zitten peuzelen, terwijl de schoonheden van Heeg aan ons voorbij liepen. Ik heb het deuntje van “daar gaat ze“ meerdere keren in me zelf gezongen. Wat heeft het leven toch mooie momenten!

Later terug aan boord zat Annemieke in een boek verscholen.

Ik kon alleen nog achteruit de ingang verlaten. Een paar honderd meter achteruit zonder kopschroef is altijd even passen en meten. We werden gade geslagen door jacht eigenaren die langs de kant lagen, en hun kostbare haggie angstig in de gaten hielden.

Er stond geen wind, dus onze Nettie luisterde prima naar wat ik wilde, en zo voeren we stijlvol het gat uit en namen koers richting een eiland aan de ingang naar Workum.

Hier konden we overnachten, met de rust van kabbelend water en de vogels om ons heen.

Het ware vakantiegevoel is er weer.

maandag 18 juli 2011

Om 9 uur was het wel weer mooi geweest . Ons horizontale leven moest maar weer vertikaal verder gaan.

Het regende de hele nacht al, en gaf aan nog niet te willen stoppen. We besloten eerst te gaan douchen, eten en een bakkie te doen. Het plan was, om 11 uur vertrek richting Medenblik. Zo gebeurde het ook.

Het regenpak was nog niet geheel droog, maar een andere optie was er nu even niet met die enorme buien boven ons en achter ons.

We voeren naar de sluis, en moesten even wachten voor de brug open ging. Het schoot allemaal behoorlijk op, en samen met een klipper, een schip van rijks waterstaat en een vrachtvaarder werden we naar de andere kant geschut. Eerst een stukje op de motor om achter wat bomen de zeilen weer in top te hangen.

De reef van gisteren zat er nog in, en hadden we vandaag ook weer nodig. De voorspellingen waren 5Bf, met in buien oplopend naar 7BF. We hebben het geweten.

Op het ruime water, kwamen we tot de ontdekking dat er buiten een charter niemand te bekennen was. En wij waren er gewoon. Waar was iedereen!!

De ene bui na de ander viel over ons neder. De wind kwam voor een bui al los, en in sommige gevallen meten we 9.1(x1.6km) knopen snelheid over de grond. Dit was super snel. De kop van de Nettie dook helemaal de diepte in, en ik had de grootste moeite het roer te houden. Problemen kwamen er toen we in een ondiep gedeelte kwamen. We zouden 1,5 meter water hebben. Normaal kon dat wel, maar niet met deze wind en deze snelheid.

WE besloten om te keren en uit dit gebied te gaan. Verrast waren we dat de kaarten niet meer klopten. Boeien stonden niet aangegeven, en een noord kardinaal(boei voor ten noorden vrijwater) stond er helemaal niet op . Uiteindelijk hebben we onze tocht voorbij die kardinaal voortgezet.

Het liep zo hard in die buien, dat we het bijna jammer vonden als een bui voorbij was.

Onze oude dame van 100 jaar, dwong respect bij ons af, door zich zo standvastig te gedragen bij deze windkracht.

We besloten om Medenblik te laten voor wat het was, en Enkhuizen aan te doen, omdat het als eerste langs onze koers kwam. Tijdens het strijken van de zeilen, vlogen de kloten om de oren. De rijglijn van de klauw was losgeschoten, dus moeten we morgen opzoek naar nieuwe kloten.

In de haven van Enkhuizen zag alles er troosteloos uit. Iedereen zat binnen, en het altijd zo drukke havenbeeld deed vermoeden of er ergens een belangrijke begrafenis of voetbalwedstrijd gaande was.

Met een filmpje en een boek kwamen we de avond wel weer door.

Nettie op zwerftocht.

Het is reeds zover, we zijn vertrokken. Gisteren , zaterdag 16 juli, vertrokken we op het moment dat het druppelen overging in Hollandse stortbuien. We lieten ons niet van ons stuk brengen, en in regenpak en laarzen, gingen we richting Amsterdam. Het voordeel van slecht weer is ,dat het overal zeer rustig is, en zo waren we in een vooruitgaande gang al weer snel op het Ij.Wel hebben we de rubberboot vol water moeten zetten om onder de brug bij de Overtoom door te kunnen. We hadden nog 2 cm over.

Daarna ging de mast overeind, alvorens we verder gingen.De regen had ons intussen tot de naat toe nat gemaakt, maar de uitnodiging van mijn lieve nicht Ester, dat de koffie aan boord bij hen warm stond, deed alle ellende vergeten. Zo meerden we om 9 , net na de Oranje Sluis aan bij de achter buurman van Ester en Eric.

We werden welkom geheten, en al snel zaten we bij hen rond de tafel, met koffie en suiker brood. Zij waren die dag verhuist van hun stek bij de Petroleum haven naar deze nieuwe aanleg plaats, die ze al een aantal jaren op zicht hadden. De plek bood meer vastigheid, en de kinderen zaten nu dicht bij school. Ook was er een enorm natuurgebied en weilanden achter de dijk. Ester, Eric , Robin en Bokke waren blij met hun nieuwe stek.

De nacht verliep bijzonder rustig. Het kostte zelfs moeite om om 9uur op te staan. Om 10.00 uur kwam Bokke gedag zeggen. Hij ging bij een vriendje spelen.

Een uurtje later zaten Eric en Esther bij ons tafel. Het verleden werd opgerakeld, hoe het een ieder was gegaan in het leven. Het verhaal ging over vriendjes, dubbele relaties, en vrijheid blijheid, en vooral niet vroeg aan verkering beginnen, want dan mis je zoveel lol in je jeugd.

Helaas de elektriciteit voor onze gasten was beperkt beschikbaar, dus het wasmachine moest aan.

Ik ging nog met Eric mee,die een ligfiets aan het bouwen was. Onwijs gaaf om te zien. Het moet toch zijn wens zijn dit exemplaar in praktijk te zien rijden!!

We vertrokken richting Hoorn. Voorbij Durgerdam gingen de zeilen in de mast, en al zeilend voeren we richting het paard van Marken. Deze vuurtoren was al heel snel in beeld, en wanneer de zon erop scheen was het een parel omringd door water, maar zogauw het weer omsloeg naar de zoveelste regenbui, was het niet meer dan een grijze massa.

We hadden de wind ruim achter ons, en zouden overstag moeten gaan om voorbij Marken onze koers naar Hoorn te vervolgen.

Enorme donkere wolken kwamen onze richting op, en de windkracht 5 ging over naar 6-7 BF. Dit alles tesamen met een enorme massa water wat uit de lucht kwam vallen. We durfden midden op het Ijmeer niet overstag te gaan met deze wind, en besloten onze koers te vervolgen. Zo kwamen we in Lelystad uit.

In de luwte van een kom, lieten we de zeilen zakken, en als een stelletje verzopen katten kwamen we in de Batavia haven aan. De aardige haven meester heette ons van harte welkom, en we kregen een plekje langs de buitenkant. Een nieuwe haven met keurige voorzieningen, maar nog erg leeg.De hond kon op de kant , en wij ook.

We besloten uit eten te gaan in “Lucht”. Een restaurant 30 meter van ons schip vandaan.

We hadden lekker gegeten. Om 22.00 uur lag iedereen plat na deze vermoeide dag.

Zullen we dat nooit meer doen!!!!(16-6-11)

We hadden gisteren een leuke dag gehad. Het weer was goed, het gezelschap was goed, alles zat mee. Wat wil je nog meer.

Deze dag begon echt anders . De regen kwam met bakken uit de hemel, en het wilde maar niet stoppen. Het plan was om eens door de grachten van Utrecht te gaan varen. De dag ervoor hadden we opgemeten, dat ons schip van 13, 50 meter standaard lengte, door de mast en kluiver plat 10 meter in lengte toegenomen was. Ik pleegde nog even een belletje naar een kameraad met een scherpsteven van 21 m, of hij al eens die route gevaren had. Hij bevestigde dat hij er door gegaan was. Voor ons dus geen reden ons plan te wijzigen. Zo gingen we dus de tocht der smalle wateren in.

Met de kaart in de hand en op stationair snelheid begaven we ons door de grachten. Als anderen wat achteruit wilde gaan, of dat wij even wachten ging het best. Tot die verdomde knik. Precies in die bocht waren ze met de beschoeiing bezig, waardoor de doorgang nog iets smaller werd. Op een gegeven moment zat ik bakboord en stuurboord voor, vast . De stootballen maakte ons nog breder. Met de achterkant raakten we stuurboord de boogbrug en de mast raakte de brug en de trommelstok van 1,5 meter lengte brak af en bengelde aan een draadje. Later werd de schade bekeken. De oplossing moet volgende week thuis gezocht worden. Een stalen kap van de trommelstok was afgebroken en het vleugelhek was krom en zal ook weer rechtgezet worden.

We varen komend weekend dus voor ”emmer”, zonder vleugel.

Tubes Klipper race Hellevoetsluis.

Op 12 juni 2011 werd de “tubes klipper race”gevaren op het Haringvliet.
De strijd werd gestreden door 41 gaffel getuigde schepen in 3 categorieën.
De wind was matig tot zwak, maar de zon was voelbaar aanwezig. De wind was west-zuidwest en gaf direct na de start al verschillen te zien in de ronding om de eerste boei HV1/A2.
Schepen die veel zeil voeren, hoog aan de wind konden varen, of wat beter liepen bij minder wind namen al snel het voortouw.
Doordat de wind soms zwak, soms matig was, had ieder wel zijn moment van meer en minder snelheid.
Uiteindelijk werd de uitslag bepaald door de snelste schepen, in combinatie met een creatieve of mooie tekening van de Nettie.
Deze schone oude dame is deze maand 100 jaar oud, wat voor de organisatie een reden was om er wat aandacht aan te besteden
De Nettie vierde dit feestje samen met Jannigje , die in februari 100 werd.
De deelnemers maakte een karikatuur van dit mooie schip. Hier onder is de uitslag van de 3 meest aansprekende objecten.
Nr3: Linquenda met het volgende gedicht.

Nettie,
Je houdt van haar,
Je blijft haar witte schoonheid eeuwig trouw,
Ze is verschrikkelijk mooi,
Met prachtige vrouwelijke lijnen,
Met schitterende ornamenten die haar verfijnen,
Een boeiend leven heeft zij reeds geleefd,
In talloze stormen haar zeilen gereefd,
Ze is zelfs bekent bij het koninklijk huis,
Hoogwaardigheidsbekleders voelden zich er thuis,
De marine legde met haar, mijnen
Ze ging zelfs koppie onder,
Kwam weer boven met drankjes in het vooronder.
Ongelooflijk maar waar, ze is nu 100 jaar.
Honderd jaar lang , vergat ze haar eigen belang,
Ze dienden kapiteins , schippers en matrozen,
Liet met haar beauty, andere schepen blozen.
Hoe mooi kan je zijn met 100 jaren,
Alle schippers van de klipperrace gaan nu de liefde verklaren.

Nr 2

Voor de uitslag van TUBES klipperrace, zie www.klipperaak-linquenda.nl

Nettie op haar eeuwige verjaardag ontsnapt aan haar laatste reis.

Op 9 juni 2011, ongeveer een eeuw na haar doop vaart de “Nettie”op de Gouwe richting Gouda. We waren al om 6 uur vertrokken vanaf de thuishaven Leimuiden voor een zeilwedstrijd in Hellevoetsluis. De brug van 10.10 in Gouda was het streven. Het ging zeer voorspoedig en om half negen waren we al bij Waddinxveen, de een na laatste brug voor de spoorbrug. Een kilometer voor de hefbrug in Waddinxveen, lopen we een sleep in van van Lent. Een mega jacht van 77 meter met een waarde van 80 miljoen, zou opgeleverd worden. Daar de ruimte om in te lopen zeer beperkt was besluiten we erachter te blijven. Via de marifoon horen we dat de brug door stroomstoring gestremd is. Bij de brug aangekomen hebben we de keus, of voorbij het jacht voor de brug gaan liggen , of er achter blijven. Daar er al twee jachtjes voor de brug liggen , en de de aanleg mogelijkheden beperkt zijn, besluiten we een plekje in de kom in te nemen achter het mega jacht. Na een half uur is er ineens leven in de brug.

De brug gaat open en de 2 jachtjes gaan er onder door. Ook de sleepcombinatie begint weer te varen. Doordat de brug zo ver omhoog moet voor de doorvaart, gaat er iets mis. De noodaggregaat houdt het niet en weigert dienst, waardoor de brug naar beneden begint te vallen. Precies tussen de 2 jachtjes en de sleep in, stort het gevaarte op zijn betonnen fundering. De brug is overleden.

Resumerend:

Als wij met de Nettie het sleepstel voor de brug voorbij gelopen hadden, waren wij als nr 3 door de brug gegaan, waarschijnlijk precies op het moment dat de brug neerstortte.

Stortte de brug 2 minuten later, was het brugdeel midden op het mega jacht gevallen met als gevolg, miljoenen schade en vele doden, en dit allemaal door een menselijke fout van de brugwachter die de noodknop niet indrukte.

Er zijn nog steeds veel engeltjes rond de Nettie en haar bemanning die dit mooie schip in de vaart willen houden.

Windstoten van 45 knopen (9beaufort)

Verslag van maandag 23 augustus

De Sail was voorbij, nadat het vuurwerk de avond ervoor door wind stilte in rook was op gegaan. Moe, maar voldaan waren we naar bed gegaan , en kwamen pas om half tien boven water ,nadat we al verschillende keren wakker waren geworden van de enorme plensbuien die ons troffen. De patrijspoorten gingen dicht , en nog hielden we het binnen niet droog. De kinderen werden na het ontbijt uitgewuifd, en wij gingen samen van wal, om nog een weekje vakantie te vieren.

De barometer gaf een verlaging aan van 15 punten, wat weersverslechtering betekende. Door het matige weer had ik al een reef in het grootzeil gezet zodat we windkracht 6 konden hebben. Bij de oranje sluis aangekomen, werden we gewaarschuwd voor windstoten van 9Bf. Ik zag dat nog niet helemaal gebeuren, maar een bui kan veel wind in zich hebben. We besloten alleen op de fok verder te gaan,en wel te zien waar we heen zouden gaan. Op het Markenmeer gaf de wind ons een ruime tot voor de windse koers aan, richting het Paard van Marken.

We belandde in een regenbui, die een enorme stoot wind met zich mee droeg. Een golf gooide zijn schuimkop via de achterkant bij ons binnen in de kuip. Voor ons aanleiding om serieus actie te ondernemen, en een zwemvest aan te trekken. De Zware donkere golven en grasgroen water met witte schuim koppen gaven schitterend weer hoe zwaar weer kan zijn. De wind begon uiteindelijk wat te krimpen naar westerlijke richting, zodat de fok naar stuurboord ging. Met een ruime wind voorbij “het Paard”, besloten we toch maar Hoorn te laten, en koers te nemen naar Volendam. Op de Gouwzee kregen we de wind pal tegen, maar met een tandje gas bij, bewees ons motortje zijn kracht en voeren we zonder problemen de overvolle haven van Volendam binnen.

We waren duidelijk niet de enige die een vluchthaven zocht. Aan de kant lagen de charters al 5 dik, en dat zou nog wat aangroeien. Het was wat moeilijk om een plekje te vinden, maar we mochten naast de “laatste paling visser van Volendam”langszij. De man was ook teruggekomen van het legen van de netten, en had onderweg nog een schip op sleep genomen die met zijn schroef vast was komen te zitten in het watergras. Zo behulpzaam als deze man was, zo vertelde hij ook over zijn beroep , zijn scheepje, en zijn technieken die hij aanboord had. We kregen een rondgang in zijn stuurhut. Toen het onderwerp broodwinning en toekomst kansen aan de orde kwam kreeg hij natte ogen en melde dat dit zijn laatste seizoen was. Volgend jaar mocht hij nog maar 4 maanden vissen, en dat zou het einde van zijn loopbaan betekenen . De aalsgolvers zorgen voor de overbevissing, terwijl hij er van overtuigd was , dat er nog vis was zat. Dus ook het zo bekende vissersdorp Volendam zal na dit jaar geen beroepsvisser meer hebben, maar wel een bouwvakker extra, of hij moet gaan zingen.

Groet-contact met Alex

verslag van zondag 22 augustus tijdens Sail 2010

Het zal je maar gebeuren. Twee leden van het bestuur van het VSRP (vrienden Stamboek Rond en Platbodem jachten) kwamen tijdens Sail Amsterdam vragen of wij mee wilden doen met eskader varen voor Alexander, Maxima en koningin Beatrix. Eskader varen betekent in een samenstelling van 5 gelijke schepen, gelijk op varen en gelijk de zeilen hijsen en strijken voor het aangezicht van de Koninklijke familie. Daar ons schip 99 jaar oud is , en ze eerst de oudjes lieten gaan, paste de Nettie daar goed bij.

Deze kans lieten wij niet voorbij gaan, en zo gek als een deur, dat we zijn, zeiden we direkt “ja”.

In gepaste kleden zouden we verschijnen. Zo gingen we onvoorbereid naar de verzamel plek. Van de twintig eskaders van diverse soorten schepen,die er waren, waren wij nr 1. We luisterden nog naar onze eskader leider, die ons op het laatste moment op een Gooische toon bijschoolde , hoe we moesten salueren, en zwaaien naar Alex en consorten. Zijn pijp en grote grijze snor deed me meer denken aan een oud officier uit het leger, die net uit een toneelstuk gestapt was.

Zijn bemanning had allemaal witte broeken, en blauwe shirts aan. Wij daar in tegen, deden het precies andersom. Blauwe spijkerbroek en wit t-shirt.

Marcel zei nog: als we op onze handen gaan staan zijn we gelijk.

Maar wij hadden leuk gekleurde petjes, en zij hadden niets.

Het schouwspel ging beginnen. We voeren keurig achter elkaar op 1 scheepslengte afstand van de volgende . Op een teken van ‘snor’ gingen we keurig gelijk over stag met de fok omhoog en voor het windje , op ”de groene draek” af. Daar stond hij met al zijn medailles, en dat terwijl hij maar 1 vier daagse gelopen heeft. We brachten de zeil saluut door het fok te strijken, om daarna met een 3 maal hoera voor de koningin, heftig naar het gezelschap te gaan zwaaien. Terwijl iedereen al weer uitgezwaaid was, gingen wij nog even door, met als resultaat, dat de hele familie alleen naar ons aan het zwaaien was. Ik werd zo enthousiast dat ik het linkerhandje er ook nog bij deed. We hadden duidelijk contact, en dat met de koninklijke familie, of deden ze het voor de “Nettie” omdat die gelijk was met hun eigen schip?

Gaaf om dit mee te mogen maken.

Heeft u hier foto’s van? Mail ze dan naar info@lemsteraaknettie.nl

Vakantie 2009 naar het noorden.

Vertrek op zaterdag 22 augustus 15.30 uur.

Sóchtends nog flink aan het banen geweest om toch maar dat dagje eerder weg te kunnen. Diverse taken verdeelt onder Rene en Stefan.

Gelukkig waren zij meegaand om ons te laten vertrekken. Mijn dank is 1.86

In de haven aangekomen was het direkt spullen lossen en trossen los, want we wilde de brug van 10 voor 4 halen. We waren amper weg of we zagen de brug in de verte open staan. Hij ging dus om 10 over half, en de volgende lichting is dan 4 uur. We hebben dit keer gekozen voor de staande mast route over Haarlem. Deze route is wel om, maar gaat gewoon overdag.

De spoorbrug bij kaagdorp zat mee om 16.58, maar de volgende brug bij Lissebroek was niet meer bereid voor ons te draaiien. Dat werd dus wachten tot de volgende dag . De avond werd doorgebracht met lezen. Om 22.30 uur was het tijd voor naar bed.

Zondag 23 augustus.

8.30 ging de wekker af. Een stukje lopen met de hond hoorde bij het dag ritueel.

Ik was nog niet terug op de boot , of de eerste hazen lagen alweer te wachten voor de brug , die pas om 9 00 uur zou gaan draaiien.

Als anderen zo snel zijn, wordt je zelf ook snel, en zo lagen ook wij om 10 voor 9 te wachten op die brugwachter, die misschien wel zijn tijd verslapen had.

Exact 9 o´clock, ging dus de brug open , en in colonne met nog drie staande masten vertrokken we richting Spaarnedam.

Tot de brug voor Haarlem liep alles gesmeerd. Via de Marifoon kreeg ik een lief sprekende dame aan de andere kant van de lijn, die al krakend meldde, dat de volgende lichting 11 uur zou zijn. Na drie kwartier wachten, kwam deze net zo lief ogende als door de marifoon klinkende dame, de brug open doen. Leuker nog, ze fietste met ons mee tot de derde brug. En zo ging de colonne door de toch wel leuke binnenstad van Haarlem. Om 12.00 uur gingen alle bruggen weer op slot, en zo ook de sluis van Spaarnedam, die pas weer om 16.00 uur zou gaan draaiien.

Een man in een sloepje vroeg mij hoe laat de sluis weer zou gaan draaien. Mijn antwoord was duidelijk, en gaf de heren de tip om via de ringvaart naar Amsterdam te gaan, uiteindelijk konden zij overal onderdoor. Nog niet wetend , dat 50 meter naar links de oudste sluis van Nederland in ere hersteld was , en nu de gehele dag door vrijwilligers bemand werd. Alles lager dan 2.50 meter kon daar doorheen. Helaas pindakaas.

We vonden een plek aan twee duck dalfers voor de sluis. Om te tijd door te komen zocht , Annemiek haar bikini op en liet de vitamine D van de zon, op haar lichaam inwerken. Sandra en ik haalden de rubberboot van dek, pompten de kamers nog even op en gingen al roeiend naar de kant. Ook djips was mee, maar zonder lijn.We liepen het pittoreske dorpje rond en genoten van alle toeristen die de terrasjes bezochten, en rond de oude sluis verzameld toekeken hoe de bootjes door de vrijwilligers , handmatig met stok en draaiwiel geschut werden.

Een oude sleper met een twee cilinder Kromhout kreeg bijzonder veel aandacht. Je kon dan ook de slagen tellen, zonder dat die een enorme rookpluim achter liet.

Op een terrasje dronken we gezellig samen nog wat, en we aten 8 bitterballen, dat gezien de manier van rondbrengen bij de hele buurt bekent werd. De ober schreeuwde namelijk “portie bitterballen”, waarop wij dus moesten roepen “wij”. Ze waren heerlijk, met mosterd.

Terug aan boord had ik mijn nicht , een dochter van tanta Jos, gebeld die op een oud vrachtschip in Amsterdam rond dwaald. Ze lag nu in de ADM haven, en we werden direct uitgenodigd voor het avondeten, wat we graag aannamen.

Door de sluis om 16.00 uur en daarna weer aansluiten bij de groep die om half zes door de rijksweg brug gingen. En zo geschiedde.

Om half zeven kwamen we aan bij het schip “Ganesh” van Eric en Eshter, Bokke en Robin.

We werden van afstand al toegezwaaid om toch maar te voorkomen dat we voorbij zouden varen.

Dit gezin woont op een oud vrachtschip van 38 meter als een hippie familie op een krakers terrein ten noord-westen van Amsterdam. Ik heb werkelijk respect voor de manier waarop zij leven. Mijn keuze is het niet. Een zeer lichte stroom aansluiting is het enige wat hen verbind met het vaste land.

Verder moeten zij alles zelf regelen of aan laten varen. Van gasflessen, drinkwater tot brandstof voor verwarming . Mijn petje af. Douchen kan alleen als de aggregaat draait. En dan nog de onzekerheid van wel of niet mogen blijven liggen

Dagelijks de kinderen 8 km verder naar school brengen, en dan zelf nog eens 8km met de fiets naar je werk, omdat parkeren te duur is,en een man die als klusjesman met twee rechter handen, een bijdrage probeert te leveren aan het dagelijks inkomen.

Dan besef je weer eens in wat voor luxe situatie wij ons begeven. Ik had absoluut wel het idee , dat ze gelukkig en verliefd waren, of was dat de ontzettende lieve uitstraling die Esther had. Wij hebben een reuze gezellige avond gehad en zeker voor herhaling vatbaar. Als iemand nog een houtwerk klus heeft, kan je dat best aan Eric vragen.

Maandag 24 augustus

Om half acht ging mijn wekker. Maar goed ook want een kwartiertje later stond Bokke aan boord om afscheid te komen nemen, want hij ging naar school.

Ik liep even met het gezin mee naar de auto. De fiat panda waar wel 7 mensen en een bolderkar in passen volgens Esther, vertrok met fiets in de achterbak naar school. Nog een bakkie gedaan met Eric. Hij ging daarna op zijn fiets naar zijn klus voor vandaag. En de groeten aan iedereen van deze aparte familie uit Amsterdam.

Na het ontbijt vertrokken met twee lege watertanks richting Edam. Rond het Amsterdam station word je altijd weer verrast door die vele veerboten die daar over en weer gaan. Er meren er daar drie naast elkaar aan , en er gaan er ook weer drie naar de andere kant. We kwamen verder veilig en snel door de sluis en de brug om onze reis per zeil voort te zetten. Met zwakke ‘aan de wind’ , en alle tijd aan ons, lieten we om 16.00uur onze zeilen zakken voor de haven van Edam. Onder tussen hadden de dames nog wat gezwommen, want als het zulk mooi weer is, moet je daar gebruik van maken.

De aanlegplek voor passanten in Edam is direct aan de monding langs de kant, of door varen door de sluis naar Edamcentrum.

We lagen dus bij de haven monding waar de jeugd volop aan het zwemmen was.

Het was een lust om te zien hoe er door de plaatselijke ‘bakvissen’ geparadeerd werd op de steiger. Zij zich onder goed keurend genot van vele kijkers ontdeden van hun schaarse kleding, om daarna in hun kleine bikini’s met veel geschreeuw te water te gaan.

Het mooie weer geeft de vakantie altijd een heel ander gevoel mee, als dat het regent en waait.

Wij daarna naar het centrum van Edam om wat te fourageren. Onder het genot van een ijsje op een stoeprand gaat bij mij dan ook steeds het liedje van Clouseau door mijn hoofd. “Daaaar gaat ze ….” wanneer de zoveelste schoonheid voorbij fietst. Wat is vakantie toch leuk, als je normaal geen tijd maakt ,om op een stoeprandje een ijsje te eten, om gewoon naar mensen te kijken.

Terug in boot werd er gekookt en gelezen , en genoten van mooie vergezicht over het Markenmeer ,waar schepen komen en gaan, ieder naar zijn eigen bestemming.

Dinsdag 25 augustus Edam- Hoorn

Na uitgeslapen te hebben, zolang als we dat konden, viel tijdens het ontbijt de eerste druppels op het dek. De lange periode van zon ,hoge temperatuur en droogte was omgezet naar temperatuur onder de 20 oC en veel vocht. Er stond weinig wind, en na ons ontbijt vertrokken we richting Hoorn. De slang, de borstels en een fles zeep kwamen aan dek voor een grote schoonmaak in de regen. Dit moest wel , want mijn schoonmoeder kwam aan boord.

Na 1,5 uur schrobben was alles weer spick en span terwijl de regen tot ver na vieren in de middag door bleef vallen.

Onder tussen waren we al een heel eind op weg in de Hoornse Hop, om via de monding binnen te varen. De bunkerboot aan bakboord nodigde ons uit de voorraden aan te vullen. En zo werd er weer 250 liter diesel ingenomen, en de nodige onderdelen in voorraad aangevuld.

Ondanks dat de binnenhaven niet toegankelijk was, kregen we toch weer een plekje naast de haveningang. Voor ons lekker makkelijk.We liepen een rondje door de pittoreske binnenstad en aten daarna kibbeling met patat bij de “parlevliet”. Een tentje 20 meter van ons schip vandaan,met een verhaal.

Het wordt gerund door een grietje van een jaar of 25, die al rokend aan een tafeltje op gasten zat te wachten. Haar tatoo´s kwamen opvallend onder haar blousje vandaan. Ze was tot 19.00 uur open , en zo gingen we om half zeven, toen het wel druk was, op ons avondmaal af. Ik bestelde dus 3 porties patat met kibbeling, waarop de dame met blote handen de porties patat afmat,en in de frituur deed. Zo ook met de kibbeling gewoon met blote handen door de beslag in de pan. De handen werden even afgeveegd aan een hele vieze handdoek, en ze vervolgde haar taak met het met blote handen opleggen van de vis,patat en de groente die er bij paste.Het was dus een hand dige dame die de normen voor veilig voedsel nog niet onder de knie had. Het eten was heerlijk.

Om kwart voor acht kwamen mijn schoonouders en Dennis(het vriendje van Sandra) aan boord. Koffie met gebak, en daarna een stukje door de binnen stad bracht onze dag aan een eind.

Woensdag 26 augustus.Hoorn- Medemblik

Om half negen ging ik uit bed,en bleek dat ik de eerste was. We hadden ,voor enkele onder ons ,een rumoerige nacht gehad. We lagen namelijk aan lager wal, en lagen daardoor behoorlijk te gooien. De giek had ik midden in de nacht al vast gezet, evenals de fok en het roer. De deuren kregen allemaal een handdoek tegen het klapperen, en zo hebben de meeste onder ons toch nog redelijk geslapen.Een schip is namelijk een levend geheel, dat kraakt en piept als het een speeltje wordt van de wind. Ben je dat niet gewend , dan heb je een slechte nacht, maar wij slapen hier gewoon door heen.

Na nog eens de binnen stad ingegaan te zijn , omdat er een oldtimer dag was, en Dennis dit erg leuk vond, vertrokken we om half twaalf onder zeil richting Enkhuizen. De wind was een kleine 4 , en zwakte af naar minder dan 3 . Bij de sluizen werd alles weer ingepakt , en zo vertrokken we richting Medemblik, op de fok .Omdat de wind al behoorlijk toegenomen was en we voor donker aan wilde komen, werd de motor bij gezet. En zo belandde we net als zo vaak, weer op een schitterend plekje tussen de charterschepen in de Westerhaven . De barken met hun twee en drie masten, vormen een bos van palen wanneer ze 3 en 4 dik naast elkaar aangemeerd liggen.En wij liggen daar dan heel miezerig tussen in.

De Duitse taal hoor je aan alle kanten.

Het gegil van klorissen en huppelkutjes , die uitdagend in hempies met spaghetti bandjes langs paraderen ,om indruk te maken op de jongens met sigaret en telefoon ,voeren dan ook verre weg de boventoom. Ach, Ze doen geen kwaad, het hoort bij het jong zijn.

Wij hadden nog een etentje te goed van ons schoon pa. Daar hebben we dan ook goed gebruik van gemaakt bij de “2 schouwen”. Een tent aanbevolen door de havenmeester, maar hij was vergeten te vertellen dat je er wel 4 uur voor uit moest trekken. Zo zijn we halverwege ons diner maar opgestapt, om aan boord het nagerecht te nuttigen. We hebben lekker gegeten. De traktatie van Dennis schuiven we nog even een dagje op.

Het mooie weer van de dag gaf wel de gelegenheid om s ávonds heerlijk lang buiten te blijven zitten.

Donderdag 27 augustus.

Onder het genot van een roseetje schrijven deze dag.

Om half negen werd ik definitief wakker, en kwam tot de ondekking dat oma alweer allang uit bed was. Zij gaat namelijk niet meer naar bed om te slapen, maar om de nacht door te komen. Zo was de tafel al gedekt , had ze alle hoeken van Medemblik al gezien, en uitgebreid uitleg gekregen van een vrijwilliger van een stoomsleper , die warm lag te draaiien.

Zogauw ik mijn hoofd boven het luik uit stak , kwam direkt de vraag of we niet naar de bakker moeste. Eerst het oude brood op, maar ik wil wel naar de winkel voor een krantje. En zo geschiedde. We lazen een verse krant, en we aten een oude boterham.

Na het ontbijt was het tijd voor een stads wandeling naar het plaatselijke kasteel. Zo liepen we nog langs “de drie master”. Een restaurant waar hoogst waarschijnlijk de jongens in Someren hun naam gevonden hebben.

Een rondleiding in de stijl van Tomatoworld met beeldschermen, zei mij, dat het idee om met beeldschermen te presenteren helemaal niet nieuw is.

Na een half uur waren we weer op de hoogte hoe Koning Willem de 2de vermoord was door de friezen , en hoe floris de 5de zijn vader opvolgde en het gevecht aan ging met de friezen vanaf zee. Wij zijn toch een beetje cultuur barbaren , als het om bijna 1000 jaar terug gaat. Die oude koeien zijn allang vergaan en die sloot is allang gedempt ,toch.

Het bakkie op een terrasje, smaakte ons prima, en zo was het langzaam tijd afscheid te nemen . We brachten opa en oma naar de trein, met Dennis in het zog, en zwaaiden ze uit. Wij gingen terug naar de boot , maar gingen even de plaatselijke spar af om te kijken of er Tommies stonden. En ja hoor .5 dozen shakers per week. Beter dan de zakjes, volgens de groenteman. Vandaar dat ze vanavond thuis moeten overwerken. Onderweg vroegen we de havenmeester alvast om de brug zo open te doen. Dat deed hij dus direkt terwijl wij nog naar de boot moesten lopen. Gelukkig kwam er nog een andere boot.

Om kwart voor twee hesen we de zeilen in de mast en gingen met een gangetje van rond 5.5 mph richting Makkum.

Na een uur kwam er een bericht binnen via de marifoon.

“Securate, Securate, alle schepen, alle schepen, hier volgt een nood- waarschuwing. Alle gewesten incl markenmeer en ijsselmeer ,windkracht 6”.

Voor ons reden om als een speer een reef te zetten.

Na verloop van tijd zagen we de snelheid toenemen naar 7.4mph, maar hadden niet het idee, dat het nu zo hard begon te waaiien. Dat merkte ik pas bij het strijken van de zeilen voor de ingang van Makkum. We werden alle kanten opgegooid. Goed vast houden en op zeker gaan, met de kop in de wind. Zo werden we Makkum ingewaaid waar we een keurig plekje kregen t.o.v. Piet Mijndert zijn werkgever.

Morgen willen we naar Ameland. De voorspellingen zijn niet best met een 7BF.

We zien wel. We hebben alvast een reef in het zeil staan.

Vrijdag 28 augustus Makkum-Harlingen.

Om 9 uur verliet ik mijn kooi maar , na weer eens een nacht van gepiep, gekraak en gesteun van het schip te moeten doorstaan. De wind kwam precies vol op de kont aan , en was ook flink in kracht toegenomen .

Na de bakker bezocht te hebben,en wat communicatie met het Westland afgerond te hebben, vertrokken we om 11 uur richting Ameland, of niet.

We hadden voor alle zekerheid alvast onze regenpakken aangetrokken. Dit was ook geen verkeerde zet . Toen we eenmaal het gat bij Makkum uit waren, liep het water over de boorden naar binnen. Dit was toch wel weer effe heftig. Dit jaar nog niet meegemaakt. Het stuk naar de sluis van Corwernerzand is zo ver niet, maar doordat je tegen wind in leg te ploegen kost het duidelijk meer tijd.

Eenmaal binnen de muren van het sluizen komplex lig je een stuk rustiger, en we zochten een plekje aan de steiger aan lager wal. Met het naar binnen varen van de sluis kost dat wel meer vaar techniek om van de kant weg te komen i.v.m. de harde wind . Toen we geschut werden stond er een mooi bord waar op vermeld stond 7 bf. Dit in combinatie met de noodweerswaarschuwing van die ochtend van Rijks Waterstaat, deed ons beslissen ,om naar Harlingen toe te gaan. Eigenlijk ging het verder onwijs lekker. De waddenzee was een stuk rustiger als het Ijsselmeer, en met alleen een fokje en de motor bij liepen we met stroom mee toch 9.7 mph. Dat is wel bijna 19 km per uur. Het risico dat je in een regenbui terecht komt met enorme windstoten was vandaag te groot. Via kanaal 16 van de marifoon hoorde we hier en daar al noodoproepen binnen komen, dus maar goed dat we de haven binnen gingen.We kregen een prachtig plekje achter de brug , en er waren visserij dagen in Harlingen. Overal artiesten ,bandjes en voor San, kermis. Nadat zij een paar attributen bezocht had, en Annemieke stijve schouders had ,van het ophouden in de “spin”,liepen we gelukkig weer verder. In de hoofdstraat werden paarden shows gegeven met traditionele klederdracht ,,met twee personen op een karretjes. De gezelligheid was compleet toen er ook nog eens 17 brandweer auto´s met sirene en zwaailicht voorbij kwamen.

We lagen pal voor een “toplicht”watersportzaak. Daar verkopen ze Aladdin lampen. Dat zijn lampen met een sokje en een kousje, wat heel veel licht geeft en door die dubbele verbranding , ook veel warmte. Zij zijn de enige zaak die dit verkopen! Onze eigen olielamp geef niet veel licht. Dus gingen we met ons verhaal de winkel binnen. De Aladdin lampen werden alleen op bestelling verkocht, maar als wij een verkeerde kous constructie hadden in onze lamp, gaven de nieuwe al veeeel meer licht. En zo gingen we de winkel uit met onze olielamp , een nieuwe fitting en 75 € lichter. De volgende keer maak ik het glaasje wel schoon voor meer licht.

Tijdens ons eten kwam er een fanfare langs. Reuze gezellig. Toen we de vaat gedaan hadden , waren dat er al vijf langs gekomen. Tijd om achter de laatste aan te gaan. Sinds dat ik op de welpen zat, ben ik niet meer met de fanfare mee gelopen. En nu liep ik als een zombie achter een stelletje herrieschoppers aan, terwijl ik niet eens weet waar naar toe! Dat ik zo een idiote zet op mijn leeftijd nog zou doen. Gelukkig was ik niet de enige, en het was nog gezellig ook , met al die mensen. En zo eindigde de optocht op het korfbal veld van een plaatselijke vereniging.

Daar hadden ze al banken voor ons neer gezet . Een storende luidspreker vertelde , dat er een fanfare demonstratie was. Dat hadden wij al gedacht bij het zien van zo veel uniformen, maar dat het zo leuk was , kwam als een verrassing.

Er werd door 5 groepen een show gegeven van dans en muziek.Werkelijk fantastisch. Bij nr 5 begon het plots te regenen. Mijn aller aardigste buurvrouw had een hele grote plu, waar San en ik onder mochten staan, Annemiek zocht een heer uit om onder te schuilen. Voor dat nr 6 mocht beginnen werd de feestvreugde gestopt. Onweer en noodweer dwong iedereen naar huis of naar binnen te gaan.Helaas, het was toch wel gezellig, en knus.

Zaterdag 29 augustus. Harlingen-Joure.

Het was even overleggen wat we moesten. Naar de eilanden was te kort dag , en het tij stond verkeert. Het weer was ook te heftig om het wad op te zoeken.

We hadden nog een afspraak lopen met Carsten uit Joure. Wij richting Joure. De brugwachter was weer zeer meegaand, en zo werden we achter mekaar twee bruggen door geloodst. Conclusie haven Harlingen . Dure haven, goede accommodatie en service. Code vuil container 1133.

Bij het sluizencomplex waren blijkbaar veel activiteiten. Een groot podium met een live radio uitzending , en duizenden mensen die stonden te luisteren naar een of andere zanger die met wat namaak achtergrond muziek de mensen stond op te hitsen om mee te zingen met een liedje wat niemand kent.

Blij dat we geschut werden. Wij gaan voor echt live, zoals Spint, of Jos v/d Valk zijn band, of Pater Moeskroen.

Op de markt in Harlingen stonden gisteren ook twee van zulk soort badgasten wat geluid voort te brengen uit een computer. Buiten dat ze zelf geen muziek maakten, moesten ze de teksten ook nog aflezen.

Neem nou die vent van pakweg mijn leeftijd, grijs ,buikje, wat kalend, maar wel live muziek met alleen een gitaar , en honderden mensen die bleven staan bij zijn liedjes. Van de teksten verstond ik als westerling geen zier, want het was echt “fries” , maar onwijs goed. Petra had hier ook wel gescoord. O nee, geen friezin.

Zo gingen we op het Harinxmakanaal via Franeker en Leeuwarden richting Grou, via een nieuwe “staande mast route”. Er was een volgend aquaduct klaar. In combinatie met een nieuwe brug , verbreding van de waterwegen en nog wat uitbaggerwerk was de vaarroute kompleet. Friesland is namelijk al jaren bezig, zijn weg verkeer te scheiden van zijn water verkeer. Zeker de grote wegen kunnen geen 6 opstoppingen per uur verwerken.

Onderweg barstte zo nu en dan weer eens een enorme stort bui los ,die met veel wind gepaard ging. Goed dat we goede regenpakken aan hadden. Je moet dan alleen geen windje laten, want die komt bij je kraag naar boven.

Je merk toch wel dat de zomer voorbij is. s´Avonds buiten zitten is er ook al niet meer bij, en je heb alweer de hele dag een trui aan.

Er wordt blijkbaar meer regen verwacht ,want overal waren de boeren mest aan het uitrijden. l´Odeur ne pas agreable.

Zo kwamen we om 6 uur voor Joure aan. De havenmeester zou ons op wachten.

In zijn kantoortje. Dus wij kwamen ergens anders terecht als deze man gedacht had. Joure is een moeilijke plaats om met schepen van mijn lengte te komen. Zeker als er veel wind is. Het is smal, en aan beide kanten liggen jachten, waarvan de eigenaren allemaal zeer zuinig op hun spulletjes zijn.

Onze grote vriend Carsten liet tot twee keer toe afweten. Had nog wat reparatieklusjes op de zaterdag avond. Ik dacht dat ik wel eens in de overuren zat, maar dit breekt alles. Morgen komt hij met zijn hele gezin om 10 uur op de koffie, zei hij.!!

Zondag 29 augustus Joure -workum.

Om half tien was het toch weer tijd om op te staan. De wens van de dame van gisteren, om om 9 00uur aanwezig te zijn bij de viering van “de Vrije Evangelische Gemeente” werd hem dus niet meer. Het ging zonder ons ook wel door.

Om kwart voor elf kwam Carsten, met zijn zoontje van 1,5 jaar. De rest van de familie kwam niet want er was visite gekomen, en er zou die dag bevallen worden. Met een fles beerenburg, kwam hij, met wat zakjes tomaten ging hij weer na 2 uur. Toch goed om even onder vier ogen een boompje opte zetten over de beide bedrijven en de relatie die nu opgebouwd is.

Toen Carsten weer vertrokken was, namen wij ook aanstalte te vertrekken. We lieten de “Nettie” nog even zijn geboorteplek aanraken , door bij de voordeur van de Jong , te keren. In deze loods is Nettie in 1911 gebouwd door 15 man die er 12000 werkuren aan bestede om te krijgen voor zij werd.

Terug vanaf het kanaal naar Joure werd de fok gezet , en zo zeilden we het Sneekermeer af. De wind was voldoende om meer dan 5 knp. te halen met alleen een fokje.

Op het Margriet kanaal kwam de straffe wind tegen , en gingen we op de motor verder. Onder aan de Fluesse bij Heeg liggen wat eilanden, en wie lag daar in het luwtje ,”Piet en Tineke”. We probeerde langzij te komen. De ondiepte daar zorgde voor wat problemen, maar het lukte uiteindelijk langszij te komen. Na een uurtje bijbomen, vertrokken we richting Workum. Er werd gekookt , om daarna bij Piet en Tineke een bakkie te gaan doen. Onderweg ging er een man nog compleet uit zijn dak omdat we een zakje met poep in zijn vuilnisbak gooide. Deze man was helemaal van de kaart en eiste van ons dat we de rommel er weer uit zouden halen. En zo haalde ik dit boterhamzakje met stront van Djips weer onder uit de vuilnisbak. De man zei nog mijn gezicht goed te blijven onthouden. Ik gaf hem dan ook mee dit zeker te doen.

Het mocht de avond niet bederven, maar het af wel een stempel op de avond.

Het was een leuke avond,en voor herhaling vatbaar.

Maandag 31 augustus Workum- Makkum-Harlingen

Om8 uur opgestaan om boodschappen te doen bij Super de Boer. Keurig twee nieuwe display doosjes 125 grams tommies. Er bleek een nieuwe winkel te zijn, aanbevolen door Tineke, maar die geen Tommies verkopen. Dan kopen wij daar ook niets.

Om 9 uur ging de brug open, en gezien de tijd , gingen we direct weg. Een half uurtje later hadden we twee bruggen en een sluis gepasseerd, en zeilden we op het Ijsselmeer naar Makkum. Binnen 1.5 uur lagen we aldaar weer aan de kade.

Nog even overleg met het thuis front,alvorens de wisseling van de bemanning daar zou zijn. Om 13.00 uur kwamen Stefan met Joke en Chris aangereden. We aten gezamelijk een boterham, waarna Sandra met Stefan weer terug gingen.

Wij vertrokken naar Harlingen,maar veranderde onze plannen toen we op het wad waren.Het weer was goed, de wind was goed , en de stroom stond goed. Goede reden om door te zeilen naar Ameland. Helaas liepen we bij het eerste wantij vast. Anker uit en wachten tot het water nog en stukje zou stijgen. Toen het bijna hoogwater was, lagen we nog vast. Er kwamen een paar andere bootjes terug die wat verder vast lagen. Zij hadden een diepgang van 80 en kwamen niet over dit wantij. Wij met ons 1.10 diepgang konden dit dus wel vergeten. Ik had op internet al gezien dat het water 40 cm minder zou stijgen dan normaal. Daar kwam nog bij dat de wind aflandig was, zodat het water weg geblazen wordt.

Voor ons waren er twee keuzes. Of blijven liggen tot het volgende hoog water, of terug naar Harlingen. De keuze werd de laatste , en zo lagen we om half negen weer voor de kade van de tatooshop. Die avond nog heerlijk buiten gezeten onder het genot van een neutje en nootje.

Dinsdag 1 september. Harlingen -West terschelling.

Om half acht werd de motor gestart. Achter in de haven nog even draaiien om vervolgens met nog drie andere schepen door de bruggen het ruime sop te kiezen. Het tij stroomde alweer richting zee, en bracht een hoge snelheid in het schip. Met een fokje en de motor bij, waren we in drie uur aan de overkant.

We hadden een mooi plekje aan de steiger. Water tanken, en stroom volop.

Even naar Jaap Mol gebeld of hij nog koffie had. Jaap is een oude tomaten draaier die in het verleden voor ons gewerkt heeft. Hij woont nu permanent op dit uitgestrekte mooie eiland.

We huurden 4 goede fietsen op het hoekje en zette met de wind in de rug koers richting Oosterend. Daar aangekomen werden we van harte welkom gehete door Jaap, terwijl zijn vrouw Riet even later met cranberry gebak aan kwam rijden.

Heerlijk buiten koffie met gebak genuttigd, en allerlei zaken de revue laten passeren. Na ander half uur kregen we en rondleiding van hen, door het duin, wat achter hun huis begint. A.s maandag begint de cranberry oogst, en Jaap liet zijn waar de cranberries groeiden. Midden in het duin bleek de bes ,verstopt onder het hei te groeien . Je wordt op de bon gezet als je het illegaal plukt.

Als je gecertificeerd bent, met een pasje, wordt je een gebied aangewezen waar je voor 1.25€ per kilo mag plukken voor de verwerker.

We zagen nog twee reeen lopen, wat wel even leuk was. Tevens hebben we nog een nieuwe kans voor de kerstmarkt bedacht. duinkonijnen keutels voor in de stal. Natuurlijke lucht in kleine korreltjes wat een extra sfeer brengt bij de beleving van kerstmest(mis).

Greenco is in staat om dit te verpakken in30- 40 grams verpakkingen.

Wij vertrokken weer terug naar de boot, fietsend door de mooie bossen en duinen van Terschelling. In het dorpje West aangekomen waren we toe aan een drankje op een gezellig overdekt terras. Daar zaten 12 meiden van rond de 15 jaar te kizze bizze met elkaar ,over allerlei zaken die dames bezig houden.

Een mooie gelegenheid om een kleine enquête te doen.

Zo vroeg ik de dames , wie er wisten wat Tommies waren. Tot mijn verbazing waren er 5 dames die direct konden zeggen wat het was, en twee toen ze een tip kregen.Een wist zelfs te vertellen, dat haar ex de bekers spaarde.

Deze uitslag van de dames uit Nijmegen bevestigen weer het onderzoek van de studenten uit Tilburg. 43% kent de Tommies.

Verder stond er bij de Spar een stapeltje bekers van 1,2 en 3 weken oud. Zag er goed uit , maar hoort niet. prijs 1.99€.

S ávonds uit eten gegaan in een gezellig tentje , waar Chris de wedstrijd “raad een plaat” , aan onze tafel gewonnen had. De oude nummers zorgde voor een leuke sfeer.

Die avond was er weinig meer te vertellen,en de kooien werden dan ook direct opgezocht.

Woensdag 3 september Terschelling west- Enkhuizen

Een ochtend om even rustig aan te beginnen. Daar we de fietsen nog hadden ,was het nog een mooie kans om nog een tocht door de bossen en het duin te maken. Op het strand was het rustig. Een enkeling liet zijn hond uit, en de meeuwen waren de heersers van het strand. Zo een strand geeft toch altijd een bepaalde rust, ondanks de wind die het zand opwaait ,en de golven die woest hun schuimkoppen op het strand uitrollen.

Onderweg nog een duinkonijn gezien, wat vast op weg was naar “Paulus de duinkabouter”. In dit mooie gebied zouden heel goed kabouters kunnen wonen. Alleen zie je ze nooit!

Terug bij de boot werd het plan gemaakt voor de dag. We zouden boodschappen doen, en om 13.00 uur vertrekken. Zo gebeurden het ook. De weersvoorspellingen waren zeer slecht voor de komende dagen. Aanleiding om zo ver mogelijk door te varen naar onze bestemming. Om 3 uur zou het laagwater zijn, wat in zou houden dat we redelijk stroom mee zouden hebben.

Doordat de wind uit het zuidwesten kwam, zette de kering van het tij pas na 4 uur door. Het gevolg was dus dat we nu 5,5 uur nodig hadden om terug te komen, i.p.v. de 3 uur heen. Daar we over een ondiepte gingen kosten het ook nog tijd omdat we steeds vast kwamen te zitten .Uiteindelijk schutten we om half zeven in Cornwernerzand. Daar gebeurde iets wat mij nog nooit over komen was.

We lagen in de sluis met de lijn in de hand ,om te laten schieten bij het zakken, toen ineens bleek ,dat het touw zichzelf opknoopte om de bolder. Zo hing het schip aan het achterlijn te bengelen. Een mes, wat altijd klaar lag om het hoekje, voor noodgevallen, was net daarvoor voor iets anders gebruikt, en dus weg. Ik dook de kombuis in op zoek naar het vleesmes, en zo snee ik streng voor streng, maar wel snel ,de lijn door. Het schip liet zich zakken, en zo was mijn landvast dus doorgesneden.

Weer wat om te knopen.

We hadden nog 4 uur te varen, en je merkte gewoon dat in de buien de wind al behoorlijk toe nam. De voorspelling voor morgen was dan ook 7-8 bf.

In het donker is het altijd lastig varen. Je heb te maken met licht boeien met een verschillend karakter, en “tussen boeien” die moeilijk te zien zijn in het donker.

Een karakter is het signaal dat een lichtboei afgeeft .BV een “iso 4s” geeft een licht wat 4 sec aan en 4 seconden uit is. Zo heeft iedere verschillende boei een verschillend karakter, terwijl bv vaargeul boeien ,wel vaak een repeterend signaal afgeven. Altijd een moeilijke stof bij het vaarbewijs.

Met drie man aan dek voor de koers, en 1 persoon bij laptop voor het volgen over de kaart, kwamen we om 23 uur in Enkhuizen aan, We gingen langszij naast een klipper, waar de schipper met een bek vol schuim kwam vertellen dat hij de volgende dag vroeg weg wilde gaan. Deze man zeepte zich nog in met een kwast voor het scheren.

De avond (nacht) werd afgesloten met de nodige neutjes, nootjes, en sterke verhalen. Hoe leger de flessen, hoe lichter het verhaal.

Om 1 uur te kooi voor een wel verdiende nachtrust.

Donderdag 4 september Enkhuizen.

De dag was al duidelijk ingedeeld. We zouden niet vertrekken, alleen als het weer zou veranderen. Zo was het laat opstaan, en een bezoek aan de havenmeester. De havenmeester blijkt in de toekomst overbodig. Via een betaal automaat kan je nu in Enkhuizen en 39 andere havenplaatsen betalen met een betaalkaart en pinkaart. De automaat geeft dan je dagstickers, en via je kaart kan je badderen en stroom en water aansluitingkosten betalen.

Rond de middag gingen we de stad in. De schepen die voor die tijd de haven inkwamen, kwamen verzopen binnen.

In Enkhuizen werden de dagelijkse boodschappen gedaan, en de dames gingen nog wat passen. We kwamen een leuke tent tegen waar we uitgebreid geluncht hadden. Daarna nog even bij de Deen langs voor de Tommies. Ze verkochten nog maar 1 doos shakers per week, terwijl in de vakantietijd wel 5 dozen per dag. De dag werd afgemaakt met lezen en kaarten, en voorbereiding voor de volgende ochtend, want we zouden om 6.00 uur vertrekken.

Vrijdag 5 september.Enkhuizen -Monnickendam.

Volgens de weersberichten van kanaal 1 Leliestad, zou de wind wat afnemen van 7naar 5 bf.Reden voor ons te vertrekken, want om 10.00 uur zou de wedstrijd starten. Het begin ging wel. Met een gangetje wat normaal 6.7knp zou moeten zijn, kwamen we nu tegen wind niet boven 5 uit. In ernstige vlagen doken we zodiep in de golven dat we net de 2 knp haalden. Vooral het gedeelte toen we aflandig gingen richting Gouwzee, was het heftig. Ik heb nog een moment zitten denken om terug te gaan, maar dat is ook geen oplossing. En zo gingen we stampend verder.

Koude klauwen, natte kleren en dikke snotte bellen waren het gevolg van dit avontuur.

Toen het land meer in zicht kwam, werden ook de golven beter te doorstaan. Zo kwamen we na 4 .5 uur aan in Monnickendam, waar we 2,5 uur over zouden doen. De wedstrijd bleek afgelast , en er zouden alleen nog wal activiteiten zijn. Om 2 uur een rondleiding door de stad en bij de plaatselijke scheepsbouwer , die een megajacht aan het bouwen was. Dit ging niet door , wegens geen rondleiders en verboden binnen kijken. Dat werd dus bingo om 4 uur. Ik zei nog tegen de organisatie , dat karaoke ook een oplossing kon zijn, en zo stonden er 10 minuten later 3 bestuursheren aan boord om te kijken wat karaoke was en of het in te passen was in het middag programma.Dankzij mijn laptop moest dat gaan lukken.En zo moest iedere boot later in de feestzaal een karaoke liedje zingen. Ik had, zoals zij dat zeiden, hun middag gered.

Uit de keuze van 400 liedjes kon men dan een voorkeur uitspreken ter voordracht. Zo werd het liedje Annabel door mij ten gehoren gebracht. Het razende hoge tempo , en het feit dat dit lied mij ligt, bracht ons de eerste prijs .

De schitterende beker staat nu te pronken op de kast.

Het captains diner en het gezellig samen zijn, was een leuke afsluiting van de avond.

zaterdag 6 september. zeilwedstrijd monnickendam.

Om 8 uur palaver voor de 43 deelnemers want ,om 10.00 uur zou de eerste groep van start gaan. De vrienden van Stefan, Marc, Ricky, Lambert en Nico kwamen om kwart voor negen aan , en we vertrokken als laatste, direct. Onderweg wat uitleg over het wel en wee, en hoe en wat aan boord, en zo gingen we de wedstrijd in . We moesten op zoek naar de startboot, , die bleek ten oosten te liggen van de keerboei van het gouwzee. De wind was nog steeds hevig. Onder vol tuig starten we aan de wedstrijd , en al gauw bleek dat we te veel zeil hadden staan en de route niet overeen kwam, met wat ons op papier voorgeschoteld werd.

De wind bleek zelfs zo heftig te worden dat het niet fijn zeilen was. De twee jongens op het voordek kregen het meest voor hun kiezen. De golven waren zo erg, dat eerst bij de een ,en later bij de ander, het activerings loodje van het reddingsvest afging en jongens met vol geblazen vesten aan dek zaten. Deze michelin mannetjes , wilden graag afstand doen van het onding, en zo deden zij

de ouderwetse zwemvesten weer aan.

We voeren zogoed we dachten dat moest, maar al gauw bleek een ieder zijn eigen route te varen. Ondertussen was de wind zo heftig, dat normaal zeilen niet meer kon.Met geschoten schoten, liepen we nog 9.1 knopen. Dit is 17 km per uur, wat voor ons heel hard is. Er lag zelfs een vis op het dek te spartelen , dat met een golfslag mee gekomen was.

De tweede wedstrijd voor die dag hielden we voor gezien,om mensen en spullen te sparen. Uiteindelijk leverde deze zeildag ons 16 strafpunten op.

In de haven lagen we heerlijk rustig naast Edith. Een blondine die eigenaar/zetschipper op een grote Groninger boltjalk was. Deze prettige verschijning, van rond de 30 had alles wat je van een schipper verwacht, Collegiaal, sociaal, zakelijk en aardig.We hadden nog een kleine discussie of ze haar eitje, gebakken had, gekookt of bevrucht.

We dachten het laatste.

Aan boord was het gezellig met een natje en een droogje. De jongens zaten te pokeren, terwijl wij naar een opera in de buitenlucht rond de haven gingen.

Een heel leuk evenement, wat veel mensen trok. Het Amsterdams Filharmonisch orkest, samen met het Volendams opera koor,met 5 solisten.

Alles aan elkaar gepraat door Marc Klein Essing. Om half elf verstoorde een bui het buiten optreden,en het was dan ook gelijk afgelopen.

De jongens hadden intussen een taxi richting Volendam genomen. Daar was het namelijk het weekend van het jaar, met een grote kermis, en volgens de heren, veel bekende Nederlanders.Zij hadden een geweldige avond, terwijl wij om twaalf uur vast aan de verjaardag van Joke begonnen.We hebben gezongen, cadeautjes uitgedeeld, en geklonken op de gezondheid van Joke, en wensen haar nog vele jaren zonder problemen.

Zondag 7 september. Wedstrijd Monnickendam.

Om 8 uur stond de kade voor het kantoortje van de havenmeester vol met wakkere schippers en sommige van hun bemanning.

Het baantraject werd bekent gemaakt,wat de weersvoorspellingen waren, en hoe laat we gingen starten, en welke groepen eerst. Zoals gewoonlijk eerst de VC , dan de VB en uiteindelijk de open klasse, waar wij met mee deden. Steeds met 10 minuten tussentijd.

Toen ik terug aan boord kwam was alleen Chris pas wakker. De andere 7 lagen nog plat. Ik begon maar alvast met het ontbijt klaar zetten, want ik wilde voor 9 uur vertrekken. Lambert en Marc gingen na het ontbijt van boord ,omdat er tophandbal gespeeld moest worden, en Marc , die militair is, weer op tijd in Assen moest zijn.

Zo vertrokken we met twee man minder, en 2 bf minder naar het startveld.

1.2 miles ten oosten van boei MN1-GZ2 . We kwamen keurig op tijd en konden van een afstand zien hoe de VB´s elkaar voor rotte vis uit maakte, omdat de een de ander voor de start in de weg lag. Ik blij dat wij maar 7 schepen hadden in onze groep. De start was niet geweldig, maar uiteindelijk kwamen we nog als 4 de binnen. De tweede wedstrijd die een uur later zou starten , lag ons wat beter. De wind was iets in kracht toegenomen, en zo konden we, een aan de windse rak beter varen dan de concurrenten. Ook het zwaart was door Ricky keurig voor gezet. Alle zeilen werden extra aangetrokken, en door op een ander moment overstag te gaan dan onze medestanders, hadden we bij de laatste boei de tweede plaats toegeëigend.

Terug in haven lagen we weer naast Edith. Zij had om 4 uur nog een groep feestgangers, dus dat was voor ons “verkassen”. Om half vijf was de prijsuitreiking. We wilden er toch wel graag bij zijn, al was het maar voor de gezelligheid. De burgemeester was opgetrommeld , en zo kreeg de uitreiking een extra tintje.

De sponsor uit Huizen gaf ter plekke aan nog 5 jaar te willen sponsoren, en dat voor een bouwer.

Hij zat zelf wel op het winnende schip. Zo netjes hij eruit zag, zo een bonk was hij dan ook ,toen hij zijn tatoo op zijn arm liet zien met zijn schip erop. Daaronder stonden ook alle jaren gegraveerd waarin hij gewonnen had.De burgervader zette er 2009 bij.

Daar wij een hele goede wedstrijd gevaren hadden, kregen wij de derde prijs.

En zo keerden wij na afloop richting huis met een 1 ste prijs en een derde prijs.

Toch niet zo onvoordelig voor ons doen.

De jongens gingen met de auto naar huis, en wij gingen alvast een stukje varen naar Muiden, zodat we de volgende morgen wat sneller thuis zouden zijn.

In de haven aangekomen namen we een plekje naast een charterschip. De drukte viel mee. We probeerde de havenmeester nog te bereiken, maar niet bleek niet thuis. Het avondmaal werd geconsumeerd bij graaf Floris 5. Op zich niet verkeerd, maar een beetje verbetering is wel op zijn plaats. Terug aan boord werd de verjaardag afgevierd met de nodige borrels,anders komen we zo moeilijk door de voorraad heen. Goed dat het bed vlakbij is.

Morgen naar Amsterdam ,om daarna weer richting huis te gaan.

maandag 7 september Muiden- Leimuiden.

Dit is de laatste dag. Vandaag vertrekken we om half tien, door Amsterdam met gestreken mast, om vanavond voor het avondeten weer thuis te zijn.

We hebben een gezellige vakantie gehad, waarbij het weer niet helemaal mee viel, maar we wel met twee prijzen thuis komen.