25 km gevaren en 11 sluizen.

De koelte van de nacht bracht wat verbetering om te slapen , alleen het verkeer naast de weg zorgde ervoor dat ik al weer vroeg gewekt werd. Met de hond op pad, alles klaar maken voor vertrek, nog even contact met Margaret uit Kenia, die uitleg zou geven over de resultaten van haar behaalde examens. En zo moesten we nog opschieten om op tijd bij de sluis te zijn. Onze sluiswachter stond ons al op te wachten. Ik vroeg hem of hij de rest van de dag met ons mee zou gaan. Hij zei dat dit de laatste sluis was voor hem. Bij de volgende sluis hadden we te maken met een heer en een dame. Nou ja, dame. Op haar gezicht na zat ze onder de tattoos. Het duo deed hun werk, en zorgde ervoor dat we door de stad Montceau-les Mines, door konden varen zonder te stoppen terwijl er drie bruggen voor ons geopend werden.

Dit heb ik nog weinig gezien, dat we zo snel door een stad geloodsd werden. Een Nederlands schip passeerde ons en ging de andere kant op.

De route verliep voortvarend  tot we bij sluis 17 waren. De deuren gingen niet meer open terwijl we in de sluis lagen. De schuif in de achter deur stond nog een flink stuk open, waardoor er veel water door de sluis bleef stromen. Na tien minuten belde ik de centrale op. Binnen 10 minuten zou er iemand komen. Die 10 minuten werd een half uur, waardoor we direct ons plan aan gingen passen naar de sluiswachter toe. Ons eerste plan was naar sluis 23  en nu zouden we bij sluis 19 stoppen.

Zo lagen we voor drie uur op een stek voor de sluis, met zicht over de landerijen. In de verte “Chateau de Digoine” en veel witte koeien met kalveren en slanke witte vogels met lange snavels die steeds rond de koeien dwarrelden en soms iets uit de koe pikte. En die koe vond dat prima. De hitte was weer duidelijk aanwezig , alleen vandaag een zuchtje wind. Naast de sluis stond een uitnodigend restaurant om een biertje te kopen. Verder was er in de verste omtrek geen huis te bekennen. Helaas. Fermez dans  l’ete. Deze zomer gesloten .

De sluis was al een keer dicht gegaan , de lichten gingen uit en de sluis liep leeg. Tot er een jacht aan kwam varen om 18.45 uur. En de lichten stonden weer op groen. Om 19.00 uur stoppen alle sluizen. Ze namen een plek voor mij in beslag. Even horen wat ze te vertellen hadden!  Ze kwamen van de Middellandse zee, en hadden dit schip net gekocht in de laatste zeehaven van Frankrijk. Een Valkjacht van 18 meter lang en 5 meter breed,  met het nodige achterstallige onderhoud. De man had dit schip gekocht, omdat zijn liefje, die nu in Parijs op een flatje woont, toch een groter jacht wilde, dan de vorige van 14 meter lang en 4 meter breed.

Het Valkjacht uit 1990 met een herkomst uit Elburg had stevig te lijden gehad onder het zoute water van de Middellandse zee. Met twee x 200 pk Volvo erin is dit best een dorstig exemplaar. De man wilde dit jacht permanent in een haven aan Canal Lateral de Loire leggen en er met zijn vriendin in gaan wonen. Alleen moest dat andere schip nog de deur uit. Dat lukte nog niet zo erg. De ligplaatsen voor een jaar zijn 500€, dat was hij nu zeker per maand voor zijn appartement in Parijs kwijt. De man kwam nog met een nieuwtje. Canal lateral de Loire zou per 9 september compleet gesloten worden voor scheepvaart ivm de droogte. Hij ging nogmaals op internet kijken en zag dat de datum opgeschoven was naar 14 september. Dat betekent voor ons dat we op moeten schieten om van dat kanaal af te komen. Als dit kanaal afgesloten is, is het maar de vraag of we hier dit jaar nog weg komen. Wordt vervolgt.

Na het eten, nam ik nog even de gelegenheid om een stuk te gaan wandelen naar het kasteel dat hier recht toe recht aan misschien 500 meter van af ligt. Ik zag wel dat dit een groot kasteel was. Het was te bezichtigen , maar niet toen ik er was. De poorten waren gesloten en alleen een indruk bleef bij mij over. We komen vast nog meer kastelen tegen de komende dagen.