13 september 2-23
14 sluizen en 18 kilometer.
De echte warmte was nu wel verdwenen. We doen s nachts alweer een pyjama aan. Het dekdeken moet nog even wachten, maar ligt klaar voor als het nodig is. De dagen zijn minder vermoeiend. Mensen zitten niet meer tot laat in de avond buiten. De vogels zingen niet meer zo intens hun ochtend lied. We moeten het ermee doen, en de mooie dagen die nog komen gaan, of het nu “Indian Summer” heet of gewoon “Nazomer “, mensen, geniet ervan. Laat de vitamine “D”tot je doordringen. Je krijgt het gratis.
Om half negen werd de motor gestart. Een visser die de hele ochtend al achter onze boot zat te vissen, al onze activiteiten heeft kunnen volgen en opstapte om ons lijntje bij ons vertrek aan te geven, omdat hij tot de conclusie kwam, dat er vanavond geen eigen gevangen vis op zijn bord zou liggen, had meer de neiging om te stoppen met vissen , dan om nog een poosje te blijven zitten. Ik kon zeker zijn lijn niet kapot varen, wat me helaas de laatste dagen tot twee keer toe gelukt is. De vissers werden woest. Begonnen te tieren en te springen, en bij één dacht ik, die komt zo achter ons aan. Maar nee. Wij proberen ook zover mogelijk bij de vissers weg te blijven. Maar sommige vissers liggen te slapen, andere hebben wel 5 hengels uit staan, en er zijn er ook die gewoon niets doen, en vergeten dat we bijna over de bodem varen. Als het raak is, trek ik vaak een hele hengel mee. Daar zit dan meestal een man aan vast. En de lijn komt steeds strakker en langer te staan. Ik ga direct in zijn vrij. Als de lijn te lang wordt, sla ik achteruit en dan is het klaar. Dag haak, dag lood, dag vis, dag humeur. En ik vaar maar rustig verder en kan maar beter niet meer achterom kijken.
Bij de eerste sluis vanaf de Loire zaten we gelijk op canal de Briare. De sluiswachter kwam net aanrijden in zijn VNF voiture toen wij aankwamen varen. Hij vertelde ons dat hij tot de laatste sluis bij ons zou blijven. Waarom, is me nu nog een raadsel. We gingen 8 sluizen op en daarna 6 sluizen neer, terwijl we morgen weer op gaan. Alle sluizen hebben hier een verval van rond de 4 meter. Dat is misschien ook de reden dat de sluiswachter mee rijd , om ons touwtje aan te pakken en op het knopje te drukken.
Bij de tweede sluis moesten we even wachten want er waren problemen met de deuren. 4 mannen van VNF met 4 auto,s waren in de weer om ons een doorgang te verstrekken . Tot er een tweede boot aan kwam. Toen deed de deur het ineens weer. We werden vlot geschut en hebben al de opgaande sluizen samen met deze boot gedaan. Dit gebeurde steeds met twee mannen in twee auto.s , voor 4 touwtjes en een knopje. Na “Le petit dejeuner”, was ons team gesplitst, en hebben we met één sluiswachter de reeks afgemaakt tot Rogny-Les-sept-ecluses.
Maar waarom “Les Sept ecluses” ! In 1642 werd hier het kanaal geopend , wat doorgang gaf tot de Loire. Ze waren er al in 1605 mee begonnen. Een paar keer gestopt en weer opnieuw begonnen. Op het grootste moment waren er 12000 werkers bezig met spaden en 6000 soldaten met geweren, om al het land te onteigenen en de werkers te beschermen. In 1642 werd het kanaal geopend en om de 24 meter hoge berg te overbruggen hebben ze toen een 7 traps sluis gemaakt. Deze sluis is tm 1880 operationeel geweest en toen vervangen door 6 nieuwe sluizen die pas in 1887 open gingen. De oude zeven staps sluis was met zijn 29 meter lengte en 4.80 breedte per stap , ook te klein voor de moderne schepen van die tijd.