41 kilometer en 9 sluizen

9 september 2023

De zaterdag ochtend rust was duidelijk aanwezig aan de steiger. In het wijkje , aangrenzend aan dit veldje, leken de woningen verlaten, op 1 huis na, met een grote moestuin die er keurig verzorgt uitzag, en waar moeders voor 7 uur al met gieters water in de weer was.. Ik had met de hond een stukje gelopen, en op de terug weg liep de hond vooruit naar de boot en voor ik bij de boot was, lag zijn balletje voor mijn schoenen. Een bevel dat ik met hem zou gaan ballen. En dan ben je zo weer een tijd verder, voor die hond zo moe is, dat zij zelf niet meer wil.

We vertrokken ruim op tijd, want we hadden 5 km te varen voor de eerste sluis. De afspraak was al gemaakt. We waren een minuut te laat, maar dat kon de sluiswachter niet deren. Het was dezelfde knul van gisteren, die we aan het einde van de dag een koud blikje Radler gaven, wat een welkome verfrissing was bij de 34 graden van dat moment. De tocht verliep soepel. Weinig tegenliggers en snelle sluizen. Vooral de sluis van 3 minuten voor twaalf. Normaal hebben de sluiswachters pauze van 12-13.00 uur, maar als het schuttingsproces voor 12 uur gestart is, moet het afgemaakt worden. Zo voeren wij om 5 over 12 de sluis uit. Ik vraag me af of de sluiswachter de 12 handelingen, die nodig zijn voor een rondje schutten,  afgemaakt had.

Onderweg hadden we steeds meer last van planten groei. De kunst is, om constant in de midden van het midden te varen .Voor de sluis een paar  keer achteruit te slaan, om met een schone schroef de sluis in te gaan, anders stopt ie niet. Vooruit is nooit een probleem, maar achteruit wel.  De diepgang speelt ook steeds meer mee. Ik voel steeds meer dat ik over de bodem ga. Soms zelf valt mijn diepte meter helemaal weg, dan weet je dat ie modder meet. Onderweg zie ik ook meer boten die problemen hebben met de diepte of met de plantengroei. Schepen komen niet meer aan de kant. Mensen gaan te water om de schroef leeg te halen. Je ziet dat het waterpeil echt 30 cm lager is dan normaal. We hebben nog een spannend stukje te varen.

Vandaag hebben we voor de tweede dag achtereen, een beverrat gezien. Nu liep ie de kant op en dook een stukje verder in het riet. Wat een grote beesten zijn dat . Zeker wel 60 cm . De beverrat lijkt veel op de musksusrat, is alleen groter.

De droogte richt hier veel schade aan bij de boeren. Hele velden mais en zonnebloemen staan compleet geel. Andere producten komen maar half op. De zonnebloemolie zal weer duur betaald worden dit jaar.

De avond werd afgesloten met een bezoek aan een terras , 10 meter van de boot. Onze achterburen, een Amerikaans stel ,Laurel en Tom, waren onze tafel genoten. Ze kwamen uit Seattle en hadden nu hun derde schip. Een tjalk van 23 meter met de naam Encore. Ze hadden het van een Engelse dame van 80 jaar gekocht, nadat het schip 5 jaar op de kant gelegen had. Achterstallig onderhoud was een issue, maar de man van 78 jaar was eerst een paar maanden vooruit gegaan om het schip alvast in redelijke conditie te krijgen. Het stel was in 2004 het avontuur aangegaan door een schip te kopen in Franeker. Daarna tot twee keer toe gezegd,  we stoppen ermee, om door Frankrijk te varen en toch weer hun derde aankoop gedaan , waar ze nu met heel veel plezier mee rondvaren. Alleen nu komen ook de kinderen en kleinkinderen vanuit Amerika logeren. Als ze maar in Parijs liggen. Zij hebben dus bijna een vaste plek op Arsenal , de haven in het midden van Parijs. Hun plan is , zoals zovelen, om te overwinteren in Canal du Midi. Ze hebben nog een stevig stukje te gaan. Het onderwerp van de avond: De culturen over de hele wereld, en hoe we er naar kijken en mee omgaan. Hier raak je nooit over uitgepraat.

We waren dus ook de klanten, die de avond afsloten. Het was 23.30 uur. Wat gaat de tijd toch snel als de onderwerpen interessant zijn.