Port Robine-Poilhes
Donderdag 20 juli 26 km geen sluizen
We namen afscheid van de Duitse achter buren. Zij gingen via canal Jonction, naar Narbonne, om deze stad te bezoeken. Wij moeten verder, om via l’Heraut bij Agde, zaterdag naar zee te kunnen. Voor het zover is moet er nog veel gebeuren. We moeten eerst nog door Beziers, waar we de 7 staps sluis moeten nemen.
Vandaag waren we later vertrokken. Het komt waarschijnlijk door de rustige plek die we hadden. We werden later wakker, en dan is alles later. Dit is een makkelijke tocht zonder sluizen. Een lang kaal stuk kanaal, waar alle bomen weggezaagd zijn. Van een Belg heb ik nu het verhaal gehoord achter deze enorme boomkapping. In de tweede wereldoorlog zijn er munitie kisten naar Frankrijk geëxporteerd vanuit Amerika. In het hout van deze kisten zat een bacterie, die uiteindelijk alle bomen aangetast heeft. De bacterie slaat in de boom toe, en de boom verrot van binnen uit. Al deze bomen hebben ze gerooid en moeten verbranden. Het is nog steeds niet helemaal weg, want richting Toulouse staan alweer bomen op de nominatie om gerooid te worden.
Daar we toch het gevoel, hadden, dat de water voorraad op begon te raken, grepen we de eerste kans aan die ons voordeed. In het dorpje Capestang konden we water krijgen. Alleen was de capitainerie tot 14.30 gesloten. Een naastgelegen restaurant wilde wel een lunch serveren, en zo zaten we even later aan de Cesarsalade en een vlees stick. Het vullen ging voorspoedig , en we waren weer blij gevuld te zijn.
In Poilhes vonden we een plek aan de kant. In dit wijndorp hebben we eerder gelegen. Opnieuw kwamen ze geen havengeld ophalen, omdat er gewoon niemand is. We lagen opnieuw met Belgen. Het stel direct achter ons hadden we al meer meegemaakt. De warmte van 33 graden hield iedereen kalm. Je zag niemand , fietsers gingen niet meer fietsen, mensen bleven binnen of zochten een plek onder een boom. Toen de zon wat achter de huizen verdween, en de temperatuur wat begon te zakken, zag ik dat de twee Belgische schepen elkaar gevonden hadden, en zaten op de kade, met een tafeltje met 4 glazen rose, de wereld problemen op te lossen. Na een poosje ging ik even horen, hoe ver ze waren, met de oplossingen, en binnen de kortste keer stond er een stoel en een glas voor mij en werd ik onderdeel van het gesprek. Even later schoof een man met zijn dochter aan. Twee Frans sprekenden die kleine passagiers groepen mee aan boord namen , en die rond voeren over het kanaal. De dochter was ongeveer 16 jaar. Een leuke meid om te zien, tot ze aan een rookmachine begon te zuigen en er een walm witte rook uit haal mondhoeken naar buiten kwam.
Een ouder paar wat ook onderdeel was van het gezelschap, voer al hun hele leven. Beiden kwamen uit een schippersfamilie. Vroeger op een schippersinternaat gezeten met alle trauma’s, en uiteindelijk is hij kapitein van een sleepboot geworden en zij is de verpleging in gegaan. Nu varen ze alweer jaren van kanaal naar kanaal, met een oud jachtje uit de jaren 60. De man gaat zijn boot verkopen. Hij had een erg laag bod gedaan op een Deense zeil Kotter in zijn thuishaven in Antwerpen, en bleef er aan vast zitten. Zogauw dit schip verkocht is gaan zij zeilend op de wereld zeeën verder. Hij heeft wel eens meer gezeild, zij nog nooit . Hij 72, zij 73. Ze kunnen de wereld nog aan. Op naar nieuw avontuur.