55 km gevaren en 13 sluizen.
11 september 2023
We hadden de dag ervoor al met de sluiswachter afgesproken , dat we om 9.00 uur voor de sluis zouden liggen. In het dorp was niets te doen. De bakker had op maandag wasdag, en andere winkels kon ik niet vinden voor een stukje brood. Bij het naderen van de sluis ging het licht al op groen. Dat was mooi. Tot we bij de deuren kwamen en de sluiswachter al zwaaiend ons verbood binnen te komen. We moesten terug, en wij zwaaide ook met onze armen, dat we het niet begrepen. Toen zwaaide hij weer met zijn armen, als teken dat we er toch in mochten. Dat begrepen we veel beter. Ik draaide me om en zag in de verte het vrachtschip aankomen. De aardige man , ging als een bezetene aan het slingeren om ons zo snel mogelijk weer te droppen. Maar er waren twee sluizen binnen honderd meter, en die tweede moest hij ook doen om dan pas die vrachtvaarder te kunnen schutten. Al met al, had het 5 km langer doorvaren de dag ervoor, geen wind eieren gelegen. Het ging ons duidelijk voor de wind deze morgen.
Het broodmachine werd tevoorschijn gehaald. Als je een paar dagen geen bakker kan vinden, of ze zijn gewoon dicht, moet je zelf gaan bakken. We hadden voor 12 broden bakmeel bij ons. Zo een brood, is toch anders dan we thuis gewend zijn. In plaats van 4 boterhammen eet ik er nu maar 2 , met zeker het zelfde totaal gewicht. Het smaakt prima, en je kan het ook nog bewaren, maar het valt wat zwaar. We hebben diverse smaken. De zonnepitten zijn op en het pompoenpitten brood ook. De twee laatste pakken zijn meergranen. Nog meer granen, nog zwaarder brood.
Het vrachtschip hield ons wel bezig . We hadden besloten om er toch maar 15 km aan te plakken, om de volgende dag iets minder te hoeven doen. Het was goed weer en dan deert het niet om een wat langere dag te maken. Zo draaide we vandaag een topdag met 55 km en 13 sluizen. Een snelle start is het halve werk. Het kanaal werd steeds smaller. De snelheid moest naar beneden, maar de kilometers werden wel gedraaid. De lage waterstand speelt hier enorm in mee.
Vandaag hadden we diverse sluiswachters , in allerlei pluimages. Er was een Bud Spencer figuur, die zonder inspanningen een deur open draaide. Maar we hadden vandaag ook drie dames als sluiswachter. Eén stevige dame, één getrainde dame, en een muisje. Ieder met haar eigen talenten. Het bijzondere is, dat ze allemaal wel een uniform dragen, of op zijn minst twee delen van het VNF uniform. Of alle onderdelen ook beschikbaar waren in de juiste maten, betwijfel ik. Het uniform bestaan uit een pet tegen de zon, een korte broek en een wit t-shirt met een afbeelding van de Loire of een blauw t-shirt met VNF erop. Bud Spencer had zo een dikke buik, dat hij een eigen hemd droeg wat vrij over zijn buik hing. Het muisje, had blijkbaar niet voldoende billen, en droeg een legging, omdat er geen korte broek in haar maat te krijgen was. Of ze schaamt zich om haar kuiten te tonen!!
De andere dames liepen keurig in vol tenue en voldeden zonder veel moeite hun draaiplicht. Maar dat muisje had hier meer moeite mee. Ze zette haar volledige gewicht in op de slinger, trok eraan, rukte eraan, duwde hem met haar hele gewicht vanaf de achterkant, de zijkant en de voorkant. Niets hielp. Ik liep naar de andere deur. Zo gauw er één deur loopt, komt de andere vanzelf. Ik gaf een duw en de deur was los, en zo slingerde we in gezamenlijkheid beide de deuren open.
In Léré was een haven , nou ja, een aanlegplek. Wij waren de enige passant. Een dame met lang blond haar met drie honden en een man met twee honden liepen langs ons. Ze stopte bij een klein bootje wat iets verder lag. En gingen een stuk verder in het grasveld met de honden spelen. Ik liep langs die boot, op zoek naar een kraan. In de boot leek het meer op een opslagplek van een clochard dan op een bewoonbaar schip. Later bleek dat het geen stel was, maar dat de man om dat kleien bootje woonde en dat de blonde dame, een riant onderkomen had in een complete spits van 38 meter lang. Verschil moet er zijn.