5 augustus

Opnieuw laat de Mistral van zich spreken. De bekende wind die in deze hoek van de Middellandse zee meerdere keren per jaar aanwezig is, maar vooral vanaf september, is de angst voor het zeegaande volk. Gelukkig wordt er met een bepaalde zekerheid via Poseidon, 4 dagen vooruit wind voorspellingen gedaan. En zo hebben we na deze dag nog 1 te gaan. Maandag wordt het rustig weer en loopt de haven leeg.

De nacht was weer onrustig en om half zeven had ik het wel gehad. Ik deed mijn wandelschoenen aan , en ging op buurtverkenning. Hierachter liggen diverse wijken , die in de winter waarschijnlijk behoorlijk uitgestorven zijn. Veel laag gebouwde appartementen, waarbij de auto’s achter een hek stonden en waar je over de wandelpaden binnen 100 meter het strand bereikt had. Deze parken deed me denken aan de “share holding” praktijken op Tenerife. Je koopt een deel van een vakantie huis. Mag er twee weken per jaar in wonen, en de rest wordt verhuurt, en dan moet jij maar afwachten of je hier ooit iets van terug gaat zien. Het strand is breed, geen zand maar steentjes, zodat het ook niet stuift. Toen ik het strand bezocht , was duidelijk te zien, dat dit strand netjes bijgehouden werd. Hier was dagelijks een trekker bezig om al het vuil uit de steentjes te zeven. Op de terugweg liep ik langs een opslag van schepen. Het leek meer op een scheepskerkhof dan op een opslag plek. Als iemand nog een uitdaging zoekt en een boot op wil knappen, kan hij hier zeker slagen. Trouwens bij Port St. Louise, vlak bij de monding van de Rhone ligt een opslag op de kant van 6000 schepen. Hier is geen haven alleen opslag.  Veel mensen, met een schip aan de Middellandse Zee, laten hier hun boot stallen voor korte of langere tijd. Er zijn ook mensen die hun boot dan vergeten, en die worden dan weer te koop aangeboden. Zo kan je voor een schappelijk bedrag het genot of de ellende van een ander over nemen.

Schuin tegenover ons ligt een Oceanis 41. Een zeiljacht van ruim 12 meter. Vanmorgen konden we aanschouwen hoe twee families dit schip in huur overnamen. Met 3 kinderen hadden deze mensen vast een vakantie gepland met genoeg wind om te zeilen, heerlijk zwemmen in een baai, en nieuwe gebieden ontdekken. Vandaag komen ze de haven niet uit, en morgen ook niet. Wandelen op de steiger , een bezoekje aan basin C , en verder wachten tot de wind voorbij is, is de enige remedie. Met zo een club mensen op zo een kleine oppervlakte kan dat best storingen veroorzaken.

Annemieke was vandaag nog niet van boord geweest. Ik wilde haar het strand laten zien en dan konden we gelijk naar de buurtsuper , die daar ook was. We liepen door het zelfde straatje als vanmorgen. De straat , waar vanmorgen een kofferbakverkoop plaats vond was nu bijna voorbij.

Hier probeerde ieder zijn eigendommen aan de man te brengen. De een had allemaal potjes jam gemaakt, de ander verkocht zijn kleren kast leeg, en weer een derde een verzameling van ringen en kettinkjes. Ook hier speelde de wind mee, of er veel of weinig kopers kwamen.

We wandelde naar de pier. Een monument van deze wijk. Vanaf de pier kon je heerlijk over zee kijken en over het strand. De hemel was kraakhelder, de temperatuur 26 graden, en de zee azuur blauw. Alleen de wind verpest weer alles. Toch waren er mensen op het strand. Vanuit een strandtent konden we het strand goed overzien. Er was een familie van midden Afrikaanse komaf, met lange regenjassen aan . Mensen die in een shirtje op het strand zaten en mensen die werkelijk van de zon genoten en de vitamine D binnen lieten stromen. Sommige dames grepen deze kans door zonder bovenstukje de zon zijn werk te laten doen. En dan ook hier was weer onderscheid in. Mensen die vandaag voor het eerst kwamen, mensen die 1 of 2 dagen terug begonnen waren, en mensen die al een paar weken lagen te bakken. De huidskleur verraadde de stand van de geabsorbeerde zonuren. De strandtent deed goede zaken. Het houten geraamte met een doek er omheen tegen de wind, wist veel klanten te trekken. Het was bestellen en gelijk afrekenen . Iets wat je hier meer ziet. Ze verhuurde zonnestoelen en je kon in lounge hoeken op het strand ,onderuit genieten van de zon. Als je maar bleef bestellen.

Terug nog even langs de super, en de dag verder aan boord doorgemaakt. Onze overburen gingen met zijn allen de hord op. Wij gingen pannenkoeken bakken. Het contact met het thuisfront hielp ons niet verder mbt. het liedje over “opa bakt pannenkoeken , maar het meel is zo duur”.  Hier komt vast nog wel eens een antwoord op.