17 september 2023
28 km en 3 sluizen.
De aanlegsteiger, waar we aangemeerd lagen , gaf een zekere privacy. Een hek gaf aan dat je er niet mocht komen. Het was zondag, en dan zijn er weinig mensen op pad. Ik liep langs de waterkant, dat vol lag met oude vrachtschepen, die nu als woning diende. De toegang tot een schip was vaak met een hek afgezet. De boten daarentegen waren vaak hippie achtig ingericht met overkappingen met zonnestoelen. Een scheepswerf vertelde dat de schepen hier ook nog op de kant konden. Grote spitsen van 38 meter werden blijkbaar gewoon over de weg op een rij binten gezet. Je ziet gelijk het verschil tussen Hollandse schepen en Franse schepen. Hollandse schepen hebben ronde kimmen en een spits heeft hoekige kimmen . Nederlanders kunnen echt wel schepen bouwen.
In de verte raasde een trein meters hoog over een brug, die al gebouwd was, toen ieder van ons nog in zijn vaders verrekijker zat. Veel bruggen en gebouwen zijn hier gedateerd. Ik ben ook verbaasd dat er grote huizen en gebouwen leeg staan, en er niets mee gebeurd. Ze worden zelfs niet gesloopt. Dat is toch een groot verschil met Nederland waar de grondprijs zo hoog ligt, dat we makkelijk een gebouw vervangen. Hier bouwen ze naast het oude pand een nieuw pand, en het oude pand gaat op slot en blijft voor wat het is.
Onze tocht over de Seine was begonnen. De Loing stroomde naar de Seine en zo bleef de Seine gevuld met water. We hadden 86 km te gaan en 6 sluizen, verdeelt over twee dagen. Wat is dit een feestje, om hier te mogen varen. Ik voel me echt bevoorrecht. Wij zien vanaf de waterkant zoveel meer, dan mensen die zich met de auto verplaatsen. Al die mooie landhuizen, tuinen, maar ook de steden, met hun mooie bruggen en waterkanten. De Seine is zo mooi.
Bij de eerste sluis mochten we samen met een zandboot geschut worden. Commerciële schepen hebben voorrang en worden altijd met voorrang geschut. Voor ons aanleiding om maar achter deze zandbak te blijven varen. Het plan was om op de Seine harder te varen, maar dat lukte niet helemaal. Inhalen had geen zin, want bij de volgende sluis konden we weer op hem wachten. Zo voeren we met een acceptabel gangetje de Seine af. De stroom deed ook nog wat in ons voordeel. De temperatuur was goed, mensen waren op of om het water. Er werd gewaterskied en met een skateboard met aandrijf motor rondgevaren, die bij hogere snelheid uit het water getild werd en dankzij een horizontale kiel het hele board omhoog deed tillen. Nog nooit zoiets gezien. De techniek staat voor niets.
We zouden na de derde sluis op zoek gaan naar een plekje. Veel plekjes waren niet geschikt. Tot we een mooie steiger vonden voor ons alleen. Op 1,5 km lopen zou hier volgens de kaart een kasteel zijn. Wij er naar toe. We hadden Fontaine Blue ook al gemist. Bij aankomst bleek dat alle gebouwen omgebouwd waren tot appartementen. Van de bijgebouwen zag je aan de buitenkant geen verandering, maar er waren wel 48 woningen in onder gebracht. Deze mensen mochten terecht zeggen dat ze op een kasteel wonen. Het enige wat over was een toren. Toch is dit een betere oplossing dan Kasteel de la Riviera. Een ontzettend groot gebouw , op het oog in redelijk staat, maar waar de ramen al van ingegooid waren.